آیا مذهب باعث سخاوت بیشتر می‌شود؟
تحقیقات جدیدی که توسط ناتالی هالینِ بی‌دین، و همکار مسیحی‌اش، هایدی موچه، در دانشگاه لینکِوِپینگ سوئد انجام شده است، نشان می‌دهد که مذهب به تنهایی عامل اصلی سخاوت نیست. این دو محقق به همراه تیم خود سه مطالعه در سوئد، ایالات متحده، مصر و لبنان انجام دادند تا بررسی کنند که آیا باورهای مذهبی می‌تواند باعث افزایش سخاوت شود یا خیر.

مطالعه‌ای که در سوئد انجام شد، شامل ۳۹۸ نفر بود که باید مبلغی فرضی را بین خود و سه گیرنده مختلف تقسیم می‌کردند. در حین این آزمایش، از شرکت‌کنندگان در مورد مذهب و دیگر علایق شخصی‌شان سوال شد. در ابتدا، همه گروه‌ها مبلغ مشابهی اهدا کردند، اما زمانی که اطلاعاتی در مورد مذهب گیرندگان داده شد، تفاوت‌های قابل توجهی مشاهده شد. مؤمنان مذهبی بیشتر به کسانی که دین مشابه خود داشتند کمک کردند و حتی بی‌دین‌ها هم تمایل داشتند به گروه خودی کمک بیشتری کنند.

نتایج در کشورهای مختلف
این الگو در مطالعات انجام‌شده در ایالات متحده با ۷۰۰ نفر ، مصر و لبنان با ۶۰۰ نفر نیز تکرار شد. در این کشورها، مذهب بیشترین تأثیر را بر سخاوت داشت و افراد بیشتر به کسانی که دین مشابه خود داشتند کمک می‌کردند. جالب توجه است که مسلمانان در ایالات متحده سخاوت بیشتری نسبت به مسیحیان و بی‌دین‌ها داشتند، در حالی که در لبنان و مصر این تفاوت‌ها مشاهده نشد.

تأثیر فرهنگی و اجتماعی
این یافته‌ها نشان می‌دهد که ارتباط با مذهب می‌تواند تأثیر زیادی بر احساس گروهی و سخاوت فرد داشته باشد، هرچند این موضوع در جوامع مختلف و در موقعیت‌های مختلف ممکن است متفاوت باشد. در واقع، مذهب ممکن است موجب ترجیح دادن گروه خودی شود، که می‌تواند در برخی موارد ناعادلانه به نظر برسد، اما در عین حال بهتر از عدم سخاوت کامل است.

سخاوت در ابعاد مختلف
در نهایت، موچه و هالین اشاره کردند که سخاوت می‌تواند به روش‌های مختلفی بیان شود. آن‌ها تأکید کردند که سخاوت صرفاً محدود به پول نیست و می‌تواند در قالب زمان، محبت و مراقبت نیز نشان داده شود. این نکته که آیا مذهب باید افراد را به سخاوت مالی تشویق کند یا نه، موضوعی است که همچنان نیاز به تفکر و بحث دارد.
این تحقیق به ما می‌گوید که مذهب به تنهایی عامل اصلی سخاوت نیست، بلکه احساس تعلق به گروه‌های مشابه مذهبی می‌تواند موجب افزایش سخاوت در افراد شود.
(تفکر)
@trifay_mangashaw

🔺کوبانی و اردوغان؛ داستان یک نفرت بی پایان!

