بازخوانی حالا باور بکنم از گوگوش
ترانه‌سرا: ذبیح بداغی
آهنگساز: پرویز مقصدی
@najvamusic

پیامو پاک کردم‌ پشیمون شدم.
پدران غایب فرزندان گمشده رو
پادکست رود مجتبی شکوری
اگه وقت خالی ای هر جای روز پیدا کردید
ببینید.
روی یوتیوب که هست فکر کنم تهران پادکست هم بزاره

۵ دقیقه میخوابم بلند میشم.
۳ ساعت بعد :

خیلی مهمه که بدونیم پدر و مادر مقدس نیستند و این هیج تعارضی با اینکه دوستشون داشته باشیم و با احترام و ادب باهاشون رفتار کنیم و کمکشون کنیم نداره
جامعه ای که تلاش میکنه پدر و مادر رو قدسی سازی کنه، عملا داره فرزندان جامعه رو به لبه ی تباهی می بره.
خیلی مهمه که ما بتونیم تصویر واقعی پدر و مادرمونو ببینیم و هم همه ی اون عشقی که نسبت بهشون داریم.
و هر دوی اینا همزمان واقعیه.
این تقدس کاذب مارو از هم جدا کرده و بینمون فاصله انداخته و چراغای رابطه رو خاموش کرده.
چیزی که میتونست در صمیمانه ترین حالت خودش باشه پر از درک و دریافت و عشق بی واسطه باشه
تبدیل شده به چیز پیچیده ای از پنهان کاری و میدون جنگ.
پنهانکاری به این معنی که فرزندی که جلوی پدر و مادرش نقاب بزنه و پدر و مادری که جلوی فرزندش نقاب بزنه، چقدر تنهان به نظر شما؟ اون دیدار خالصانه هیچ وقت رخ نمیده
اگه نتونیم این تقدس فیک و کاذب رو بشکونیم و نتونیم انسانیت پدر و مادرمونو ببینیم هویتمون هیچ وقت آزاد نمیشه
قفل این رهایی همینه که تصویر خیالی و مقدس و ایده آل ای که از پدر و مادر ساختیم رو بهش توجه کنیم تا ببینیم که واقعی نیست و اصلا شبیه یه انسان نیست در واقع موجودیت نداره و کل زندگی مارو اون تصویر تسخیر کرده و تحت تاثیر خودش قرار داده و ما اسیر تصویر این عکسیم
انسانیت معمولی و واقعی و گرم و طبیعی والده که به فرزند توانایی درک دنیا رو میده
(توانایی اتصال به زندگی)
دنیایی که سیاه و سفید نیست دنیایی که آدما درش قهرمان یا بازنده نیستن
درش حقایق کاملا درست یا غلط مطلق نیستن
دیدن تصویر واقعی پدر و مادره که میتونه فرزند رو به انسان بودن خودش خرسند کنه
و مفتخر کنه و فرزند حس کنه که دنیا خونه ی اونه
ما وقتی بپذیریم انسانیم انگار جهان تبدیل به خونه میشه
و حالا میتونیم کارای خوب توش بکنیم و بهتر زندگی کنیم.

اگر‌ پدر و مادرید برای بچه ها تون قهرمان نباشید، انسان باشید!
معمولی واقعی زمینی خاکی و اینجایی!