« یکی از فرمول‌های شوپنهاور که خیلی به من کمک کرد، این ایده بود که شادیِ نسبی از سه منبع سرچشمه می‌گیره: آنچه هستی، آنچه داری و آنچه در چشم مردم جلوه می‌کنی. اون اصرار داره که ما باید فقط بر اولی تمرکز کنیم و بر دومی و سومی–بر داشته‌ها و بر وجهه‌مان–سرمایه‌گذاری نکنیم چون کنترلی بر اون دو تا نداریم، چون از ما گرفته می‌شن–درست مثل پیریِ گریزناپذیر که داره زیبایی تو رو ازت می‌گیره. در واقع، شوپنهاور گفته «داشتن» معکوس می‌شه: آنچه داریم، اغلب صاحبمان می‌شود.»
_کتاب درمان شوپنهاور

به قلب هایمان آموختند دیگران را دوست بدارند.اما چیزی از عشق به خودمان نگفتند.
به قلب هایمان آموختند با جملاتشان روح دیگران را رنگارنگ سازند. اما چیزی از رنگ بخشیدن به خاکستر وجودمان نگفتند.
به قلب هایمان آموختند چشمان مهتابی به دیگران هدیه دهند. اما چیزی از پاک کردن اشک هایمان نگفتند.
به قلب هایمان آموختند تن به اجتماع بسپارند. اما چیزی از قربت به خودمان نگفتند.
به قلب هایمان آموختند چتر روز های بارانیِ مردم شوند. اما چیزی از طوفان شب هایمان نگفتند.
به قلب هایمان آموختند صبورانه همدردی کنند. اما چیزی از وقت های غم آلود بی کسی مان نگفتند.

حتما گوشش کنید

اکسپرسیونیست یا غرغرو ؟ وا مانده ای میان دو احمق. انها هیچ چیز نمیدانند. اینکه من همیشه ازادانه گام برداشته ام. دوام اوردن در راه های طولانی.
تنها یک واژه بر کاغذ و نمایشی که اغاز میشود.
من مینویسم برای مرده ای
برای زاده نشده ای.

+خیال میکنم هشتاد سالمه ، از زندگی خسته ام و ذهنم میخواد که بمیرم.
-همه ی اینایی که میگی روی استعارست ، نه واقعیت. یک جور تشبیهه. اونم واقعیت نیست.
+استعاره نیست ، تشبیهه ، هرچند حتی اگه بود بازم توصیف ویژگی یک استعاره خودش جزئی از واقعیته

سکوت

-تو که هشتاد سالت نیست ، هست؟
+هست؟ شایدم هست. تو همه ی ادم های غمگین رو تحقیر میکنی؟ یا فقط با من اینجوری ای
-من تحقیرت نمیکنم ، تو تقصیری نداری. تو بیماری
+من اینجوری فکر نمیکنم.
-نمیکنی؟
+نه ، من افسردم. افسردگی یه جور خشمه ، یه نفر جلوته و تو مدام سرزنشش میکنی
-این همون کاریه که تو میکنی ، و تو چه کسی رو سرزنش میکنی؟
+خودم رو.

نقشه ای چیدی؟ اینکه یه مشت دارو بخورم و اوردوز کنم . بعد شاهرگم را بزنم و بعدش هم خودم را دار بزنم. همه ی اینها باهم ، نمیخواهم سو تفاهمی پیش بیاید که دارم برای کمک زار میزنم.

به من نگاه میکنند ، قضاوتم میکنند ، عطر عجز و ناتوانی ای که از پوستم بلند شده است را بو میکشند. درد بی درمان به تنم خنج میشود ، و ترس بی پایان وجودم را تهی میکند. با دهانی باز و چشمان خیره به جهان اطرافم نگاه ، و حیرت میکنم ، از اینکه ، چرا همه انها با ان دانش رمزی ای که دارند ، به رنج شرم اور من نگاه میکنند و لبخند میزنند.

زیاد طول نکشید ، من خیلی آنجا نبودم ، با این حال من موقع نوشیدن قهوه تلخ سیاه رنگ ، آن بوی شفا بخش را میون ابری از تنباکوی کهنه حس میکنم.
و چیزی درست همان جا ، همان لحظه مرا لمس میکند. و پس از آن است که زخمی دوساله مثل یک لاشه و یک شرم مدفون که درحال بالا اوردن غم فساد متعفنش است سر باز میکند.
اتاقی پر از ردیف صورت های گنگ و بی احساس خیره به درد و رنج من. چهرهایی چنان تو خالی و بی معنا که لابد نیتی شیطانی پشت انها پنهان است.