එක දිග වැටෙන වැහි බිදු හරි දගකාරයි
අදුරත් එක්ක වට වෙනකොට තව කෝලයි
කොච්චර කියා කෑගැහුවත් මදි ගානයි
සුලගත් එක්ක අද හරියට මනමාලයි .....

මතකය එක්ක දුර යන්නට හිත ආසයි
එක්කර වැහුව තැන් පෑරෙයි බය ඒකයි
හිත අස්සටත් කොච්චරවත් මදි ගානයි
වැස්ස වගේ උබ හිත යට දගකාරයි ......

සඳ අයිති අහසට නම්,
ඇයි අද අමාවක්...
මල අයිති ගසට නම්,
ඇයි වෙනකෙකුගේ නෙලීමක්...
වෙරළ අයිති සයුරට නම්,
ඇයි දියඹ හමු නොවීමක්...
නුඹ අයිති මටම නම්,
ඇයි මේ හුදෙකලාවක්...

දසවසක් සහ තවත්
සිවු වසක් මතකනන්
ගෙවුව ඒ කාලම
සුන්දරද කොයි තරන්
නිම් තෙරක් දැක දැකම
ගියේ වෙනතක් බලන්
කලු ගලුත් උනු වේවි
හදවතක් තිබුනනන්

ඔබයි සිනහව දුන්නෙ
කඳුලැලියි උරුම දැන්
එක්ව එක මග ආපු
ඔබත් දුර ගිහින් දැන්
නුබට ලියු කවියෙන්ම
දුක තුනී කරන්නන්
ගිනි කන්ද මැද ඉඳන්
නුබට සුබ පතන්නං

සිහින මැවූ
සිහින සැබෑ
සොදුරු ද සොදුරු යි
මේ සැම..
මවයි දිනෙන් දින
පොකුරු
හද ගැබ් පියුම්
පෙම්
සුසුමක් හෙලා
දකිමි සේයා සිත් රූ
විඳිමි තෙපුල්
කොහේ කොතැන ද
එ සිත් බැඳි රෑ
මිරිඟුවක් බදු..

තුරුලු කරගෙන මගේ ලය මත
දුන්නු ප්‍රේමය නුඹේ නමටම
පරව යන්නට නොදී හෙමිහිට
එකතු කර පපු ගැබේ කොනකට
අදත් ලියනවා නුඹේ නමටම
ප්‍රේම ගීයක් තවත් ලෙසකට........

නොමැකෙන්න හදවතේ ඔය රුව කොටා ගමි
ලග ඉන්න තුරාවට සෙනෙහසින් බදා ගමි
හිමි උනොත් සිනාසෙමි නැති උනොත් දරා ගමි
ප්‍රේමය ම එය කියා හදවතට කියා දෙමි.......