تو یه لکه خونی روی پیرهن سفیدم

عادتمه میدونی نمیکشم بیرون تا اینکه عنشو درارم
هرچی مینویسمم میخوره به تو، حتی خودمم نخوامم

رفتم شاید که رفتنم فکرتو کمتر بکنه

این دلتنگی خار مادر آدمو میگاد

الان دلم تنگ شده، واسه هرکی اومده و رد شده

‏برای بارِ نمی‌دونم چندم، دوست‌داشتن یه مجموعه رفتاره، یه جمله نیست.

دوستت دارم بی آنکه بخواهم.

و عزیز مدت‌های طولانی ام...

کاش مثل فیلمای درام رمانتیک آمریکایی، موقعی که داشتم از در اون خونه لعنتی میومدم بیرون، میومدی سمتم، صورتمو میگرفتی بین دستای قشنگت و میگفتی من هرکاری میکنم تا بتونیم زندگی که باهم متصور شدیم رو به واقعیت تبدیل کنیم، بتونیم سالها کنار هم سرمون رو بذاریم روی یه بالشت و تو روی بازوهای من خوابت ببره، بهم میگفتی برای بودن تو، برای گرفتن دستات من هرکاری میکنم...
اما نگفتی، نکردی، فقط زدی شکوندی همه چیو با قلب پر از ترک من.
من دلم برای اون دختر بچه بیست ساله که با اولین نگاه دلشو باخت بهت، تنگ شده.
برای پاسداران و لمیز و صحبت های طولانی قبل از شناختن زخم های همدیگه، تروماهای بچگی و شکست های بزرگسالی.