رامی عبدالرحمن مدیر دیدەبان حقوق بشر سوریە، نامی آشنا و معتبر است؛
کوشندەی حقوق بشر و دمکراسی و باورمند به استقلال سوریه و مخالف هر نوع مداخلەی خارجی.
دیدەبان نە یک دستگاه عریض و طویل، بلکه سازمانی مردم نهاد است که از طریق شبکەای از شهروند - خبرنگاران در اسرع وقت جهانیان را در جریان آخرین پیشامدهای جنگ سوریه و موارد نقض حقوق بشر و تلفات غیرنظامیان و نظامیان قرار می دهد.
طراحی ساده و ابتدایی سایت دیدەبان که به دو زبان انگلیسی و عربی در دسترس است، بیانگر مشی حرفه ای و مستقل آن است.
به جرات می توان گفت معتبرترین خبرگزاری های جهان نظیر رویترز، CNN، AP و BBC در سال های اخیر  اغلب متکی به آقای عبدالرحمن بودەاند.

باری رامی که در انصاف و دادگریش شکی نیست، دیشب در یک گفتگوی تلویزیونی به داوری دربارەی سیاست جنگی ترکیه علیه کردها پرداخت.
به باور او مشکل ترکیه نه با نیروهای سوریەی دمکراتیک و نه حتی دشمن دیرینەاش پ.ک.ک بلکە با اصل وجود کردهاست.
به گفتەی او در میانەی این خصومت و سنگدلی بدسگال، کوبانی جایگاهی ویژە دارد؛
خاری در چشم دولتمردان آنکارا و عقدەای که همیشه آزاردهنده است.

مایەی تعجب نیست که یک فعال سیاسی عرب مسالەی کرد را بیشتر و بهتر از خیلی از سیاستمداران و درس خواندگان کرد بشناسد که ایدەها و فرضیات اصلی شان را از پروپاگاندای حزبی و نه از مطالعه و خرد راستین  می گیرند،
سوگمندانه نه ماهیت رژیم ترکیه را می شناسند و نه دولت های دیگر صاحب و وارت مسالەی کرد را.

مثلا تبلیغات حزبی می گوید که اگر در سال 2014 در جریان انتخابات پارلمان کردها دست دوستی به سوی اردوغان دراز و کسری کرسی هایش برای تشکیل دولت را جبران می نمودند، آتش جنگ در کوهستان قندیل زبانه نمی کشید و کردها در سوریه به خطر نمی افتادند.
کسی منکر اشتباهات کوچک و بزرگ و متعدد پ.ک.ک نیست. کسی هم نباید در دادن نمرەی دمکراسی به آنها گشاده دستی نماید.
اما واقعا می شود حزبی که ظاهرا در میانه ایستاده -  حزب اردوغان - پس از ناکامی در اتحاد با حزب چپ گرا و گلوبالیست کردی دمکراتیک خلق ها، به دامن حزب راست گرا و فاشیست حرکت ملی بخزد؟

من می گویم اولی از ابتدا ممتنع ولی دومی ممکن بود.
بلوک حاکم بر آنکارا یک سنتز ترک - اسلامی و نوعی رجعت به خاستگاه تاریخی خود است.
رژیم ترک های جوان به رهبری انور و طلعت و جمال؛ هر سه پاشا هم همین بود:
در خاورمیانە اسلام گرا و در قفقاز و آسیای میانه پان ترکیست!
تفاوت این جاست که آن زمان ارمنیان، دیگری و دشمن اصلی بودند. چه به لحاظ ژئوپولتیک اتصال سرزمینی امپراتوری در مرزهای غربی را ناقص و بنا به اقتضای زمانه در آن روزگاران از ترک های آناتولی درس خوانده و متجددتر و در مشاغل جدید مهارت بیشتری داشتند.

اکنون هم کردها مانع اصلی اشتیاق و آرزوهای توسعە طلبی و الحاق خواهی سلطان هستند.
زیرا برای رسیدن به ایران، سوریه، عراق و جنوب قفقاز ابتدا باید از سد کردها گذشت و با چالش های گوناگون مسالەی کرد دست و پنجه نرم کرد.

