**- Ҳулкар опа, укангиз... комада... дуо қилинг, опа... – деди йиғи аралаш. “Укангиз!” . Санобар улар орасида уч ёш фарқ қилишини билгани учун шундай талқин қилганди. Ҳулкарга бу ғалати эшитилди.
- Худо хоҳласа, яхши бўлиб кетади. Хавотир олманг. Мираброр кучли инсон!, - дея олди аранг. Вазира опани ҳам қучоқлаб тасалли берган бўлди. – Бирор ёрдам керак бўлса... биз тайёрмиз, - деди икки ҳамжинсига қараб.
- Ортда қолсин, Аллоҳ шифо берсин. Бирор нарса керак бўлса айтинглар, - қўшимча қилди Лола ҳам.
Улар касалхонадан чиқишаётганда Ҳулкарни тушунарсиз ҳислар чулғаб олганди.

(ДАВОМИ БОР)*

@dilimsanku_dilshah

**- Йўқ, борайлик, хабар олайлик, Лола...
- Хўп... хўп.. бўпти, хабарлашамиз. – Лола телефон тугмасини босаркан, чуқур хўрсинди. “Илоҳим тезроқ тузалиб кетсин!” Лола Мираброрнинг Ҳулкарга бўлган муносабатини биларди. Ҳулкар унга тайинли жавоб айтмаган бўлсада, аммо кўнглида милтиллаган чўғ бор эди, назарида. Фақат оилали эканлиги дугонасининг юрагига ваҳима солаётганди. Мираброр... яхши инсон. Қўлидан келганча ёрдам беради. Босиқ, ортиқча гап гапирмайдиган режиссёр. Ўз ишини билиб қилади, бошқа ишга аралашмайдиганлардан. Ўз олами бор. Лекин Ҳулкар билан соатлаб ҳам суҳбатлашиб ўтирганини бир неча бора кўрган. Балки ўз оламига уни киритишни истагандир.. Лекин аёли ҳам чаккимаску. Ширинсухан, кўҳликкина.
- Эҳ, яхши бўлсинда, - деди ўзига ўзи гапирганча, ошхонага келинининг ёнига кирди.

Санобарнинг йиғлайвериб, кўзда ёши қолмади. Кўз ўнгида содир бўлган ҳодиса аёлга қаттиқ таъсир қилди. Эри томондан келаётган машинани эслайди. “Дадаси” деб бақиргани ёдида. Қолганинин эслолмайди. Кўзини очганида, касалхонада эди. Санобарга деярли ҳеч нарса қилмаганди. Аммо Мираброрнинг аҳволи оғир. Уни дарров операция столига олишди. “Қора талоқ эзилган, ички қон кетиш хавфи бор. Тез ҳаракат қилиш керак!” шифокорларнинг узуқ юлуқ гаплари ёдида. Бироқ бошқасини эслолмайди. Фильмларда томоша қилиш бошқа экану, ўз кўзинг билан кўриш, ўзинг дучор бўлиш бошқа бўларкан. Санобар пичирлаб дуо қиларди: “Эй, худо ўзинг асра! Ўзинг сақла жонини...”

