الکسی دو توکویل:
«کنفدراسیون بر مبنای "آزادی اراده ایالات" تشکیل گردید. ایالات در ضمن آنکه با هم متحد می شدند، ملیت خود را محفوظ نگه داشتند. و هرگز در قالب یک ملت واحد به هم درنیامیختند. اگر امروز یکی از ایالت ها بخواهد خود را از پیمان اتحاد کنار بکشد اثبات اینکه او دارای چنین حقی نیست مشکل است.»

📚دمکراسی در آمریکا

https://t.me/LN_LINK

آدمیان فقط در صورتی می‌توانند از آزادی سیاسی لذت ببرند که برای به دست آوردن آن فداکاری کرده باشند. آزادی سیاسی بدون تلاشی بزرگ هرگز به دست نمی‌آید. اما برابری لذاتش را به رایگان و بی‌زحمت به همگان عرضه می‌کند. گویا بی ارزش‌ترین بخش‌های زندگی خصوصی می‌توانند باعث ایجاد لذات ناشی از برابری شوند و برای تجربه این لذات فقط کافی است زندگی کنیم.
مردمی که در کشورهای دمکراتیک زندگی می‌کنند در همه دوران‌ها برابری را دوست دارند اما در برخی از دوره‌ها شور و شوقشان به برابری به شیفتگی و شیدایی تبدیل می‌شود. این اتفاق هنگامی رخ می‌دهد که یک نظام اجتماعی کهن که مدت‌ها زیر تهدید بوده است، سرانجام پس از نزاعی درازدامن فروپاشد و موانعی که زمانی شهروندان را از هم جدا می‌کردند سرانجام از بین روند. در چنین دوره‌هایی، مردم برابری را همچون غنایم جنگی می‌قاپند و همچون گنج با ارزشی که می‌ترسند از دست دهند به آن چنگ می‌زنند. بنابراین، شور و شوق به برابری قلب مردم را تسخیر می‌کند. گفتن این‌که چنین سرسپردگیِ کورکورانه‌ای به یک شور و شوق خاص با ارزش‌ترین منافعشان را به خطر می‌اندازد بی‌فایده است زیرا آن‌ها کر شده‌اند. تأکید بر این نکته نیز بی‌فایده است که درست زمانی که تمام هوش و حواسشان به چیز دیگری است، آزادی از میان انگشتانشان سُر می‌خورد:  آن‌ها کور شده‌اند و از تمام دنیا فقط یک چیز چشمشان را گرفته است.

من فکر می‌کنم مردمی که در کشورهای دمکراتیک زندگی می‌کنند علاقه‌ای طبیعی به آزادی دارند و اگر آن‌ها را به حال خود رها کنید به دنبال آزادی می‌روند و به آن عشق می‌ورزند و اگر از آن محروم شوند ناراحت می‌شوند. با وجود این، شور و شوق آن‌ها به برابری، آتشین، سیری‌ناپذیر، ابدی و همیشگی است. آن‌ها برابری را در کنار آزادی می‌خواهند و اگر نتوانند هر دویِ آن‌ها را با هم داشته باشند، حتی در بردگی هم به دنبال برابری هستند.

📚 دمکراسی در امریکا

✍ الکسی دو تکویل

**هانس هرمان هوپه:

《فروپاشی خانواده و انحطاط اخلاقی و فرهنگی که محافظه‌کاران معاصر افسوس آن را می‌خورند، عمدتاً نتیجه فرسایش و نابودی خانوارها (مستغلات) به عنوان پایه و اساس اقتصادی خانواده‌ها توسط دولت رفاه مدرن است.》**
@PrivatePropertyAnarchism

#TripleH #HHH #هوپه #hoppean

آرتور دو گوبینو:
«معمولاً ضعف ایرانیان بیشتر در تربیت اخلاقی آن‌هاست. تقریباً دروغ و فریب و حقه‌بازی تا سر حد امکان و خیانت در عشق با وجود قوانین مذهبی و سر تا پا غرق در قساوت‌بودن جز علاقه به فامیل که باید گفت از آن صمیمی‌تر و ملایم‌تر ممکن نمی‌شود، تمام عواطف را تباه‌ساختن آنچنان که از وطن‌پرستی نیز شبحی باقی نماند. اینها خصوصیات غم انگیزی است که تقریباً اغلب مردم آسیا نیز دارا می‌باشند، حال باید دید عواملی که این خصوصیات را در ایران تشدید کرده چیست؟
همهٔ مردم در ایران دزدی می‌کنند. حاکم شهر اهالی را می‌چاپد. کارمند زیردست او در حول و حوش خود دزدی می‌کند. حاکم قسمت اعظم پولی را که باید برای حکومت مرکزی بفرستد، نزد خود نگاه می‌دارد و برای آنکه طعم دست‌آویزهایی را که برای اقدام خود ابداع کرده‌است بچشاند، نوعی مقرّری به نخست‌وزیر تقدیم می‌کند. نخست‌وزیر هم به نوبهٔ خود برای آنکه مبادا کاسهٔ حوصلهٔ شاه لبریز شود، سهمی به او می‌دهد که دهان او را ببندد.»

