یادمه اولین بار که داستان پیترپن رو خونده بودم تا مدت ها لای پنجره رو باز میذاشتم و حتی گاهی شب ها لب پنجره انقدر منتظرش می‌نشستم تا همونجا خوابم ببره.
حتی فکر اینکه میتونستم برم جایی که فقط خوش بگذرونم و هیچوقت بزرگ نشم هم من رو هیجان زده میکرد. حتی گاهی اوقات خواب میدیدم که با پیترپن رفتم نورلند و همون هم تمام روزم رو میساخت.
اما متاسفانه سال ها گذشت و پیترپن پیداش نشد. من بزرگ شدم و مسئولیت هام بیشتر و بیشتر شد. زندگی کردن اصلا لذت بخش نیست و تو این جایی که گیر افتادم اصلا بهم خوش نمیگذره.
اما خب چه میشه کرد؟
من که دیگه بچه نیستم.
پیترپن هم واقعی نیست.
مکانی به اسم نورلند هم وجود نداره؛ ولی فقط چون هوا گرمه من امشب هم لای پنجره رو باز میذارم.

دیدید گاهی وقتا یه چیزی دائما داخل ذهنتون رژه میره و واقعا میخواید راجع بهش صحبت کنید یا حتی روی ورق پیادش کنید اما کلمات درست رو برای بیانش پیدا نمیکنید؟
در نتیجه به جای اون کلماتی که تو ذهنتون در نظر داشتید، از هر چیزی که حس درست یا نزدیک بهشون رو بدن استفاده میکنید و در آخر نه تنها از نتیجه راضی نیستید بلکه به قدری تو ذوقتون خورده که از ایده ی اولیه هم بیزار میشید.
خواستم بگم در حال حاضر زندگیم دقیقا همینطوری شده. هرچیزی که میخواستم در زمانی که باید بدست نیاوردم، پس چیزی که به اندازه ی کافی به نسخه ی ایده آلم نزدیک بود رو جایگزین کردم و الان با وضعیتی که به هیچ عنوان برای من قابل قبول نیست مواجه شدم و حتی نمیدونم باید باهاش چیکار کنم.
اوایل تلاش برای زنده موندن و بدست آوردن چیزهایی که با تمام وجود میخواستم ایده ی فوق العاده و حتی شجاعانه ای به‌ نظر میرسید اما هرچقدر که میگذره شجاعت، احمقانه تر جلوه میکنه و باعث میشه بیش از پیش بیزار همه چیز بشم.

I think I'm OK.

#Series: House M.D

Smash your competition, baby.
Show us some good entertainment.
Victory's your only payment.