زما دعشق کیښتې تر داسې حده تللې
اوس وتلې ده یو بلې جزیرې ته

رنځ دزړه ته مې علاج خپله یو درد دی
ستا دعشق بلا مې بیا تللې سینې ته

ستا دحسن زور خو هرچاته معلوم دی
خو زې وړی یم لایقې زمانې ته

تورو سترګو ته دې ټول عالم محتاج دی
تورې سترګې دي سبق ورکوي شپې ته

ستا نظر دمنصور زخم ته علاج وو
ماهم وغواړه دسپین مخ وکعبې ته

ثناخوان که هرڅو ښکلو ته ځان مړ کړم
ژوندی کیږم ستا دمخ ونندارې ته

ثناخوان ملنګ

نور دې نشم یادولی بخښه غواړم
یم ډیر زیات ارام نیولی بخښه غواړم

ته دې ځان ته بل جانان ګوره جانانه
مینه نشم درکولی بخښه غواړم

زما څه مه پوښته چې څه رنګه دي حال دی
جواب نسم درکولی بخښه غواړم

که ته سل ځلې مسکی شې راته ګله
خو زه نشم درکتلی بخښه غواړم

که په مثل دیعقوب مې انتظار شې
زه یوسف نشم درتللی بخښه غواړم

ثناخوان ستا ارمانجن یم ای تور سترګیه
یم ناچار نشم درتللی بخښه غواړم

ثناخوان ملنګ

عشق دیار دمخ اثر دی نه جادو دی نه منتر دی
صرف الله ترېنه خبر دی نه جادو دی نه منتر دی

درست عالم ترېنه خبر دی دسکوت په اور ایره یم
لا تازه دزړه پرهر دی نه جادو دی نه منتر دی

چي ښکلاته یې عاجزه همه واړه مخلوقات شول
چي ترې کم سپوږمۍ او لمر دی نه جادو دی نه منتر دی

زړه، بلال او منصور ګوره عشق تر کومه حده یوړل
دا دداسي عشق ګودر دی نه جادو دی نه منتر دی

که دیار نورانیت ګورې دا دنیا دجانان نور دی
آن له دېنه هم بهتر دی نه جادو دی نه منتر دی

ثناخوان ترېنه قربان شم غم دي خپله نیم وصال دی
بلها ډک له لوی هنر دی نه جادو دی نه منتر دی

خدای خو دي تا زما په شان جوړ کي
چي تا مین کړي ما جانان جوړ کي

خدای دي په روغ زړګي رنځور که ګرانه
چي دهر درد دي ما درمان جوړ کي

ګلاب خو هسي لا خزان وهلی
رب دي اغزیو ته خزان جوړ کي

دا ځیني خلک دي غیرت ښکاره کړي
خپلو ځانو نه دي نران جوړ کي

څوک چي منزل غواړي مزل دي وهي
کنه خپل ځانته به خفګان جوړ کي

جانانه ځان لوی که یا مینه راکړه
چي الله بیا ستا ثناخوان جوړ کي

سوری سوری شې په نېزو دمیني
خدای دي کباب کړه په اورو دمیني

الله دي تا زما دمیراث وارث کړي
شې به خبره په دردو دمیني

رب دي لالیه زما په شان رنځور که
پرهر پرهر شې په چړو دمیني

ځه زما آزار دي تا زما په حال کړي
ستړی هلاک شې په دمو دمیني

زما باوجود تا ځانته یار ساتلی
شوې ګنهګار په کتابو دمیني

ستا ثناخوان چي کله ښه خمار شي
تنده کړي ماته په شعرو دمیني

دزړه مصر ته مي یار نه راستنیږي
بېله یاره مي دزړه نړۍ ورانیږي

اوس مي حال داسي تغیر درپسې کړی
لیونتوب باندي مي هر سړی پوهیږي

نن راضي شه بیا دي نه خفه کومه
نن مي زړه ومنه بل رقم دردیږي

تورو سترګو دي په ما داسي چل کړی
په لار ځم وجود مي شور اخلي ځنګیږي

څه صحنه وه ستا وصال څه عجیبه وو
نه را رسي بیا او نه رانه هیریږي

که دي یار ته مخامخ شوې ثناخوانه
څه به ووایې او څه به دریادیږي

غمځپلی دنېستۍ په لمن پروت یم
دغمجني زندګۍ په لمن پروت یم

دوصال په تمه شېخ دزمانې شوم
اوس دي هم دجدایۍ په لمن پروت یم

زه که نه یم، خو جانان مي وفادار دی
چي یې زه دعاشقۍ په لمن پروت یم

ما توبه وکړه زه نور ښکلي نه ګورم
داچي نن دعاجزۍ په لمن پروت یم

ستا رخسار مي په ټول عمر نصیب نشو
دخپل عشق دناکامۍ په لمن پروت یم

ثناخوان هغسي رنځ لرم رنځور یم
درپسې دبیمارۍ په لمن پروت یم

سپین روخسار ته به یې چا دمه کوله
کوم ګړنګ ته به اشنا دمه کوله

ګیله نه کوم له داسي سخت حالته
داسي حال ته ما پخوا دمه کوله

ستا نظر صرف زما پرهر ته نه رسیږي
ستا نظر ته خو دنیا دمه کوله

سترګو ونه لید هغه خمار دسترګو
زما په یاد چي یې ژړا دمه کوله

دې خطا خفه نیګار زما له وصال کړو
ما دزړونو په سودا دمه کوله

ثناخوانه اوس تنها ژاړه خپل ځانته
دبل مخ ته څنګه تا دمه کوله

څومره شور او څومره زور لرم سینه کي
یوه نیم جهنم اور لرم سینه کي

زما ټوله زندګي دي ترېنه ځار شي
په یو نوم دسترګو تور لرم سینه کي

هره شپه یې شبِ قدر ورځ اختر شته
ستا یادونو ته یو کور لرم سینه کي

ستا دسترګو نیم خمار داسي لوګۍ کړم
ټول ایره شوم زړه تک تور لرم سینه کي

پریشتې دڅنګ مي هک پک دي حیراني
څومره ښه او څومره پور لرم سینه کي

دا آثر دبیلتانه دی ثناخوانه
چي مي سم زړګی نسکور لرم سینه کي