روزی جـوانہ‌های مرگ، به دامان مـا هم خواهند رسید. اما پیش از آن، من خواهـانِ بوییدنِ بابونـه‌های موهایـت، رسم کـردنِ شهدِ بـهارنارنج در قلـب‌‍ت و بوسیدنِ قاب‌های شفاف‌‍ت هستم.

میخوام اکانتم رو خلوت کنم ، اگر اینجا رو چك میکنید این پیام رو فوروارد کنید دیلیتون جویین بشم ، اگر هستم لف ندم ؛ چنلهاي مورد علاقه ام رو هم پروموت کنم ☑️!

‌
زمان زیادی می‌گذره که دیگه ما، ما نیستیم. ما حتی دیگه خودمون هم نیستیم. از این جمعی که من و تو رو به‌هم پیوند می‌زد، حتی منِ ناکافی هم باقی نمونده چه برسه به تویی که زودتر از من رفتی. اون لحظه بود که فهمیدم زمانِ خداحافظی از هر لحظه‌ای که باهم داشتیم سخت‌تر بود. مخصوصا وقتی که دیدم چشم‌هات نگاه‌شون رو هم از من دریغ کرده بودن. تو، به من نگاه نمی‌کردی! درست برعکسِ من که هیچ فرصتی رو برای حفظ کردنِ صورتت تلف نمی‌کردم. چشم‌های من توی هر ثانیه از زندگی‌م به دنبال تو قدم برمی‌داشتن. توی جمع‌های شلوغ، تو نوری وسطِ تیرگی اطرافم بودی و توی شب‌های سفیدِ سال تو سرخیِ گرمِ خونه‌م بودی. قلب من، توسط تو تصاحب نشده بود؛ روح و جسمم هردو باهم به مهرِ اسمت آغشته شده بودن و من رسما، دیگه من هم نبودم! من فقط تو بودم.
‌