Panpanʼs mystery
agarda bu dunyoga kelish oldidan kimdir mendan kim (yoki nima) boʻlib tugʻilmoqchisan deb soʻrashganida, men tugʻilmaslikni tanlagan boʻlar edim…
#me
Ureeeee xola boʻldim. Xusnori qizi tugʻildi?❤️ naqadar goʻzal?
Biram xursandman❤️❤️❤️
#me
Tong saharlab oʻqishga ketayapman??♀. TDTU dagi ilk dars kunim.
Laziz akaning pragnozi xato chiqdi va men endi haftada 5kun soat 8da oʻqish joyida boʻlishim kerak. Naqadar beshavqat bu dunyo. Bu fikrimga tongdan bezovta qilingani uchun ogʻriy boshlagan oshqozonim guvohlik bera oladi.
Sizda nima gaplar?
Nafaqat Rene Magritt asarlari. Izlasangiz yana koʻplab tarixiy voqeliklarni topasiz. Masalan oq rangli libosda, vannadan qoʻllarini chiqarib turgan holatda olingan parchasida, Aleksandr Makedonskiyning oʻlganida qoʻllarini tobutdan chiqarib qoʻyib, „Mana shundayin ulugʻ hukmdor bu dunyodan hech nimasiz ketmoqda“ degan maʼno bergan voqeasiga ishora qilingan. Klipni albatta tamosha qiling?
sochlarimni kesdim. hech kim koʻrmaydigan, lekin shaloladek uzun sochlarimni. qizlar kimdandir ranjisa alamini sochidan oladi deyishardi. yoʻq bu safar alamdan emas ogʻriqdan kesdim. kuchli, yoqimsiz va davomli ogʻriq sabab....
...ruhiy kasallar shifoxonasi bogʻida chekib turar edim. nariroqqa bir kishi keldi. oʻzini juda oddiy tutar, koʻrinishidan qirq yoshlar atrofida edi. boshimni bir necha bor u yon-bu yonga harakatlantirishimga qaramay, yuzimdan hech koʻzlarini uzmasdi. kiyimiga qarab, na mehmon, na bemor — bila olmadim. avvaliga biroz taraddudlanib turgach, oʻzimda jasorat topdim-u, yoniga kichik qadamlar bilan yaqinlashdim. ha, biroz ehtiyotkorlik bilan.
— menga sigaret bering, — dedi u darhol.
uzatdim va “nega bu yerdasiz?” deya soʻradim. sigaretni tutatib, yana menga tikildi. bu nigohdan tanamga biroz qoʻrquv yoyildi; koʻzlarini hatto pirpiratmasdi ham. “kuningiz xayrli boʻlsin” deb ortga qayrildim.
“balki men notoʻgʻri xayolga borgandirman, balki xato savol bergandirman, balki zeriktirgandirman, yoki umuman, u aqldan ozgandir” — sekin oʻzimcha oʻylab borardim.
— nega bu yerda emassiz?! — qichqiriq keldi ortimdan. shu qadar baland hayqiriq ediki, oʻgirilishga ham jurʼatim yetmasdi. goʻyoki, jinniligi tutib qolganidan qichqirayotgandek...
yuzimni oʻgirdim, haligina turgan joyiga koʻzlariga qaramasdan qaytib bordim. bu safar u sal balandroq ovozda takrorladi:
— nega bu yerda emassiz? qanchadan-qancha firibgarlar, ikkiyuzlamachi, razillar, shuncha vijdonsizlar, shu qadar xiyonatlar ichida qolishga qanday erishdingiz? qanday qola oldingiz? bolalar otiladigan, gullar uziladigan, sevgisi uvol, umidlari soʻnik, rangsiz, yasama bir dunyo bor u yerda... bundan tashqari olam shu qadar qoʻpol bir joy. u yerlarda choʻntagingda soʻnggi chaqagacha olib, taningni ham nimtalaydigan minglarcha odamlar bor. misoli, qoningni soʻruvchi vampir kabi. oʻzingizni ishlatib boʻlib, rasvo holga kelgach koʻchaga otilgan bir isqirt buyumdek his etyapsizmi endi? xoʻsh? nega bu yerda emassiz?!.
© Nursen Yildirim
#wikipedia
Jonajon Vikipediyani bunchalik axlat bilan toʻlayotganini koʻrib, kamiga bunga qarshilik qilolmayapganimni bilib Grand final yoʻllanmasidan voz kechishga ham rozi boʻlib turibman.