وقتی کارم رو (مخصوصا کاری که یک تیکه از پازل کار تیمیه) برای کارفرما میفرستم و منتظرم که ری‌اکشن بده،

دقیقا احساس بچه ای رو دارم که روبروی یک بزرگسال ایستاده،
بزرگسال دستش رو بلند کرده و بچه نمیدونه قراره سیلی بخوره یا یارو قراره بزنه رو شونش و بگه آفرین دخترم.

دقیقا درهمون حالت، خمیده و با پلک‌های فشرده.

دیروز ظاهرا روز طراح، گرافیک و روانشناس (شایدم یکیش، درست خبر ندارم) بود و فکر کنم روز خوبیه برای گفتن یکسری چیزها.

دیزاین، گرافیست و طراح بودن کاریه که خیلی از خودگذشتگی میخواد، از این لحاظ که استایل شخصی داشتن توی سال‌های ابتدایی نه تنها ضرر داره، حتی خیلی وقت‌ها باعث می‌شه که اون شخص تقریبا بدبخت بشه.* دلیلشم اینه که توی کارهایی که گفتم، همیشه برای دریافت پول باید کارفرمایی وجود داشته باشه و کارفرما تاکید داره روی برطرف‌ کردن نیازهایی بیزینسش. دلیلی هم که پول می‌ده همینه و وظیفه‌ی دیزاینر و طراح اینه که با کارش اون نیازها رو حل کنه.
خیلی چیز ساده‌ایه، حتی می‌شه گفت کاملا بدیهیه.

اما متاسفانه توی ایران ما یاد گرفتیم سر نیزه‌هامونو به سمت کارفرما بگیریم، در حدی که توی همین چیز بدیهی بخش بزرگی از سیستم آکادمیک و دیزاینرهای ما گیر کردن. تقریبا هر گرافیست معروف ایرانی توی اینستاگرام رو که ببینین، استایل شخصی خودشو داره که برای تمام بیزینس‌ها، پوسترها، کاور موسیقی و هر چیزی که سفارش می‌گیره همون رو استفاده می‌کنه. در نتیجه تقریبا تمام کافه‌ها و رستوران‌های اصفهان و حومه که خواستن برای گرافیکشون خرج کنن و پول به آدم‌های معروف دادن الان هویت بصریشون شامل دوتا رنگ و فونت "ویژه"س. این اتفاق توی کل ایران هم افتاده. تقریبا هیچ هویت خاصی رو توی برندها نیست، همشون شبیه هم شدن.

برای بیشتر استودیوها و گرافیست‌های معروف (که از قضا توی دانشگاه و هزاران جای دیگه هم تدریس می‌کنن) کل دیزاین خلاصه شده توی ارائه‌ی خودشون به وسیله‌ی برندهای مختلفی که بهشون سفارش می‌دن و همه رو تشویق می‌کنن به انجام دادنش. در اصل توی تمام کارها مشخصه که دیزاینر فقط از خودش پرسیده توی این پروژه چطور قراره خودمو بکشم بالا، چطور کاری کنم که هر کسی که کارهای قبلیمو دیده بفهمه این یکی هم مال منه. هدف و وسیله جاشون عوض شده و این اصلا خوب نیست.

توی کوتاه مدت (که الان وسطشیم) می‌بینیم که همکاری گرافیست‌ها برای اجرای پروژه‌های مختلف خیلی کمه، چون هر کسی می‌جنگه تا استایل خودشو نشون بده. از اون سمت کارفرماها هم صرفا بر اساس اسم تصمیم می‌گیرن باعث شده توی برندینگ و هویت بصری اشتباه کنن، سالیانه پول زیادی رو بابتش از دست می‌دن. توی بلند مدت هم گرافیک ایران رو تبدیل می‌کنه به چیزی که توانایی بازتولید نداره، چون توی یک چرخه‌ی خیلی فرسایشی افتاده.

در کل حس کردم به عنوان یکی که بخش بزرگی از زندگیش دیزاینر بوده (یادم بندازین یه روز در مورد رزومه‌م شوآف کنم)، این نکته‌ایه که باید در موردش صحبت می‌کردم. ظاهرا کسی جز من نگرانش نیست.

*پ.ن: من اصلا مخالف استایل شخصی نیستم، صرفا تاکید می‌کنم یک استایل برای چندتا چیز مختلف توی دنیای فعلی به هیچ دردی نمی‌خوره. وظیفه‌ی دیزاینر چیز دیگه‌ایه و داشتن استایل شخصی توی دیزاین به حدی پیچیده‌ست که تقریبا همیشه باعث کارهای اون شخص بد بشن.

سکانس میزشام اواخر فیلم Dont look up یکی از صحنه هاییه که هیچوقت یادم نمیره.
این موسیقی متنشه

سینگل ترک جدید صدرا

1:25
And I wonder, if I stay in this
How hard boiled will I become?

شبیه صدای این بود که نترس، زندگی می‌بَره.

مستند ببین? کتاب خوندن سخته??