این هفته طاقت‌ فرساترین روز‌های کاری‌م رو گذروندم. زنده موندم، دمم گرم.

پنجشنبه عصر که برمیگردم خونه میخوام تا آخرین لحظه‌ی جمعه تو خونه و تنها باشم؛ چون کل هفته انگار روی دور هزارم. از شدت شلوغی و هیاهوی روزمره میخورم توی در و دیوار و حتی وقت آخ گفتن هم ندارم. درود بر جمعه، خونه، سکوت، آشپزی، چایی دارچین، پتو، کتاب و فیلم.

انقدر غر دارم برای زدن، اما کو گوش شنوا؟

من برات آرزو می‌کنم وقتی یه اتفاق خوبی برات افتاد، وقتی به هدفت رسیدی، وقتی عمیقا خوشحال بودی، کسی رو داشته باشی که باهاش شادی‌ت رو شریک بشی؛ کسی رو داشته باشی که بدونی از حال خوب‌ت خوشحال می‌شه.

بعد عبور از مرحله‌هایی که فکر نمی‌کردم جون سالم ازشون به در ببرم، حالا قدر زندگی‌م رو خیلی خیلی بیشتر می‌دونم. قدر کوچیک و جزئی‌ترین چیزهای روزمره‌م رو بیشتر می‌دونم؛ که همین جزئیات مثل تیکه‌هایی از پازل‌ن، یکی‌شون نباشه و یا از دستش بدی، می‌بینی منظره‌ی قشنگی که چیدی ناقصه و هیچی به هیچی.

خیلی حرف دارم ولی انگار نوشتن برام قفل شده و کلیدش رو هم گم کردم.

آدم یهو چشم‌هاش رو باز می‌کنه می‌بینه هیچ‌کس اطراف‌ش نیست، جداً نیست‌ها. مراقب باش حداقل خودت، خودت رو تنها نذاری.

یاد بگیر از حق خودت دفاع کنی. یاد بگیر که تشخیص بدی کجا باید کوتاه بیای و کجا باید تسلیم نشی و پای چیزی که حق‌ت هست بمونی. باور کن هیچ‌کس نمی‌تونه به اندازه‌ی خودت حامی و دلسوزت باشه.

نفس عمیق کشیدن بعضی وقت‌ها برام خیلی دردناک و سخت میشه. ریه‌هام انگار خالی و پژمرده‌ن و من هم انگار توانی ندارم برای پر کردن‌شون.

انقدر تراکم فکر‌های مختلف تو سرم زیاده که جدا حس می‌کنم اکسیژن خیلی کمی به مغزم می‌رسه.