ازینکه نصف پاییز تموم شده غمگینم.

من حالم خوب نیست. هیچ‌وقت حالم خوب نیست. همیشه پرم از درد و غم و غصه. نا امیدی و مرگِ آرزوها و خستگیِ زیاد و مفرطِ تموم نشدنی. من همیشه خسته‌ام. با چشم‌های درشتِ قرمز شده و مژه‌های خیس. هق‌هق‌هایی که لا به لای نفس کشیدن خفه میشن و لرزش‌های طولانی بدن. من همیشه تنهام؛ با کلی فکر‌های بیخود و اضافی. با درد توی قفسه سینه و یه‌جایی از سر که نمیدونم اسمش چیه. من همیشه شبیه به کسائی‌ام که دیگه دلیل و هدفی واسه زندگی ندارن. من همیشه بیچاره‌ام. با کلی‌ خواستن و نشدن. من همینم... یه آدم غمگین هر از گاهی خوشحال. لطفاً اگر وارد زندگیم شدی، من رو با همه‌ی لب ورچیدن‌ها و غصه خوردن‌ها، غر زدن‌ها و گریه‌کردن‌ها، تنها بودن‌ها و فاصله‌گرفتن‌ها، شک‌کردن و تکرارِ جمله‌ی "‌تو دوستم نداری!" دوستم داشته باش.

کافکا: «با تلاشی که الان می‌کنم که به زندگی بچسبم، می‌توانستم اهرام مصر را بسازم.»

به آرامش رسیدم

امروز هیچکی رومخم نبود توی دانشگاه.

سعی میکنم بخندم، بپرم بالا پایین روزم و با حال خوب شروع کنم؛ نمیشه. آینه جلوم میگه تو هیچوقت نتونستی، تو از پسش برنمیای، ازش فرار نکن، تو همیشه یه آدم غمگین بودی و این تغییر نمیکنه حتی اگه لباسای رنگی بپوشی.

ازینکه بیشتر وقتا حتی از کسایی که دوستشون دارم هم متنفر میشم خسته شدم.

"خداحافظ...
امروز بالای ابرها
از ارتفاع نمی ترسم
چراغ ها را تماشا کردم
خنده ها همه جعلی
ایا اینها دروغگو هستن؟
یا تقصیر من است؟
عیب های صورتم،
دردهای بدنم،
زیاد نوشتم و کم خوابیدم.
شهر ها را گشتم،
حال باید چیزی تغییر کند!
دیگر افکارم نمی گنجد
باید سخت فریاد بزنم..."

سی‌اُم‌اکتبر | روی‌پل‌هوایی‌دوست‌داشتنی

گریه نکن همه اینا یه خوابه