اما عقدەی سیاسی کنونی همانطور که رامی گفته، کوبانی است.
نقطەای کانونی در تاریخ مبارزات کردها و فرازی سرنوشت ساز در روندهایی که به تشکیل اقلیم روژاوا انجامید.
اغراق نیست که بگوییم کوبانی که اینک از چند سو در حصار ترکیه و متحدانش است، استالین گراد کردهاست.
نه صرفا به خاطر مقاومت جانانه در برابر داعش‌ که انعکاسی جهانی یافت، بلکه به علت مشروعیت سیاسی عظیمی که برای کردهای سوریە به ارمغان آورد.

نبرد استالین گراد هم فقط نخستین نقطەی توقف رایش نبود، بلکه آغاز انفتاح الگوی شوروی در جهان و مسحور کنندەی تخیل و حس تحسین روشنفکران نسبت به ارتش سرخ و رهبری آن بود.
البته بخش اعظم این رخداد توهم و برخاسته از حباب ایدئولوژی بود، اما دهه ها طول کشید تا کنار برود.
طی این مدت هم نه تنها هنجارهای سیاسی و شاخص های زیبایی شناختی، بلکه معادلات ژئوپولتیک و استراتژیک هم دگرگون و عملا جهان  متحول شد.

داستان کوبانی هم از این قرار است؛ پیوند دهندەی یک گروه چریکی ساکن کوهستان به قدرت های بزرگ جهان و متروپل هایی مهم چون واشنگتن، بروکسل، لندن و پاریس.
مهم تر از آن نمایش کردها به عنوان تنها نیروی میانه رو و سکولار در آشفته بازار سوریه و کلیشەی پرکاربرد مدافعان جهان آزاد در برابر افراط‌ گرایی شیعه و سنی و استبداد خون ریز بعثی!
در حقیقت این راز تنفر بی پایان اردوغان از کوبانی و اسطورەی مبارزاتی آن است.

کردهای نزدیک به حزب دمکرات کردستان ساده اندیشانه خیال می کنند که با جایگزینی واحدهای مدافع خلق با انجمن ملی کردستان و لشکر روژ و پایین آوردن پوسترهای های اوجالان و برافراشتن پرچم اقلیم کردستان می توان مساله را حل نمود.
زهی خیال باطل! این یک مغلطەی حزبی آشکار و محصول پروپاگانداست. لطفا ببینید رامی چه می گوید!
صلاح الدین_خدیو

🔵🔴 پروفسور “فریدون جنیدی”: بگویید «شب چله» و « یلدا» ایرانی نیست

​استاد “فریدون جنیدی” از پژوهندگان فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران‌زمین و شاهنامه‌پژوه برجسته میهن‌مان

“چله‌نامه” سنایی می‌گوید:

“به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی

که از پیوند با عیسی چنان معروف شد یلدا”

«یلدا» لغت سریانی است، به معنی میلاد و چون شب یلدا، با میلاد مسیح تطبیق می‌کرده، از این رو بدین نام نامیده‌اند. باید توجه داشت جشن میلاد مسیح که در ۲۵ دسامبر تثبیت شده، در اصل جشن ظهور میترا بوده که مسیحیان در قرن چهارم میلادی، آن را روز تولد عیسی قرار دادند.

در ایران باستان، برای دی ماه چهار جشن وجود داشت که شامل روزهای اول، هشتم، پانزدهم و بیست و سوم این ماه بود. اما امروزه، ایرانیان تنها نخستین روز دی ماه، یعنی درازترین شب اول زمستان که آخرین شب پاییز، پایان قوس، آغاز جدی است را جشن می‌گیرند.

در اصطلاح قدیم، شب اول زمستان را «شب‌چله» می‌گویند. مردم، زمستان را در حقیقت دوماه یا دوبخش می‌دانند که چهل‌روز اول را چله بزرگ و چهل‌روز آخر را که مصادف با جشن سده است، چله کوچک می‌نامند.

