Խավար գիշերներին կհաջորդի խաղաղ առավոտները,
ու նորից նույն օրը կսկսվի,
ու նորից մտքերդ կսպանեն քեզ։

Նույնիսկ ատելու պահին, ես քեզ ավելի շատ էի սիրում…

Հիմա եկել եմ ասելու
Որ բոլոր գրողի ծոցերից հետ,
Հետ արի՜
Որովհետև սիրելիս՜
Չեմ մոռանում ,
Չեմ մոռանում
քեզ…

Անցած լինի
Վատնված հինը,
Չշահած հետոն էլ...

Ու դու,
Թվացյալ մտերիմս,
Երբեմնի սիրելիս
Անցած լինես։

ինձ էլ հասկացիր, չէ որ մերվել եմ այսքա՛ն չգալուդ ու չլինելուդ հետ...

Ընդունում եմ մեղքս,
եթե Դու ես այն,
որովհետև պատիժը քեզանից հեռու սառչելն է, և ոչ այրվելը դժոխքում։
Եվ չարչարանքներից ամենաթունդը չասելն է.
«Դու Մեղք ես,բայց ես անմեղ եմ քեզ սիրում՝
...դժոխքից էլ տաք,
...դրախտից էլ մաքուր»։

դու չցանկացար կարդալ այն գրքերը, որոնք ես էի կարդում.
ես հասցրեցի անգամ մտքերդ կարդալ…

երբ գնում են նրանք, որոնց աչքերի մեջ նայել ես, ցավը չի անցնում...

աշխարհի ոչ մի լեզվով չի թարգմանվի չլինելդ.

Մի օր կեսգիշերին,
երբ քնած լինես,
բոլորից գաղտնի կգամ քեզ մոտ.
Կգամ
ու կատեմ այն բոլոր լուսաբացները,
Որ բաժանում են մեզ…