:
برای خودم مینویسم!
برای چَشم‌هایم!
همان قهوه‌ای هایِ روشن...
همان‌هایی که راز نگهدارِ خوبی نیستند!
غم‌هایم را بیرون میریزند،
و شادی‌هایم را نمیتوانند، پیشِ خود نگه دارند...
.
دوستشان دارم...!
اگر قرار بود، عاشقِ خودم شوم،
اول از همه، عاشقِ چَشم‌هایم میشدم...
این گودی‌‌هایِ نافذ،
که بر سرِ گونه‌هایم، جا خوش کرده‌اند....
.
گونه‌هایم...
همان برآمدگی‌هایی که، شده‌اند سُرسُره‌ی اشک‌هایم...
اشک‌هایی که می‌لغزند و می‌ریزند،
رویِ این صندوقِ در بسته‌ی صورتم....
.
عجیب تحملی دارند، این برجستگی‌ها،
که بارِ این همه غم، بر دوششان است...
.
اما خب، بارها را، سریع بر زمین میگذارند...!
"بار" را، همان اشک‌هایم نسبت داده‌ام،
که به لبانم میرسند...
.
لب‌هایم...
بنده خداها، بیشتر به خنده باز میشوند...
برعکسِ چشمانم، حواسشان به این است که،
هر احد و ناسی نداند،
در این قلبِ ساده‌ام چه میگذرد...!
.
همیشه میخندند...!
چه دلم شاد باشد، چه نباشد...!
شاید زمانی از دستشان در برود و مصنوعی شوند،
اما همیشه، همان بازیگرانِ نقشِ اولِ صورتم هستند....
.
صورتم، شاید قلبِ دومِ من است...
.
#نسرین_هداوندی
@GONGLOVE

•| T.me/AwhnGme

? @melobot

Meh:’)

‏همیشه بیشترین ضربه رو از بزرگترین آرزوت میخوری

‏همیشه بیشترین ضربه رو از بزرگترین آرزوت میخوری

? @melobot