پسر توی توالت اومد– زخمی کهنه باز شد، و من تونستم دوباره لمسش کنم.
یادمه که داشتم به یه شیشه کثیف نگاه می‌کردم، مردایی برهنه– سال‌ها پیش– یا یه توالت با گِل سرخ روی صندلی.
تو ران و ساقشو می‌خواستی؟
چی بهشون دادم؟
میدونی من کی‌ام؟

ویلیام اس. باروز، «اثر باقی‌مانده‌ی رویا»، نسخه‌ی دست‌نویس، تاریخ نامشخص.

سایه‌های لرزان بر دیوارهای ترک‌خورده می‌رقصند، گویی ارواح سرگردان شب در این گوشه‌ی دنیا مأوا گرفته‌اند. بوی نمِ زمین با صدای قدم‌هایم آمیخته است؛ هر گام، یادآور زخم‌هایی که در دل نهفته‌ام. دنیا گویی به سر رسید و ما جا ماندیم؛ در خلأیی که نه صدایی هست، نه نوری. تنها صدای قلبم را می‌شنوم که در تلاشی عبث می‌تپد، گویی خودش هم نمی‌داند چرا. آسمان، دریایی است بی‌پایان از سیاهی، و زمین، زندانی که هیچ دری به آزادی ندارد. در این سکوت کشنده، غمی کهنه در جانم می‌پیچد، غمی که نه کلمه‌ای برای بیانش هست، نه اشکی برای کاستن از سنگینی‌اش. تنهایی دیگر احساسی نیست، حقیقت است؛ حقیقتی که چون سایه‌ای سرد، مرا در بر گرفته است.

باید بگم که هنوز هم باید خوب باشی. شاید وسوسه‌انگیز باشه که توی گل و لای فرو بری و بذاری سرتو بپوشونه، ولی هنوز هم باید خوب بمونی، چون دنیا به خوبیِ تو نیاز داره. هر چقدر زمان لازم داری بگیر و بعدش با هم شروع می‌کنیم.

در انتهای اتاق ایستاده‌ام؛ جایی که هوا سنگین است و نور کم‌رنگی از لای پرده‌های کهنه به درون می‌تابد. سایه‌ها همچون حافظان خاموش در اطرافم کشیده شده‌اند و نفس‌ام، تنها صدای زنده در میان این سکوت خفقان‌آور است. به دست‌هایم نگاه می‌کنم؛ دست‌هایی که روزی برای گرفتن چیزی تلاش می‌کردند، اما حالا تنها به درد فراموشی آلوده‌اند. ذهنم می‌چرخد، در لایه‌هایی تاریک و ناشناخته. فکر می‌کنم به زندگی‌ای که به سنگینی این دیوارهاست؛ به قلبی که دیگر برای هیچ آرزویی نمی‌تپد، و به سایه‌هایی که در هر گوشه، قطعه‌ای از مرا بلعیده‌اند.

هر آنچه دوست می‌داریم به سرعت از بین می‌رود، می‌سوزد‌، دقیقا در مقابل چشمانمان.