آبانو باید زندگی کرد؛ ثانیه به ثانیه‌ی روزای بارونیشو باید نفس کشید و توی آبیِ آسمونی که با ابرهای خاکستری پنهان شده غرق شد.

به نرسیدن‌ها عادت کرده‌ام، جزئی از وجودم شده‌اند، حتی در تمامی داستان‌ها و تصورات ساخته و پرداخته‌ی ذهنم، خسته و پریشانم، گوشه‌ای افتاده‌ام و درحال سوگواری برای تلاش‌های بی‌سرانجام می‌باشم.

02:30

آخرش منم همون رهگذرم که تو خیابون، یه روزی رد شده با کفش‌های خیسش زیرِ بارون..

@Mo_o_nlight

تمام وجود من پر شده بود از رویایی شیرین که از حقیقت‌ نیز واقعی‌تر بود، من هنوز در اقیانوس رویایی چشم‌های تو غرق هستم و حالا میفهمم تو هیچگاه نبودی؛ تو رویایی بودی که من دوست نداشتم، بلکه تمام ذرات بدنم محتاج لمس‌های تو که دور از این حقیقت تلخ بود است.

تنها افرادی که رنج نمی‌کشند و ناراحت نمی‌شوند مُرده‌ها هستند، زنده بودن یعنی گاهی آسیب دیدن، شکست خوردن، دچار اضطراب شدن، اشتباه کردن و همچنان ادامه دادن.

فکر کردن به فردا،
به بعدها و میلیون‌ها احتمالاتش رو تموم کن و آرامشِ تاریکی رو بپذیر.

@Mo_o_nlight

او تند خو نبود،آنها از سمت شکسته اش به او نزدیک میشدند.

‏زندگی‌اش تقلای بیش از حد برای هرچیز بود؛ برای فراموش کردن گذشته، برای به دست آوردن و برای نگه داشتن.