📃نامهٔ گوبینو به توکویل.

https://t.me/LN_LINK

انقلاب حقوقی مشروطه، زمینه را برای ورود احکام شرعی به قانون عرفی فراهم کرد، و این فاجعه زمینه شکل‌گیری ایده حکومت اسلامی شد. در پایین با چند نقل قول و سپس برشمردن ۷ نکته توضیح می‌دهم چرا انقلاب مشروطه راه را برای تأسیس حکومت اسلامی باز و هموار کرد.

————————————-

«قصاص و حدود شریعت، فقط به حکم شاهنشاه جاری می‌شود.»

قانون اساسی ایران در زمان ناصرالدّین شاه (۱۸۷۲)

«قانون مدنی اساس حقوق جدید ایران محسوب می‌شود، زیرا با این قانون فقه که تا آن زمان منحصراً در تحت نظر فقها بود از این انحصار خارج شد و ملخص مطالب آن یعنی لب کلام فقها بصورت تازهٔ درآمده بی‌حشو و زواید و تعلیق و حواشی در یک جا جمع و بدسترس عموم گذاشته شد.
بنابراین با وضع قانون مدنی [عرفی شدن قوانین شرع] بانجام رسید و این امر قطعاً یکی از بزرگترین اقدامات دورهٔ مشروطیت ایران باید بشمار ‌رود.»

حقوق مدنی ایران، دکتر سید علی شایگان

«با تشکیل نخستین مجلس قانونگذاری، نظام حقوقی جدیدی بر پایهٔ تفسیری از قانون شرع تدوین شد که اتفاقی بی‌سابقه در جهان اسلام به شمار می‌آمد.» (مکتب تبریز و مبانی تجددخواهی، جواد طباطبایی، ص. ۳۳)

«...با پایان کار مجلس‌های قانونگذاری، تکوین نظام قانونی و فراهم آمدن مقدمات ایجاد نهادهای حکومت قانون، کاری پر اهمیت و بی‌سابقه برای [تبدیل قانون شرع به نظام حقوقی جدید] صورت گرفته بود...» (همان منبع، ص. ۱۲۶-۱۲۷)

«مهم‌ترین پی‌آمد پیروزی مشروطیت [تدوین نظام حقوقی جدید بر پایهٔ قانون شرع] بود...» (همان منبع، ص. ۱۳۰)

«همین رساله (رسالهٔ یک کلمه) مبنای نظری [تبدیل شرع به نظام حقوق عرف] قرار گرفت.» (مبانی نظری مشروطه‌خواهی، جواد طباطبایی، ص. ۱۴)

————————————————

چند نکته:

۱) انقلاب مشروطه، بویژه در تعین حقوقی‌اش، مقدمه اصلی انقلاب اسلامی بود. تا پیش از آن، برای سده‌های متمادی، قوانین نانوشته حاکم بر ایران، یا قوانین برآمده از آداب و رسوم بود، یا قوانین عرفی بود، یا احکام شریعتی که برخی از مجتهدان بر پایه مراجعه مقلدین خود به آنها، بر اساس استنباط خود به مقلدان تکلیف می‌کردند و یا قوانین درباری که مهمترین این قوانین به شمار می‌روند چرا که پشتوانه‌ای از زور و قدرت‌ داشتند.  

۲) در اسلام کُدکسی به نام شریعت وجود ندارد! ما در اسلام کتابی به نام شریعت نداریم! آنچه داریم هزاران مذهب فقهی گوناگون است که هر یک بنا به استنباطی که از قرآن و سنّت دارند، دست به استنباط احکام می‌زنند. این احکام جدای اینکه جهانشمول نیستند یعنی تنها برای مقلّدِ فلان مجتهد که فلان حکم را داده اعتبار دارند، جملگی در دایره شعبه‌ای از علم حقوق قرار می‌گیرد که بدان حقوق خصوصی گفته می‌شود.

۳) در اسلام اصل بر تصویب است، یعنی هر اجتهادی صائب است و احکام تمام مذاهب فقهی مشروع هستند. همانطور که آمد، اسلام فاقد کُدکسی به نام شریعت همچون کُدکس قوانین رُمی است.

۴) اینکه فقه از انحصار فقها در آید و قوه مقننه متولّی آن شود، یک فاجعه بزرگ است که شایگان و طباطبایی از آن به عنوان «یکی از بزرگ‌ترین اقدامات مشروطیت»، «اتفاقی بی‌سابقه»، «کاری پراهمیّت» و حتی «مهم‌ترین پی‌آمد انقلاب مشروطیت» یاد می‌کنند.

