Չէ, ասեղ չէ սերը, որ թաքցնես,
Իսկ թե ասեղ է նա՝
Աչք է ծակում:

Կուզեի ընդամենը նայել աչքերիդ հասկացնել, որ զղջում եմ…

Ես քեզ մոտ եմ գալիս
հենց այսպես,
գալիս եմ,
որ տեղավորվեմ ձեռքերիդ մեջ
ու լսեմ վերջին անգամ այն երգը,
որ մեր մասին չէ
ու չի էլ լինի երբեք։

Խելագարի պես քեզ անգիր եմ արել,
Իսկ դու ինձ անգամ կարդալ չգիտես…

…և ոչինչ երբեք չի վերանա, սե՛ր իմ։ Ես ու դու այսքան տարբեր և միաժամանակ այդքան բարդ՝ կտեղավորվենք կյանքում այնպես, ինչպես «երբեք»-ն ու «միշտ»-ն են տեղավորվում մի նախադասության մեջ։

Դու այն ամենն ես,ինչ ես այլևս չունեմ...

Մենք փնտրում ենք տաքուկ գրպաններ՝
հարմար ﬔր մատներին,
Շարունակ շշնջում ենք.
«ﬕայն թե մահը չբաժանի»,
հետո բաժանվում ենք՝ ողջ ﬓալով,
բաժանվում ենք՝ պատճառաբանելով,
որ այն, ինչ գտել էինք աﬔնևին էլ սերը չէր:

Կարոտներ կան՝
տևում են մի ամբողջ կյանք...
Դու ինձ մի կյանք այն կողմ էլ
դեռ կարոտ ես պարտք…

Չնկատեցիր ինձ,
որքան էլ ուղիղ աչքերիդ մեջ նայեցի,
շրջանցեցիր ու եզրով անցար.
օտար եղա քեզ
ու քո անտարբերը մնացի: