Оқу?
Оқу тек кітап оқумен шектелетін іс емес қой жаным-ау. Оқимын деген жанға оқитын зат табылады. Кейде оқу үшін кітаптан гөрі тыңдау, көру, сезіну, саяхаттау керек. Сосын жерде жанына жақын біреумен сұхбаттасса...

-Кісіге үй деген не өзі? Шатыры, дуалы, терезесімен есігі болса болды ма тек? Осылар бүтін болса сол жетеді ме? оның ішінде кісінің жанында онымен бірге тағдырды бір бөлісетін жан керек шығар бәлкә. Әйтпесе тек жансыз нәрселерден салынған үй жаныңды қалай жылытсын?

-Ең алғашқы панаң есіңде ме?
Анаңның құрсағы емес пе еді?!
Алғаш асың ше? Анаңның ақ сүті болды емес пе?!
Алғаш төсегің?
Әлі нәресте кезіңде-ақ анаң аяғына салып әлдилейтін еді ғой. Дүниеге келгеніңде ең алғаш иіс анаңның иісі, естіген алғаш әуен бесік жырын да айтқан анаң болатын.
Ауырып мазаң кеткен шағыңда, дәрігерің де сол, жабығып мұңайғанда сырласың, өмірлік алғаш досың анаң болды ғой.

Hicaplı Bir Uykusuzluk İçre

Bu gece de uyku sevdalı, lakin bana küskün. Gönlüm murakabe hâlinde, tahayyül ederim lakin bir karîn-i halâvet bulamam. Her şey sanki yerli yerinde… Kendi hâlinde, mecrasında akıp gidiyor; ancak ruhumda tarifi müşkül bir eksiklik var. Ne olduğunu istintac edemiyorum. Ne bir sükûn, ne bir vâveylâ… Lakin bendeki bu ıssızlık pek ziyade ve yorgunluk hissi, adem gibi: Görünmez, fakat daima var.
Zihnim bir mekânda mahpus sanki; ne ileri gidebiliyor ne de geriye dönebiliyor. Ben bu esir rüya-âlûd hâl içinde debelenirken, vakit bir nazar-ı serâp misali avuçlarımdan kayıp gidiyor. Bir hüzn-i latif ve na-mütenahi bir mefrûkîyet sardı beni. Gönlüm kemâliyle murad etmeyen bir hâfızanın esiridir belki de. Zira insanın hatıraları bazen hüzün vermekte ziyadesiyle mahirdir. Mazinin derinlerinde, tarhîhe bî-kayd kalmış hisler köşe bucak dolanır.
Bilirim ki bu hâl, nihayetinde ne yalnız bendedir, ne de zamana münhasırdır. Gecenin velûd sessizliği, insanın derûnundaki o hafif melâli fısıldar. Ey gece, niçin bu denli yâr olur insana; en mahrem dertlerimizi işiten bir dost gibi… Lakin insaf et, nâr-ı hasreti de biraz hafiflet.
Bu hicran, bu tenhalık, bu bitimsiz murâkabe… Dilerim, bu gecenin destanı başka sabahlara vuslat olur. Gönül, âheste bir inşirah talebindedir. Belki de bu derd-i mukaddes, insanı seyr ü sülûke yönelten kudretli bir hâlet-i ruhiyedir. Kimbilir? Şimdi müsaade eylerim kaleme, zira uykunun o dostane sesi yavaş yavaş semâ-yı hayâlimde zuhur etmeye başladı.
Velhâsıl kelâm, "Her şey yolunda ama bir şey eksik" dedirten hâlât belki de içimizde âşina olduğumuz, lâkin karşılamaktan imtina ettiğimiz hakikatin ta kendisidir. Bu itiraf, belki de şifâ’nın ilk kapısıdır.

Hâk-i kelâmımı burada sonlandırayım; hâfızama bırakıyorum sükûneti. Belki de bu gece, mahzûn bir tebessümle içimdeki sukûnu bulurum.

-Eksiklik mi var? Evet. Var öyle bir şey. Allah değilim. Kusura bakmayın.

دوست اودر که, سڭا "دوغريسني" دييەن، دوست دگلدر, سڭا "دوغريسڭ" دييەن.

Дұрыссың деген дос емес,
Дұрысын айтқан шын дос.

"Көлікке тәспі іліп қоямыз, бірақ оны тартпай, темекі тартамыз. Біз неге бұлай болдық екен?"

Жұмақтан да жалығасың жалғыз болсаң

-عشق؟ کدوم عشق؟
من دعوتش نکردم بالاخره خودش اومد، بذار صبر کنه.
-Сезім? қандай сезім?
Мен шақырмадым оны. Ақыры өз аяғымен келген екен, күтсін.

حافظ شیرازی:
Төсегімде дөңбекшимін, көзімді ілем қан жылап,
Әлдилейтін қасірет қана, қайда сырлы бал бұлақ?!
Сенбесең сен тым болмаса келіп көрші-ей түсіңде!
Тым болмаса сол түсіңде мұң-зарыма сал құлақ!
Дейсің маған: "Бұл өмірде қайғыны әсте ойлама,
Қу жамандық атаулыны, шарықтап бір ойла да!"
Дейсің тағы: "Бәріне төз, бәріне де шыдап бақ!"
Жүрегімді қайтем сонда, - онда қасірет, ой тола.