Қайнонаси ва икки қайнопаси етиб келишди. Санобар ҳамон шок ҳолатида эди. Вазира опани кўрдию, йиғлаб юборди.
- Ойижон, ўғлингиз... ўғлингиз ичкарида... – ҳиқиллашга тушди. Вазира опа кутганидан ҳам кучли аёл эди. Санобарни бағрига босди.
- Қизим, Аллоҳ асрайди. Ўзига омонат қиламан доим, Ўзи асрайди... – деди титроқ овозда.
- Йўқ, у киши ўлиб қоладилар... ойи,...
- Санобар ўзингизни қўлга олинг, - деди катта қайнопаси Назира. Санобарнинг кучи фақат йиғига етарди. “Мен бошладим, мен туфайли”, деб ичини надомат ўртарди.
*Ҳулкар Лола билан гаплашиб бўлгач, бошини ёқтиққа ташлади. Ичидан тошиб келаётган қандайдир тушунарсиз ҳисларни бостиролмасди. Йиғларди. Мираброрга бўлган туйғулари бор эди унинг ҳам. Уни чинакам дўстдек кўрарди. Шу вақтга қадар қарши жинс вакилларидан қадрдони бўлмагини учунми, Мираброр унга жуда азиз эди. Отасининг илмилиқ муносабатлари, собиқ эрининг хиёнати, курсдошининг ва боқша эркакларнинг ҳирс билан боқишлари уни толиқтирган бир вақтда Мираброр унинг учун кутилмаган топилма бўлди. Чиндан ҳам бирга ишлаб, бирор марта тортишишмади .ё Ҳулкар ён босарди, ё Мираброр. Иккиси худди сув ва тупроқдек қоришиб, чиройли шакл ясашарди. Шунинг учунми, унга бемалол тўкила олганди. кутилмаганда эса Мираброр унга турмушга чиқиш таклифини берди. Мираброр ундан кўпроғини кута бошлади. Ҳулкар учун бу ечими йўқ масаладек туйиларди. Унинг хотинига, болаларига ачинарди. Шу билан бираг ўзи ҳам суянгани елка излаётганини ҳис қиларди. Айниқса, ҳамкасбининг Азизбегига қилган таклифи ҳаммасидан ўтиб тушди. Лекин Ҳулкар бу қадамни босишга иккиланарди.
Кеча ҳам ресторанга кириб боришганида, Мираброрни кўрди-ю, у томон қадам ташламоқчи бўлди. Бироқ ортида келаётган хотинини кўриб, бош силкиб кета қолди. Мираброрнинг қараши уни бироз довдиратди. Зафар билан олдинма-кетин кириб боришаётгани ёқмагани унинг нигоҳларида зоҳир бўлди. Ички сезги орқали сезди аёл. Бироқ ортга йўл йўқ эди.
Зафар ва Сабрия билан бир соат ўша ресторанда бўлишди. Янги ҳамкори уни уйига ташлаб қўйгач, дарҳол Мираброрнинг рақамини терди, жавоб бўлмади. Кечаси уйқуси қочиб, ижтимоий тармоқларга мўралаганда эса бу хабар...

Ҳулкар “Аллоҳим оиласининг бахтига соғ бўлсин. Унга умид берган бўлсам кечир! Мен уни фақат дўстдек кўрардим, холос”, дея пичирлади ўзига ўзи. Кўзларидан ёш қуйиларди.

Лола билан Ҳулкар касалхонага кириб боришганида, Санобар ва Вазира опа бир четда ўтиришарди. Лола дарров ҳол сўрашга тушди. Санобар Ҳулкарни кўрди-ю, йиғлаб юборди.**

@dilimsanku_dilshah

**Зум ўтмай икки эркак ёқасидан тутди бир-бирини...
- Юр бу ёққа, кўчада гаплашамиз, - деб яна судрай бошлади Мираброр.
- Қўйвор, - деганча у ҳам рақибидан чиқиб кетишга уринарди.

