तुम्हाला खाली खेचणारं प्रत्येक टोमणा म्हणजे तुमच्या उंचीची पोचपावती आहे. त्या अपमानाचं सोनं करा आणि स्वतःचं यश गगनभरारी घेण्यासाठी वापरा."

© मंतरलेल्या मनाची स्पंदने

*✍️ स्पर्धा परीक्षा: संघर्ष आणि समर्पण... भाग 1*
स्पर्धा परीक्षेचा मार्ग हा मखमली फुलांनी सजलेला नसतो; त्यामागे असतो अथक परिश्रम, मानसिक ओढाताण, आणि सततच्या अपयशांची कडवट चव. बाहेरच्या जगाला दिसतो तो फक्त यशाचा परिणाम—निकाल, सत्काराचे सोहळे, पेढ्यांचे बॉक्स, पुष्पगुच्छ, आणि मिळणारा सन्मान. पण त्यामागे असलेला संघर्ष, समर्पण आणि तग धरून ठेवलेली जिद्द याचा कुणालाच थांग लागत नाही.

हा प्रवास सुरू होतो १२ वी नंतर. पदवी संपल्यावर, मुलगा/मुलगी तयारीला लागतो/लागते, आणि घरात आनंद पसरतो—सगळीकड सांगितलं जातं, “आता काही वर्षांतच आपला मुलगा अधिकारी (IAS /IPS,/DC/DySP) होणार!” सुरुवातीच्या काळात नातेवाईक, मित्रमंडळी, आणि गावकरीही त्याला पुढच्या अधिकारीपदावर बसल्याचं स्वप्न पाहतात. काही काळासाठी, त्याच्या आत्मविश्वासाला बळ मिळतं. पण जसजसा काळ जातो, आणि निकाल लागत नाही, तसतशी त्याच्यावरच्या अपेक्षांचं ओझं वाढत जातं.

तीन-चार वर्षं उलटली तरी यश मिळालं नाही, तेव्हा खरा संघर्ष उफाळून येतो. हा केवळ अभ्यासाचा संघर्ष नाही, तर मानसिक, सामाजिक, आणि वैयक्तिक आव्हानांचा मिळून बनलेला असतो. अपयशाच्या भीतीने तो मित्रांपासून, नातेवाईकांपासून दूर होऊ लागतो. गावाकडे जाणं, सण साजरे करणं, अगदी साधं घरात राहणंही कठीण होऊन जातं. "अजून अधिकारी नाही झालास?" हा प्रश्न प्रत्येकाच्या तोंडी असतो आणि त्याला आतून पोखरून टाकतो.

खऱ्या संघर्षाची सुरुवात इथेच होते. बाहेरच्या जगाला त्याचा अंदाज येत नाही—तो एकटा पडतो, निराश होतो, वर्षानुवर्षं घरी न जाणारा बनतो. मनात विचारांचा पूर येतो, "परीक्षा सोडावी का? की शेवटपर्यंत प्रयत्न करावेत?" त्या प्रत्येक सणासुदीला तो घरी जायची आस धरतो, पण अपयशाची जखम मनात ठसठसत राहते. गावाला जाऊन "कलेक्टर साहेब आलेत का?" हे टोमणे ऐकायची त्याची तयारी नसते.

मुलींना तर आणखी अवघड; त्यांना केवळ १-२ वर्षांची परवानगी असते. घरचं आणि समाजाचं लग्नाचं ओझं त्यांच्यावर अधिकच असतं. म्हणून ती बिचारी पुण्यासारख्या शहरात एका खोलीत, साध्या कपड्यांत सण साजरे करतात. त्यांच्या मनातही तीच आशा—“पुढच्या वर्षी सण घरच्यांसोबत साजरा करू.” पण प्रत्येक वर्ष पुढे जातं, यश मात्र हाती येत नाही.

अशा काळात स्पर्धा परीक्षा करणाऱ्या व्यक्तीला सपोर्टची गरज असते, पण बहुतांश वेळा ती एकटीच उरते. तिचा संघर्ष ही केवळ अभ्यासाची लढाई नसते, तर स्वतःला स्वतःचा मित्र, आधार, आणि मार्गदर्शक बनवण्याची असते. स्वतःलाच धीर द्यावा लागतो, स्वतःचं मनोबल उंचावावं लागतं. या प्रवासात त्या व्यक्तीला आपल्या उणिवा बाजूला सारत पुढं जावं लागतं, जिथे कधी तरी यश हाती लागण्याची आशा असते.

