ازینکه نصف پاییز تموم شده غمگینم.

من حالم خوب نیست. هیچ‌وقت حالم خوب نیست. همیشه پرم از درد و غم و غصه. نا امیدی و مرگِ آرزوها و خستگیِ زیاد و مفرطِ تموم نشدنی. من همیشه خسته‌ام. با چشم‌های درشتِ قرمز شده و مژه‌های خیس. هق‌هق‌هایی که لا به لای نفس کشیدن خفه میشن و لرزش‌های طولانی بدن. من همیشه تنهام؛ با کلی فکر‌های بیخود و اضافی. با درد توی قفسه سینه و یه‌جایی از سر که نمیدونم اسمش چیه. من همیشه شبیه به کسائی‌ام که دیگه دلیل و هدفی واسه زندگی ندارن. من همیشه بیچاره‌ام. با کلی‌ خواستن و نشدن. من همینم... یه آدم غمگین هر از گاهی خوشحال. لطفاً اگر وارد زندگیم شدی، من رو با همه‌ی لب ورچیدن‌ها و غصه خوردن‌ها، غر زدن‌ها و گریه‌کردن‌ها، تنها بودن‌ها و فاصله‌گرفتن‌ها، شک‌کردن و تکرارِ جمله‌ی "‌تو دوستم نداری!" دوستم داشته باش.

کافکا: «با تلاشی که الان می‌کنم که به زندگی بچسبم، می‌توانستم اهرام مصر را بسازم.»

به آرامش رسیدم

امروز هیچکی رومخم نبود توی دانشگاه.

سعی میکنم بخندم، بپرم بالا پایین روزم و با حال خوب شروع کنم؛ نمیشه. آینه جلوم میگه تو هیچوقت نتونستی، تو از پسش برنمیای، ازش فرار نکن، تو همیشه یه آدم غمگین بودی و این تغییر نمیکنه حتی اگه لباسای رنگی بپوشی.