Базм эгаси Алихан ва Нодира етиб келишди.
- Нима гап? – Санобарга юзланди аёл. Санобар йиғлаб юборди. Алихан икки эркакни ажратди.
- Сени кўчада кўрсам ҳали... – ўшқирди Мираброр Нуриддинга.
- Қўлингдан келганини қил! – қарши томон ҳам ён босмади. Имкки эркак Нуриддинни нариги томонга олиб кетди.
- Кетамиз! Юр, - деб жаҳл билан Санобарга қаради Мираброр. Аёл индамади. Шундоқ ҳам ҳаммага томоша бўлгани етарли.
- Узр, Алихан ака... қизишиб кетдик, - деди Мираброр Алиханга қўл узатаркан. – Яхши ўтказиб олинглар...
- Санош... яхшимисан? – Нодира дугонасидан сўради оҳиста. Жувон бош силкиди. – Қолмайсанми?
- Кетақолай... узр, мени деб... – кўзларидаги томчи юзига думалади Санобарнинг. Шахдам қадамлар билан чиқиб кетаётган эрининг ортидан эргашди. Улар эшик ёнида Зафар, Сабрия ва Ҳулкарга рўпара бўлишди. Мираброр нотаниш эркак билан олдинма-кетин келаётган телебошловчини кўрди-ю, бир зум тўхтади. Ҳулкар ҳам уни илғади. Бош силкитди. Лекин ҳамроҳларидан ажралиб, ёнига келмади. Мираброрнинг ортида Санобарни пайқаб улгурганди. Мираброр ўзига эътибор бермай ўтиб кетган эркак ва аёлларнинг ортидан бир муддат қараб турди. Санобар ёнига келгач, жаҳл билан зиналардан тушиб, машинасига ўтирди. Алам билан газни босди. Санобар қўрқиб кетди. эрига хавотир билан боқаркан, уни нима бунчалик таъсирлантирганини билолмасди. “Мени қизғандими? Ё бошқа сабаб борми?” ўйлади аёл. “Нега бунчалар тезликда машина ҳайдаяпти?”
- Сал секинроқ ҳайданг, - деди эрига. Эр уни эшитмади. Уни ҳаммасидан ҳам охирги кўрган манзараси ҳаяжонга солганди. Ҳулкарнинг бегона эркак билан кириб келиши: “Ким у? Қандай таниш? Нега бирга? Кеч бўлганда...” миясида саволлар ғужғон ўйнарди.
- Мираброр ака, секин деяпман! – овозини баландлатди Санобар.
- Иккинчи ўша ишхонага бормайсан! Тушундингми, ишламайсан! Ҳеч қанақа иш-пиш йўқ! – бор овози билан бақирди эркак. Санобар қўрқиб кетди. – Уйда ўтирасан. Агар ишлайман десанг, мпен спен билан ажрашаман, тамом!
Катта тезликда келаётган машина қизил чироқда тўхташга улгурмади. Ён томондаги йўлдан яшил чироқда ҳаракатланган бошқа автоулов Мираброрнинг ёнидан келиб урилди. Санобарнинг
- Дадаси! – деган овози ҳавони тутди.
Бомдод намозига азон айтилган паллада осмонни эгаллаган қора булутлар ҳамон осмонда сузиб юрарди... Худди бостириб келган лашкардек ёпирилганди булутлар. Лекин ёмғирдан дарак йўқ. Юракни сиқадиган, қон босими борлар учун хавфли бўлган об-ҳаво.
Лола осмонга қараб, ичи ғашланди. “Намунча оғир ҳаво!” Ошхона томонга ўтаркан, келинининг ўйчан ўтиргани диққатини тортди. Шодиянинг юзи кулсада, кўзи кулмай қўйди яна. Илк таҳлил натижалари кутилгандек чиқмади. Иккинчи маротаба топширилган таҳлил эса бир неча фоиз юқори кўрсаткични белгилади. “Энди келинингизнинг ҳайз муддати келишин пойлаймиз”, деди шифокор. Лола ҳам, Шодия ҳам кун санаш билан овора. Тезроқ ҳаммаси амалга ошса-ю, қорнига бир вужудни жойлаб олса... шунда ҳаёти жуда гўзал бўларди.
Кутилмаганда телефони жиринглади. Тонгданоқ ким бўлди? Бемаҳалдаги қўнғироқларни ёқтирмайди. Ҳулкар! “Тавба, тушига кирдимми? Намунча азонлабдан...” гўшакни кўтарди.
- Ҳулкар, тинчликми? Соат эндигина олти бўлди... Тушингга кирдимми? – нариги томондан аёлнинг йиғиси эшитилди.
- Лола... Мираброр автоҳалокатга учрабди. Жонлантириш бўлимида экан, аҳволи оғирмиш...
- Нима? Қачон?
- Кеча кечқурун...Кечаси телеграмга кирдим. Оператор йигитлар хабар юборишибди. Лола, аҳволи оғирмиш...
- Ҳулкар ўзингни бос! Худо хоҳласа тузалиб кетади.
- Кечаси билан кўзимга уйқу келмади. – йиғламсираб сўзларди Ҳулкар. – Қадрдонларимдан бири эди, Лола.
- Биламан, Ҳулкар... бўлди ўзингни қўлга ол. Ювиниб, бир соат тиниқиб ухлаб ол. Соат тўққизларда бирга ўтиб келамиз. Барибир бизни чикарига киритишмасаям керак.**

@dilimsanku_dilshah

YONIMDA BO'L SENSIZ YASHASHGA KUCHIM YETMAYDI..MEHRINGA MUHTOJ YURAGIM BOR...

