من برات آرزو می‌کنم وقتی یه اتفاق خوبی برات افتاد، وقتی به هدفت رسیدی، وقتی عمیقا خوشحال بودی، کسی رو داشته باشی که باهاش شادی‌ت رو شریک بشی؛ کسی رو داشته باشی که بدونی از حال خوب‌ت خوشحال می‌شه.

بعد عبور از مرحله‌هایی که فکر نمی‌کردم جون سالم ازشون به در ببرم، حالا قدر زندگی‌م رو خیلی خیلی بیشتر می‌دونم. قدر کوچیک و جزئی‌ترین چیزهای روزمره‌م رو بیشتر می‌دونم؛ که همین جزئیات مثل تیکه‌هایی از پازل‌ن، یکی‌شون نباشه و یا از دستش بدی، می‌بینی منظره‌ی قشنگی که چیدی ناقصه و هیچی به هیچی.

خیلی حرف دارم ولی انگار نوشتن برام قفل شده و کلیدش رو هم گم کردم.

آدم یهو چشم‌هاش رو باز می‌کنه می‌بینه هیچ‌کس اطراف‌ش نیست، جداً نیست‌ها. مراقب باش حداقل خودت، خودت رو تنها نذاری.

یاد بگیر از حق خودت دفاع کنی. یاد بگیر که تشخیص بدی کجا باید کوتاه بیای و کجا باید تسلیم نشی و پای چیزی که حق‌ت هست بمونی. باور کن هیچ‌کس نمی‌تونه به اندازه‌ی خودت حامی و دلسوزت باشه.

نفس عمیق کشیدن بعضی وقت‌ها برام خیلی دردناک و سخت میشه. ریه‌هام انگار خالی و پژمرده‌ن و من هم انگار توانی ندارم برای پر کردن‌شون.

انقدر تراکم فکر‌های مختلف تو سرم زیاده که جدا حس می‌کنم اکسیژن خیلی کمی به مغزم می‌رسه.

در واقع امیدوار موندن هم به نوع خودش خیلی ازم انرژی می‌گیره. اینطوری که همه جا تاریکه، تو تنهایی، هر دری رو زدی بسته بود و الان کلیدی هم نیست، نگرانی، کورتیزول دائما تو بدنت در حال ترشحه، خسته‌ای از صبر، انتظار و تلاش‌های بی‌نتیجه ولی بازم مردمک چشم‌هات رو گشاد‌تر می‌‌کنی، نفس عمیق می‌کشی و سعی بر آروم کردن خودت داری تا مبادا نور باشه و تو نبینیش.

همین الان لپتاب رو بستم و با خودم گفتم شاید فردا روز بهتری باشه. چیه این امید که خسته و بی‌جون و پاره و پوره هم باشی، زنده نگه‌ت می‌داره.

باگ وجودیت من اینه که گاهی زیادی دل می‌سوزونم.