باید بگم که هنوز هم باید خوب باشی. شاید وسوسه‌انگیز باشه که توی گل و لای فرو بری و بذاری سرتو بپوشونه، ولی هنوز هم باید خوب بمونی، چون دنیا به خوبیِ تو نیاز داره. هر چقدر زمان لازم داری بگیر و بعدش با هم شروع می‌کنیم.

در انتهای اتاق ایستاده‌ام؛ جایی که هوا سنگین است و نور کم‌رنگی از لای پرده‌های کهنه به درون می‌تابد. سایه‌ها همچون حافظان خاموش در اطرافم کشیده شده‌اند و نفس‌ام، تنها صدای زنده در میان این سکوت خفقان‌آور است. به دست‌هایم نگاه می‌کنم؛ دست‌هایی که روزی برای گرفتن چیزی تلاش می‌کردند، اما حالا تنها به درد فراموشی آلوده‌اند. ذهنم می‌چرخد، در لایه‌هایی تاریک و ناشناخته. فکر می‌کنم به زندگی‌ای که به سنگینی این دیوارهاست؛ به قلبی که دیگر برای هیچ آرزویی نمی‌تپد، و به سایه‌هایی که در هر گوشه، قطعه‌ای از مرا بلعیده‌اند.

هر آنچه دوست می‌داریم به سرعت از بین می‌رود، می‌سوزد‌، دقیقا در مقابل چشمانمان.

«خورشید در آسمان روشن، می‌خندد به روی ما، رنگین‌کمان شادی‌ها، در دل‌هایمان تابید. بیا تا باهم بخندیم، بیاندیشیم به فردا، که امید و خوشحالی، هر لحظه دل را خنداند.»

«در نیمه‌شب‌های تنها، که آسمان چونان پتویی تیره بر زمین کشیده شده، زمزمه‌های خاموش اندیشه‌ها، در پسِ هر پُلی، پنهان می‌شوند. دست‌های من، مثل شاخساران خشک، در جستجوی نوری نامرئی، تا شاید آغوشی گرم را بیابند، یا پرنده‌ای آزاد را در قلب خویش.»