فکر کنم اگه فیلم زندگی بچه‌هاشون رو
وقتی در آغوش یه خانواده‌ی سالم بزرگ می‌شن VS وقتی که نه
براشون پخش کنن، آمار زاد و ولد حداقل نصف بشه. من نمی‌دونم اون یه انسانه با تموم پیچیدگی‌هاش که داری وارد این دنیا می‌کنی. خودت متوجهی؟

معلومه که تا وقتی نوری، امیدی نباشه تا از جلو به سمت خودش بکشتت، می‌مونی توی گذشته. پس بگرد دنبال ستاره‌ها‌ی سربیت.

خیلی نایسه :(((

جدا از پی‌ام‌اس و سردرگمی و آشوب شدید این روزها، به قدری کارِ نکرده و جای نرفته و دوستِ ندیده و دلتنگی‌های برطرف‌نشده مونده رو دستم که برای واقعی دارم دیوونه می‌شم. از طرفی بیستم این ماه هم تولد بیست سالگیمه و ددلاینی بهتر از این سراغ ندارم برای تیک زدن تموم این‌ها و رقم زدن اتفاقات جدید.
خلاصه اینکه نیاز دارم یه مدت فقط شنونده باشم و برم تو لاک خودم و جای پا محکم کنم. ممنونم که من رو خوندین یا می‌خونین؛ پی‌وی رو همیشه هستم. امیدوارم که با خبرهای خوبی برگردم.

تو یاد می‌گیری با ترست هم ادامه بدی. شدیدا می‌ترسی ولی می‌ذاریش ور دلت بشینه و بهش می‌گی باشه تو که ولم نمی‌کنی ولی من راه خودم رو می‌رم.

تو خودت هم می‌دونی که توی چه لوپ معیوبی افتادی، ولی نمی‌خوای بپذیری.

اگه این تایمایی که بعد از حمام با حوله میشینم روی تخت رو حذف کرده بودم الان جز ده تا زنی بودم که با کاوشگر فینیکس رفته‌ن مریخ.

هم‌اکنون دچار بمباران صوتی و تصویری توسط بولشت‌های خیابونی شدم. خوشحالم که روز آخره. وای نه اربعین هم که هست. از این جغرافیا و بازی‌هاش دیگه خسته ام.

اینستام که دی اکتیوه، ولی فکر کنم اگه نبود هم هنوز قابلیت ریپلای رو نداشتم. بعد هنوز هیچی نشده، برای دوستم قابلیت استوری تلگرام فعال شده به عنوان نسخه‌ی آزمایشی. سر ریپلای اینستا هم جزو اولین نفرات بود. شانس.