توضیحات آقای بقایی مقدم درباره‌ی سنتی که وینی‌ها داشتند و در شکل‌گیری فلسفه تحلیلی موثر بوده.

بسیار زیباست، از دست ندید.

درباره‌ی اینکه قاعده‌ی «تصدیق بلاتصور محال است» آیا مخالفی وجود داره یا نه؟

به نظرم علامه حلی رو باید یکی از مخالفین این قاعده قلمداد کرد.

علامه حلی ابتدا منظور از کلمه‌ی تصور رو در این قاعده معلوم می‌کنه، آیا منظور «کمال تصور» هست؟
پاسخ علامه منفیه:
«جاز ان یکون التصور للمفردات ناقصا ان تکون معلومة باعتبار من الاعتبارات»

البته تقریر من، یه تقریر وارونه‌ست، علامه حلی با این شکل از قاعده که مرکوز در اذهان متفلسفین هست مخالف‌اند:
«تصدیق بلا تصور کامل، محال است»

ولی با این شکل از قاعده موافق‌اند:
«تصدیق بدون تصور اصلا، محال است»

اعتقاد ارسطو این بود که علم به علت، علم به شیء هست.

ولی این باور ذره ذره، توسط علم‌گراها تحت‌الشعاع قرار گرفت.

در واقع علم‌گراها بجای گشتن دنبال علت، در پی معلول‌ها، نتایج و عوارض‌اند.

تمثیل «فرد گمشده در جنگل» که توسط دکارت مطرح شد از موارد واضح این عقیده ست.

در اینجا هم گالیله به وضوح ارسطو رو هدف گرفته، ساختن ارغنون با نواختن اون فرق داره.