پیشینیان براین باور بودند که در این شب، فرشته بدی‌ها (اهریمن) با فرشته خوبی‌ها (امشاسپندان) به جنگ می‌پردازند و در این نبرد طولانی که برابر طولانی‌ترین شب سال است، بالاخره فرشته خوبی‌ها، اهریمن را شکست داده و تاریکی از روشنایی شکست می‌خورد و صبح بعد زاده شدن مجدد خورشید، آغاز می‌گردد. زایش خورشید و آغاز دی را، آیین‌ها و فرهنگ‌های بسیاری از سرزمین کهن، آغاز سال قرار داده‌اند و به شگون روزی که خورشید از چنگ شب‌های اهریمنی نجات می‌یافت، روزی مقدس برای مهرپرستان بود.
@trifay_mangashaw

نفرین مادر و قطع شدن پا

ابوالقاسم محمود زمخشری، از دانشمندان معروف اهل سنت و صاحب تفسیر معروف کشّاف و متخصص در علوم حدیث، لغت، نحو علم معانی و بیان- که از داشتن یک پا محروم بوده- می نویسد:
هنگامی که در بغداد، فقیه حنفی دامغانی از علت قطع پایش سؤال نمود، وی چنین گفت:
علت این مصیبت، نفرین مادرم می باشد، زیرا من در دوران کودکی گنجشکی را گرفته و به پایش نخی بسته بودم، گنجشک از دستم پرید و داخل یک شکافی گردید. من نخ را آن قدر کشیدم که یک پای گنجشک از بدنش جدا شده و به همراه نخ به دستم آمد.

هنگامی که مادرم متوجه این قضیه شد، به شدت ناراحت گردید و در مورد من نفرین نموده و گفت: «خداوند پای چپت را قطع کند همان طور که پای چپ این پرنده را قطع کردی.» آن گاه که به دوران بلوغ و رشد رسیدم، برای تحصیل دانش از زادگاه خود به بخارا سفر کردم، در سفر از اسب به زمین افتادم و پای چپم آسیب سختی دید، حکیمان (پزشکان وقت) هنگام معالجه چاره ای ندیدند، جز این که پای چپم را قطع کنند و این چنین بود که از یک پا محروم شده و ناقص العضو گردیدم.

✍️ابن خلکان
📚 وفیات الاعیان
@trifay_mangashaw

✍️ رنج های عظیم موجب می شوند رنج های کوچک تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج های عظیم، حتی کوچک ترین دردسر ها و مزاحمت ها مایه ی عذابند.
👤 آرتور شوپنهاور.

لە سۆنگەی هەبوونی مەینەتییە مەزنەکان، دەردە چکۆڵەکان هەست پێناکرێن!
بەپێچەوانە،
گەر دەردی گەورە فەوتان،
چەرمەسەرییە بچووکەکان، فەڕاقت لێدەبڕن.
شۆپێنهاوێر.

وەرگێڕ: عەبدوڕەحمان _ ئەحمەدی.
@trifay_mangashaw

له‌ شارێكی تێكه‌ڵ به‌ سوننی و شیعه‌، پیاوێكی دەوڵەمەند و خێرۆمه‌ند مزگه‌وتێك دروست ده‌كا.
دوای دروستكردنی مزگه‌وته‌كه،‌ مه‌لایه‌كیشی بۆ دیاری ده‌كات و پێی ده‌ڵێ:
كاكه‌ ئه‌م شاره‌ شیعه‌ و سوننی تێدایه‌، تكایه‌ تووشی كێشه‌مان مه‌كه‌، نه‌ باسی عه‌لی بكه‌ و نه‌ باسی عومه‌ر و عوسمان!
نوێژ و جه‌ماعه‌تی خۆتی بۆ بكه‌ و پوڵی خۆت وه‌رگره‌.
مه‌لا ده‌ڵێ: حاجی ئه‌گه‌ر پوڵەکەم بۆ زیاد بكه‌ی!!
باسی خودا و پێغه‌مبه‌ریش ناكه‌م.
😂😂😁😁
@trifay_mangashaw