आणि अखेर, जेव्हा यश मिळतं, तेव्हा परिस्थिती बदलते. तेच लोक, जे तयारीच्या काळात नीट बोलत नव्हते/टोमणे मारत होते, ते आता कौतुकाचं नाटक करत पुढे येतात, अनोळखी फोन येतात, सत्काराचे कार्यक्रम होतात. मात्र त्या कठीण काळात, संघर्षाच्या मार्गावर, कोणी एकदाही साधा फोन करून विचारत नाही.

👉 म्हणूनच, माझ्या मित्रांनो आणि मैत्रिणींनो, तयारीच्या काळात कोणीतरी पाठिंबा देईल या अपेक्षेने थांबू नका. स्वतःच स्वतःचा सर्वात मोठा समर्थक बना. या वाटेवर कित्येक अडथळे येणार, पण तुम्ही नक्की यशस्वी व्हाल. आणि एक दिवस सगळ्यांना दाखवून द्या की, "होय, मी अधिकारी झालो!" आणि तेव्हा बघा, किती लोकं तुमच्या पुढे पुढे करायला येतील तेव्हा त्यांना तेवढंच महत्त्व द्या जेवढं त्यांनी आपल्याला दिलं होतं....कारण आपल्याला माणूस म्हणून काहीच किंमत नसते...असते ती फक्त आपल्याकडे असणाऱ्या पद , संपत्ती आणि स्टेटस या गोष्टींना...

-क्रमशः

©निलेश, मंतरलेल्या मनाची स्पंदने

#mpsc_upsc
दुनियादारी

✅जॉईन👇
https://t.me/AspirantsWisdom

उदास होने के लिए उम्र पड़ी है,_
नज़र उठाओ सामने ज़िंदगी खड़ी है,

अपनी हँसी को होंठों से न जाने देना!
क्योंकि हमारी मुस्कुराहट के पीछे दुनिया पडी है

#mpsc #upsc

@AspirantsWisdom

"जेव्हा तुम्ही चांगल्या मनाच्या लोकांना दुखावता,"

ते ओरडत नाहीत, ते त्यांचा त्रास आतच ठेवतात. ते हळूहळू आणि शांतपणे तुमच्यापासून दूर जातील आणि परत येणार नाहीत. ते चांगले असणे थांबवणार नाहीत, पण ते तुम्हावर पुन्हा विश्वास ठेवणार नाहीत. तेव्हाच तुम्ही त्यांना गमावलेले असता.

चांगल्या मनाचे लोक निष्ठा आणि दयाळूपणाला महत्त्व देतात, पण एकदा त्यांचा विश्वास तुटला की तो पुन्हा जोडणे जवळपास अशक्य असते. ते सूड घेत नाहीत किंवा मनात राग ठेवत नाहीत; त्याऐवजी, ते शांततेला प्राधान्य देतात आणि दूर जाण्याचा निर्णय घेतात. त्यांना गमावण्याचा मोठा आवाज होत नाही. पण त्यांच्या शांत अनुपस्थितीची जाणीव सर्वाधिक कानठळ्या बसवते.

© निलेश, मंतरलेल्या मनाची स्पंदने

#mpsc #upsc

@AspirantsWisdom

खरं आहे ना?

**"अच्छे समय पर मिठाई मांगने वाले लोग
बुरे समय पर फोन तक नहीं उठाते...!!"

दुनियादारी#mpsc_upsc ✅जॉईन👇**https://t.me/AspirantsWisdom

**प्रिय विद्यार्थीमित्रांनो,

सर्वप्रथम, लक्षात ठेवा की परीक्षा हा तुमच्या प्रवासाचा एक भाग आहे, पण तो तुमच्या आयुष्याचा संपूर्ण सार नाही. तुमच्या मेहनतीवर विश्वास ठेवा.

1. आत्मविश्वास ठेवा: तुम्ही जे काही शिकले आहे, ते विसरणार नाही. स्वतःवर विश्वास ठेवा.

