الان مغزم به این صورتِ که:
فقط بخواب.

وقتشه یاسی اخمو برگرده.

تو کلا هوا گرم میشه ناناز میشی

با سینه ای از مدفن انسان ها در این زندگی
به بقا ادامه می دهم
احساسات خاکِ مزار انسان ها بود، آنها می رفتند که در قلبم چال شوند.
حال خاکی نیست برای خاکسپاری دگر انسانی
در پی این جسم خاموش.
بی گمان من زندگی را در انبوهی از نشدن ها و ناکامی های
خویش یافتم.
این دو چشم کم بینای من در پی جستن روزنه ای از امید
سراسر روح و تنم را کندوکاو می کند.
دریغ از آنکه حقیقت در چشم هایم پنهان گشته است
و خونم را می مکد و تنم متلاشی می شود
و من اینچنین حزن انگیز در پذیرش زخم های پینه بسته ام
می ایستم که شاید روزی فرار رسد
از من، منِ دیگری زاده شود.
تا فرارسیدن آن روز؛ وداع گویم
چرا که هر خداحافظی ای آغاز سلامی دوباره است.
-یاس
1403.3.21

هیچکس:چه قدر میتونی قوی باشی؟
یاسی:من به چیزایی با لبخند نگاه کردم
که داشت از درون منو می کشت.

-