۵) آنچه شایگان و طباطبایی از آن به عنوان عرفی شدن فقه یاد می‌کنند، بدعتی در تاریخ اسلام و تاریخ سلاطین ایران است که هرگز نمی‌توان آن را اقدامی مثبت تلقی کرد، چرا که، چنین اقدامی هم بدعت در اسلام، و هم وارد آوردن ضربه‌ای جبران‌ناپذیر به سیاست و قانون عرفی و درباری در ایران است.

۶) فقه تا قبل از عرفی شدن به این معنایی که شایگان و طباطبایی از عرفی شدن می‌فهمند، لازم‌الاجرا نبوده و هر کسی بنا به پیروی‌ای که از هر فقیهی می‌کرده، بر اساس آن عمل می‌کرده و نمی‌کرده، اگر هم نمی‌کرده اتفاقی از سوی دولت برایش نمی‌افتاده، چون الزام‌آور نبوده و الزام قانونی نداشته است. در بدترین حالت، فقها حدود را در حق کسی اجرا می‌کردند، آن هم اگر حکام یعنی سلاطین مخالفتی با آن نداشتند.

۷) در عهد ناصری اما با تدوین قانون اساسی این اختیار کاملاً از فقها سلب شد و اجرای قصاص و حدود شریعت، یعنی آن بخشی از شریعت که در تضاد با «نظم عمومی» بود، به دولت سپرده شد. اگر از رخدادی بزرگ در تاریخ جدید ایران بخواهیم سخن بگوییم، این اقدام، قانون اساسی عهد ناصری و بریدن دست فقها از احکام جزائی است.

@Imani_Telegram

پیتر منسفیلد:
«ذهن شرقی از دقت بیزار است، هر انگلیسی – هندی باید این نکته را به یاد داشته باشد، نبودِ دقت خیلی راحت می تواند به خطاکاری کشیده شود که در واقع مهمترین خصلت ذهن شرقی است؛ آدم اروپایی از امور واقع که حرف می زند ابهامی در کارش نیست، منطقی است چه باک احتمالا منطق نخوانده باشد، شکاک است. در عوض، مغز آدم شرقی مثل کوچه باغ های خوش منظره اش، از قرینه هیچ بویی نبرده است، در استدلال کردن خدای شلختگی است. قوه منطقی شرقی تعریفی ندارد، اغلب از قضیه ای ساده که برایشان حقیقت دارد نمی توانند نتایج روشنی بگیرند.»

📚تاریخ خاورمیانه.

https://t.me/LN_LINK

ماروین زونیس نویسنده کتاب «الیت سیاسی در ایران» ویژگی های برخی ایرانیان را اینگونه بر می شمرد:پارانویا، بدبینی، تنفر و بیزاری، ریاکاری، چاپلوسی، فریبکاری، فرصت طلبی، بیگانه ستیزی، خود بزرگ بینی

https://t.me/LN_LINK

🔥 صَدَّام حُسَین
سَیِّدُ شُهداءِ العَصر 🇮🇶🇵🇸
2006/12/30 — 1937/4/28
الله اکبر
عاشت الأمّة
عاشت فلسطین
عاش العراق
🚰میدان صدام در فلسطین

📕 @Liberty_lib

الکسی دو توکویل:
«هرگز نباید عقلِ شهروندان را به دست ادیبان سپرد، زیرا با ذهنیت رمانتیک و فهم ناچیزی که از امر مهیب سیاست دارند، درهای جهنم را به روی مردم باز می کنند.»

https://t.me/LN_LINK

آن لمبتون:
«امروز روز (زمان رضاشاه) دخالت مستقیم دولت در امور محلی به مراتب بیش از روزگار گذشته است و مقام کدخدا را که مهمترین مأمور محلی است، جزء سلسله مراتب اداری گردانده اند و در وضع او تغییراتی داده اند که شاید بتوان گفت نتیجه کلی آن تضعیف خودمختاری محلی بوده است، هرچند در همین دوران بر مالک واجب است که شخصا به وسیله نماینده ای با پایتخت و در صورتی که در یکی از ولایات دوردست به سر می برد دست کم با مرکز شهرستان ارتباط داشته باشد. زیرا اگر مالک از این راه مراقب منافع خود نباشد ممکن است بر اثر این غفلت هر باری که می خواهند بر دوش او یا رعایای او بگذارند، جوامع روستایی (تا قبل از دوران معاصر) موفق به توسعه نوعی فن اداره محلی امور شده بودند و توانسته بودند به خود تکیه کنند.»

📚مالک و زارع در ایران.

https://t.me/LN_LINK