@dilimsanku_dilshah

*?*?**

@dilimsanku_dilshah

Куз хазонлари билан чиройли...
Инсон кўнглидаги билан гўзал!?****

@dilimsanku_dilshah

✨ ???????? | *✨*? ???????????? ?✨**

***Моҳрўй иккаламиз яна озиқ-овқат кўтариб йўлга тушдик. Борганмизда барча йигитлар иш билан банд эди. Улар шунчалик ишга киришиб кетган эдики, бизга эътибор ҳам бермади.
— Дада, кичик хонадаги стол устига тушликни тайёрлайликми?
Моҳрўйнинг саволига Азиз ака жавоб берди:
— Ҳали овқат емаймиз, сен дераза ойналарини артиб берсанг-чи?
Синглим негадир Азиз акага сира гапирмайди. Одатига кўра яна бош ирғади-ю, дадамга деди:
— Дада, мен уйга югуриб бориб ойна артиш учун челак ва латта олиб келаман. Овқат емоқчи бўлсаларингиз опам бор.
Яна эътиборсиз қолдим. Моҳрўй қайтиб келгунича ўн беш дақиқача вақт ўтди. Бу вақт ичида Азиз ака менга гапириш тугул мўралаб ҳам қўймади.
— Мана, ёрдамчи билан келдим, — деди Моҳрўй айбдордек ёнидаги Сарвинозга ишора қилиб. — Дарс олишга келган экан. Кейинроқ кел десам, цехга бораман деди.
— Яхши қилибсиз, яхши қиз, — кутилмаганда Сарвинозга гап отиб қолди Азиз ака. — Бизга ишчи қизлар ҳам керак.
Мен Азиз аканинг нега бунақа ўзини шодон кўрсатиб, сохта тутаётганини тушунмадим. Тушлик қилгунларича ҳам у Сарвинозга гап ташлаб қўйди. Идишларни йиғиштириб, уйга отландим:
— Сарвиноз кетдик.
Ҳали уйга бориб унга дарс ўтишимни ўйласам асабим ўйнаётганди. Бу етмагандек яна Азиз ака суқилди:
— Сарви, ишламоқчи бўлсангиз Моҳрўй билан қолинг. Бир сизларга ун элатай.
“Сарви”миш...”
Қиз ҳам имога маҳтал экан, нега келганини унутди:
— Моҳ опа кетаверинг, мен ишлайман.
Сарвиноздан қутулганимдан қувонсам-да, Азиз аканинг қилиғи ғашимни келтираётганди. Шу билан улар кечки овқат маҳали кириб келишди. Дастурхон атрофида яна Азиз акани кузатдим. У ҳамон ўйчан ва паришондек. Атай синглимдан сўрадим:
— Рўй, энди ҳар куни ун элаб берасизларми? Ҳамма цехларда ҳам шунақамикан? Балки унни элаб берадиган асбоблари бордир?

Давоми* бор..https://t.me/dilimsanku_dilshah

*Сал ўтмай жавоб келди: “Кечирмайман. Бир соатларда йўлга тушаман”.
“Ростдан ҳам мендан хафа экан. У ҳам ўйлаб кўриб отам учун йўлга тушишга қарор қилган. Келса юзига қандай қарайман?”
Азиз ака гапида турди, кечки пайт кириб келди. У кишининг ташрифи барчанинг кайфиятини кўтарди:
— Сизга ўрганиб қолган эканмиз, — деди онам ҳам хурсанд бўлиб. — Кетиб қолганингиздан хавотирга ҳам тушдик, зерикиб ҳам қолдик.
— Мен ҳам сизларни дарров соғиниб қолдим, — жилмайди у.
Ҳаммага шўхчан гапираётган меҳмонимиз менга қиё ҳам боқиб қўймасди. Тинчимни йўқотдим. Нимадир юрагимни тинмай тимдалай бошлади. Надоматми, аламми, гинами билолмасдим.
“Нега унинг бефарқлигига чидай олмаяпман? Қалбимда қандай ҳислар ўйғонмоқда? Наҳот, юрагимда ҳам мактублардаги каби жанг бошланмоқда?”

“Онамга бормас мактуб!