2. आराम महत्वाचा आहे: सतत अभ्यासाच्या तणावाखाली राहू नका. थोडा वेळ शांत राहा, योगा किंवा ध्यान करा.

3.एकावेळी एक पाऊल: संपूर्ण अभ्यासक्रम एकदम आठवण्याचा प्रयत्न करू नका. एक-एक टॉपिक व्यवस्थित लक्षात आणा.

1. स्वतःची तुलना करू नका: प्रत्येकाचा अभ्यासाचा वेग वेगळा असतो. स्वतःच्या strong point वर लक्ष केंद्रित करा.

2. परिणामांपेक्षा (आऊटपुट) प्रक्रियेवर (प्रोसेस) लक्ष द्या: ज्या परीक्षेसाठी तुम्ही तयारी करत आहात, ती तुमच्या कष्टांची फळे निश्चितच देईल.

"सर्वकाही शक्य आहे, फक्त एक विश्वास लागतो - 'मी करू शकतो!' "

तुमच्या उज्ज्वल भविष्यासाठी शुभेच्छा!

© निलेश, मंतरलेल्या मनाची स्पंदने**#mpsc#upsc@AspirantsWisdom

**नाम बडा हो या छोटा, क्या फ़र्क़ पड़ता है,
कदम जो सच के चलें, वही मुक़ाम करता है।
दूसरों को गिराकर जो शोहरत कमाते हैं,
वक़्त उन्हें खुद-ब-खुद आईना दिखाता है।

मंज़िल को पाने की चाह जरूरी है,
अपने हौसलों पर विश्वास ज़रूरी है।
दूसरों की राहों में कांटे न बिछाओ,
अपनी मेहनत से आसमान छूना ज़रूरी है।

पहचान वो जो खुद के दम पर बनती है,
मगर इमानदारी से ही राहें सजती हैं।
दुसरोंका नाम लेकर शोहरत नहीं कमाते,
असल जीत तो मेहनत से सजती है।

©निलेश, मंतरलेल्या मनाची स्पंदने#mpsc
दुनियादारी ✅जॉईन👇**https://t.me/AspirantsWisdom

**मराठीत एक famous गाणे आहे:

"मन सुद्ध तुझं गोस्त हाये पृथ्वी मोलाची
तू चाल पुढं तुला र गड्या भीती कशाची
पर्वा बी कुनाची..."

आपल्या चांगल्या कामाची वाट अडवण्यासाठी काही जळाऊ प्रवृत्तीचे लबाड लोक खोट्या गोष्टी पसरवतील, ट्रोल करतील, टोमणे मारतील, पण ते कधीच स्वतःची खरी ओळख दाखवणार नाहीत. अशा षंढ, लाचार, व गुडघ्यात मेंदू असलेल्या लोकांकडे लक्ष न देता आपलं काम पुढे चालू ठेवा. जसा सिंह जंगलात भुंकणाऱ्या कुत्र्यांकडे लक्ष देत नाही, तसंच आपणही अशा नकारात्मक लोकांकडे दुर्लक्ष करा. त्यांची लायकी फक्त लोकांचे पाय खेचण्याइतकी मर्यादित असते.

आणि सर्वात महत्त्वाचं, आपल्या स्वतःच्या चांगुलपणाला कमी समजू नका. तुम्ही किती जणांना प्रेरणा देता, किती जणांसाठी प्रकाशाचा स्रोत आहात, याचा विचार करा. तुमचं मार्गदर्शन अनेक जणांना त्यांच्या जीवनातील/ परीक्षेतील अडथळे पार करण्यासाठी मदत करतं. त्यामुळे काही क्षुद्र & मतिमंद लोकांच्या कटकारस्थानामुळे स्वतःच्या सामर्थ्यावर शंका घेऊ नका. कारण जगात प्रत्येक वेळी चांगलं काम करणाऱ्या व्यक्तीने अशा शैतानी प्रवृत्तीच्या लोकांचे त्रास सहन केलच आहेत.

