‏اینستاگرام از مخرب‌ترین چیزهاییه که آدم می‌تونه ازش استفاده کنه. صبح تا شب روایت‌های غیرواقعیِ مردم از زندگی‌هاشون رو می‌بینی، و به‌طرزِ فاجعه‌آمیزی ازشون الگو می‌گیری و به‌قدری در توهم غرق می‌شی که اصلاً یادت می‌ره خودت کی هستی، چی هستی، کجا هستی، باید چیکار کنی.

باز داریم رو به فصل سرما میریم و من کاملا اتوماتیک دارم تبدیل میشم به یه لیدی عنکبوت بافنده

عمیقا نمیدونم با چیزای کوچیکی که قابل گفتن نیستن اما رفته رفته قلبمو فرسوده میکنن چه باید کرد...

مسئول کارم نه تنها فکر نمیکنه که من هم به خوراک و پوشاک و مسکن نیاز دارم؛ بلکه شرط میبندم رو فتوسنتز کردنمم حساب کرده...

دلم نمیخواد شنبه برم کلاس
دلم نمیخواد یکشنبه برم کلاس
دلم نمیخواد دوشنبه برم کلاس
دلم نمیخواد سه‌شنبه برم کلاس
دلم نمیخواد چهارشنبه برم کلاس
دلم نمیخواد پنجشنبه برم کلاس
دلم نمیخواد جمعه برم کلاس

که بر آید به کام دل ، آن آرزو که در دل امیدوار توست...

All I need is to remember how it was to feel alive

یاد گرفتن من خیلی سادست مثل این مصرع فیاض لاهیجی :

مزاجِ نازکم حرفِ پریشان برنمی‌تابد...