Ойи, сизга анчадан буён мактуб ёзмадим. Чунки ўзим билан ўзим курашиб овора эдим. Агар инсон ўзига ўралашиб қолса атрофдагиларни унутаркан. Энди унақа эмас. Ўзимизни ўйлашга бизда фурсат ҳам қолмади. Биз даҳшат ичидамиз, ойи. Бир кун олдин бизни ярим тунда уйғотишди. Нима бўлаётганини бир биз эмас, офицерлар ҳам тушунишмагандир? Тоғ томондан келаётган ўқ овозларини эшитгач, кимдир ваҳимага тушди, кимдир қизиқсиниб қулоғини динг қилди. Тонгда эса бизга кимдир ҳужум қилганини билдик. Ҳамма оёққа турган. Лекин ҳали биз томонга ўқ ёғдирганларни кўрмадик. Ким бўлиши мумкин? Ахир биз ўзимиз чегарада турибмиз-ку! Албатта, энди командирларимизга барчаси аёндир. Бироқ биз оддий аскарларга ҳали ҳеч нарса маълум эмас. Бир ғалати маълумот эса ҳаммани лол қолдирди. Биздан сал нарида қишлоқларда яшайдиган аҳолининг гапича, уларнинг чўпонлари йўқолаётган эмиш. Бу воқеа бир ҳафта олдин бошланган экан. Бир ҳафта ичида тўртта чўпон бедарак кетибди. Хуллас, ойи мавҳумлик ва ҳадик ичидамиз. У дунёдан бўлса-да, бизни дуо қилинг.
МАН. 31.08. 2000”

Эрталаб вақтли туриб ҳовлига сув сепдим, супирдим. Тонг ёришгани билан ҳали қуёш чиқмаганди. Негадир Азиз аканинг уйғонишини кутаётгандим. Кечаги кўринишини чарчоқнинг зўрига йўйгандим. Бугун аслига қайтар? Нонушта ҳозирлаётганимда отам дарвозадан кириб келди:
— Азиз турмадими? Цехни айланиб келдим. Бугун нон пиширсак керак.
Отам шундай дея сўрига яқинлашди. Ҳовлининг нариги четига қўйилган сўрига кунчиқар томондан қўшни уйнинг девори, жанубдан эса эски ток соя солиб туради. Шунинг учун туш пайтида ҳам бемалол унда ўтирса бўлади. Ҳозир у ерда, тонгнинг салқин ҳавосида Азиз ака мазза қилиб ухламоқда. Ёнида ётган укаларим аллақачон туриб, бири молларга, бири экинларга қарашга киришиб кетган. Отам яқинлашиши билан Азиз ака ирғиб турди:
— Уйғотмабсиз, тоға. Овозингизни эшитиб, тонг отганини билдим. — Йўл чарчатган. Дамингни ол, дедим-да.
У юзини ювиб, нонушта учун дастурхон бошига келгунича зимдан кузатдим. Қандайдир ўйчан ва тунд. Бизни гоҳ уялтирадиган, баъзан ноқулай вазиятга соладиган ажабтовур гапларидан ҳам дарак йўқ. Эътибор қилдим, у яна менга умуман қарамади.
“Шунчалар кўнгли қолдими? Айни пайтда мени тушунса бўларди-ку! Мен ҳам ошириб юбордим. Нима қилган бўлса ҳам, ёрдамлашмоқчи эди менга...”
— Бугун кечга хамир қорамиз. Эртага тонгда пиширамиз, — отамга тушунтира бошлади у. — Уч йигит ҳам менинг ёнимда бўлади. Ҳаммангизга бирдан ўргатаман. Эртага мен кетсам бирингиз билмаганингизни бошқангиз айтиб турасиз. Ҳозир туман марказига бориб магазинларни гаплашиб келамиз. Тушдан сўнг печни, хамир қозонни, ҳамма жиҳозни жойлаштириб, текширамиз. Моҳрўй, тушликдан кейин сен ҳам бир соатга борасан, хўп. Биринчи сафарга бир қоп ундан пишириб турамиз.
Моҳрўй бош силкиб қўйди. Мен атай Азиз акадан кўз узмай турдим. У менга нигоҳ ташлаб ҳам қўймади.
Шу билан ҳамма ўз ишига тарқади. Биз янгам иккаламиз сабзини бегона ўтлардан тозаладик. Кейин тушликка овқат тайёрлашга киришдик.
— Тезлашинглар, даданг тушликни цехга олиб келишсин, деди, — дея онам шошилтирди.*