[۹/۱۴،‏ ۱۹:۵۵] کوشا مح: یه سوال ؟؟

قدیما میگفتن : ای جا مَ نو یی

دقیقا از چی یا از کجا جا بمونه ؟؟
[۹/۱۴،‏ ۲۲:۱۸] ‏ +98 916 341 2133 ‏: یا مثلا وِی وَرچنویی!

،مقدم‌نیا:
ای جا نَ مَنویی هم گویند در حالت نفی
ای ور ن چنویی هم گویند در حالت نفی

توکی اوه می تیه نم چوکنه

خر اَ مسی یه که جفتک شون

ای شنبد میروتی نم هلم کونوم بوزی

مر جمعه به گوری که شنبد سر شوری

.

اسامی خرها

/ . خر چرمه = چرمه در فرهنگ دهخدا بمعنی سفید است و تپه چرمه زمینی گچی و سفید رنگ ر گفته اند؛ لذا بهمین نام مشهور شده
چرمه :    (چَ مَ) (اِ.) 1 - اسب . 2 - اسب سفید.

/ . خر زبیری = خری منسوب به محلی به همین نام؛ در واقع این دو خر ((خر چرمه و خر زبیری)) از جمله نژادهای بسیار خوب بشمار می آمدند (اصلاح مطلب از طرف دکتر موزون)

/ . خر دیزه = خری را گویند که فرمان نبرد، بار را چپه کند، در گویش دزفولی شخص تنبل و فرار کننده از کار و تلاش را نیز "دیزم کار" خوانند.

/ . خر گزه = خر فرمانبر، حیوان رام شده

/ . خر سوزه = خری که به رنگ سبز بزند، سبزه
.
/ . خر سوره =  خری سرخه "قهوه ای مایل به قرمز"

/ . خر بوره = خر کوچک، حیوان کوچک را گویند بوره

/ . خر لری = خری که در دیار لر پرورش یابد.

/ . خر عراقی = خری که از دیار عرب عراق آورده اند.

/ . خر مل ملو = خر پر مو

/ . خر قدول = خری که نزائیده باشد قدول گویند.

/ . خر چموش = خر سرکش، نا آرام، رام نشونده.

/ . خر هیت = خری که در بیابان ول باشد، بچه ها به گردش جمع شده، از او سواری می گیرند. کسی کار به این نوع خر نداشت .

/ . خر زبون بسه = خری که آخر عمری گیج و منگ، مرکش فرا رسیده، مورد ترحم همگانی است .

.

.

♦جزیره‌ای که به نام ستوان‌یکم نورالله کثیری مهندس نقشه‌بردار ایرانی نامگذاری شد

▪بعد از پایان جنگ جهانی دوم در سپتامبر سال ۱۹۴۵ میلادی( شهریور ۱۳۲۴ شمسی ) و ترک ارتش سرخ شوروی از خاک ایران تا ده سال بعد کم و بیش در مرزهای ایران و شوروی بین مرزبانان دو کشور در گیری رخ میداد تا سرانجام دو دولت درگیر در سال ۱۳۲۲ شمسی تصمیم می‌گیرند تا با تشکیل کمیسیونی مشترک با تعیین مجدد مرزهای بین‌المللی دو کشور، به این درگیری‌ها پایان دهند.

▪در همین راستا در ۶ مهر سال ۱۳۳۴ شمسی، هیئتی عالی‌رتبه از اتحاد جماهیر شوروی برای تعیین حدود مرزی با ایران و تقسیم رودخانه ارس در شهر جلفا حاضر می‌شوند، در بررسی‌های‌ به‌عمل‌آمده توسط هیئت مشترک مشخص می‌شود رودخانه ارس در طی مسیر خود از غرب به شرق در برخی از مناطق دو شعبه می‌شود و در نتیجه جزایر کوچکی در این مسیر به وجود آمده است که در حدود ۸۰۰ جزیره غیرمسکونی می‌باشد که به زبان محلی «شام» نامیده می‌شود و مقرر می‌شود هر شعبه‌ای از رود که عمق بیشتری دارد نقطه صفر مرزی محسوب شده و جزیره و شعبه فرعی رود به کشور مقابل برسد.

▪در ادامه کار و در ۵ کیلومتری شهر جلفا، کار هیئت مشترک در مورد تعیین مرز در جزیره شماره ۱۳۰ به اختلاف کشیده می‌شود، هیئت کارشناسان شوروی بر‌این اعتقاد بودند که قسمت عمیق رود ارس نزدیک خاک ایران است و بنا بر توافق مرز اینجا بوده و جزیره ۱۳۰ داخل خاک شوروی افتاده و به آنان تعلق دارد و کارشناسان ایرانی که عمدتا از نظامیان ایرانی بودند معتقد بودند بخش عمیق رود به سمت خاک شوروی است و جزیره ۱۳۰ به ایران تعلق دارد و کار این اختلاف حتی به نزاع لفظی هم کشیده می‌شود که با به رخ کشیده شدن شکست‌های ایرانیان در جنگ با روس‌ها و عقد قرارداد ترکمانچای خون سربازان ایرانی به جوش می‌آید.

▪سپهبد «امان‌الله جهانبانی» رئیس هیئت ایرانی در کتاب خود به نام «مرزهای ایران و شوروی» چنین می‌نویسد:
«در میان این درگیری‌ها ستوان‌یکم نورالله کثیری، افسر تبریزی نقشه‌بردار لشگر تبریز که تاب گفتارهای افسران شوروی را نداشت و با اینکه می‌دانست آب در سمت ایران عمیق است، سوار اسب شده و برای برافراشتن پرچم ایران در جزیره ۱۳۰ شجاعانه به آب‌های عمیق و خروشان ارس می‌زند ولی بعد از لحظاتی اسب و سوار در مبارزه با جریان عمیق و قوی آب ارس زیر امواج خروشان ناپدید می‌شوند.»

▪در میان بهت و شگفتی حاضرین از این عمل، سرباز قوی هیکلی به نام «صمد محمد اوغلو» برای نجات دوست و هم سنگرش به آب‌های ارس می‌زند و ستوان کثیری را که پایش در رکاب اسب گیر کرده بود رها کرده و هر دو با شنا کردن خود را به جزیره ۱۳۰ می‌رسانند و پرچم ایران را که ستوان کثیری زیر لباس خود همراه برده بود در این جزیره بر پا میکنند.

▪هیئت روسی که تحت تاثیر این عمل شجاعانه و از جان گذشتگی این دو قرار گرفته بودند موافقت می‌کنند مالکیت جزیره به ایران برسد، دولت و ارتش ایران به پاس این فداکاری جزیره ۱۳۰ را به نام ستوان کثیری تغییر می‌دهند و سال‌ها نام این افسر ایرانی در بین اهالی منطقه به وطن‌پرستی مشهور می‌شود ولی متاسفانه با گذشت زمان این داستان و این نام کم‌کم به فراموشی سپرده می‌شود، بطوری‌که در حال حاضر حتی جوانان محلی منطقه هم علت نام‌گذاری این جزیره را نمی‌دانند و اکثر مردم ایران هم از این ماجرا و فداکاری بی‌اطلاع هستند که یک افسر با شرف ایرانی بلادرنگ برای نگه‌داشتن پاره‌ای از خاک وطن در سرما به آب‌ها خروشان می‌زند و حاضر می‌شود جانش را فدا کند.

✍منبع: کتاب «مرزهای ایران و شوروی» نوشته تیمسار سپهبد امان‌الله جهانبانی (۱۳۳۶)

??@issiranofficialaccount