तुमची ताकद तुमच्या सकारात्मक दृष्टिकोनात, प्रामाणिक कामगिरीत आणि इतरांना दिलेल्या मदतीत आहे. या जगाला तुमच्यासारख्या लोकांची गरज आहे. सूर्य कधीच ढगांमुळे प्रकाश देणे थांबवत नाही, आणि नदी कधीच अडथळ्यांमुळे वाहणं होणं थांबत नाही. तसंच, तुम्हीही थांबू नका. तुमचं मार्गदर्शन हीच लोकांसाठी नवी दिशा आहे. अशा नकारात्मकता पार करत, तुमच्या ध्येयाच्या दिशेने चालत राहा – कारण शेवटी सत्य आणि सत्याचाच विजयी होतो!" आणि हो ज्यांचं तुमच्या मार्गदर्शनाने भलं होतंय त्यांची दुवा तुमच्यासोबत आहेच की...

©निलेश, मंतरलेल्या मनाची स्पंदने

म्हणून म्हणतो....

"झेंडा भल्या कामाचा जो घेउनी निघाला
काट कुट वाट मंदी बोचती त्येला
रगत निगल तरी बी हसल, शाबास त्येची
तू चाल पुढं तुला र गड्या भीती कशाची
पर्वा बी कुनाची. ..."#mpsc#upsc#परीक्षा#आयुष्य

✅जॉईन👇**https://t.me/AspirantsWisdom

मंज़िलों से गुमराह भी कर देते हैं कुछ लोग...
हर किसी से रास्ता पूछना अच्छा नहीं होता...!

https://t.me/AspirantsWisdom

खऱ्या संघर्षाची सुरुवात इथेच होते. बाहेरच्या जगाला त्याचा अंदाज येत नाही—तो एकटा पडतो, निराश होतो, वर्षानुवर्षं घरी न जाणारा बनतो. मनात विचारांचा पूर येतो, "परीक्षा सोडावी का? की शेवटपर्यंत प्रयत्न करावेत?" त्या प्रत्येक सणासुदीला तो घरी जायची आस धरतो, पण अपयशाची जखम मनात ठसठसत राहते. गावाला जाऊन "साहेब आला का?" हे टोमणे ऐकायची त्याची तयारी नसते.

मुलींना तर आणखी अवघड; त्यांना केवळ १-२ वर्षांची मुभा असते. घरचं आणि समाजाचं ओझं त्यांच्यावर अधिकच असतं. म्हणून ती बिचारी पुण्यासारख्या शहरात एका खोलीत, साध्या कपड्यांत सण साजरे करतात. त्यांच्या मनातही तीच आशा—“पुढच्या वर्षी सण घरच्यांसोबत साजरा करू.” पण प्रत्येक वर्ष पुढे जातं, यश मात्र हाती येत नाही.

अशा काळात त्या व्यक्तीला सपोर्टची गरज असते, पण बहुतांश वेळा ती एकटीच उरते. तिचा संघर्ष ही केवळ अभ्यासाची लढाई नसते, तर स्वतःला स्वतःचा मित्र, आधार, आणि मार्गदर्शक बनवण्याची असते. स्वतःलाच धीर द्यावा लागतो, स्वतःचं मनोबल उंचावावं लागतं. या प्रवासात त्या व्यक्तीला आपल्या उणिवा बाजूला सारत पुढं जावं लागतं, जिथे कधी तरी यश हाती लागण्याची आशा असते.

आणि अखेर, जेव्हा यश मिळतं, तेव्हा परिस्थिती बदलते. तेच लोक, जे तयारीच्या काळात निःशब्द होते, ते आता कौतुक करत पुढे येतात, पुष्पगुच्छ घेऊन येतात, अनोळखी फोन येतात, सत्काराचे कार्यक्रम होतात. मात्र त्या कठीण काळात, संघर्षाच्या मार्गावर, कोणी एकदाही साधा फोन करून विचारत नाही.

👉 म्हणूनच, माझ्या मित्रांनो आणि मैत्रिणींनो, तयारीच्या काळात कोणीतरी पाठिंबा देईल या अपेक्षेने थांबू नका. स्वतःच स्वतःचा सर्वात मोठा समर्थक बना. या वाटेवर कित्येक अडथळे येणार, पण तुम्ही नक्की यशस्वी व्हाल. आणि एक दिवस सगळ्यांना दाखवून द्या की, "होय, मी अधिकारी झालो!" आणि तेव्हा बघा, किती लोकं तुम्हाला सपोर्ट करायला पुढे येतात, जेव्हा त्याची गरज नसते.