دیشب دووم درحال اسلی در مپ فورتنایت بود .

یکی از بزرگ‌ترین حساسیت‌هام اینه که کسی فکر کنه من رو بهتر از خودم می‌شناسه و درباره‌اش باهام بحث کنه.

نمی‌دونم باید خودمو آتئیست بدونم یا نه. من آدم میانه‌رویی‌ام(واکنشِ اسلام به میانه‌رو بودنم؛ استثنا وجود داره به هرحال.) اما وجود داشتن خدا برام مثل قصه‌‌س. مثل یونان و مصر و بقیه کشورها که یه عالمه خدا دارن.
حالا اگه از این فانتزی بیایم بیرون، مقابل کسایی که محکم و مطمئن می‌گن خدا وجود داره وایمیسم و می‌گم خب کو؟ در حد فانتزی ذهنی مشکلی ندارم ولی با آدم‌های رادیکال مذهبی که با وجود داشتن خدا از مردم سواستفاده می‌کنن مشکل دارم.

فاکینگ بارونن

I'm the moon, but the dark side that you never see .

نه آقا، قلب من مشکلی ندارد. مثل ساعت کار می‌کند. ساعت‌ها تا بیننده داشته باشند، حرکت می‌کنند. اگر نه خاموش می‌شوند. قلب‌های خاموش هنوز هم می‌تپند، آقا. نه، مغز من حرفی برای گفتن به شما ندارد. مثل تئاتر‌ی که تک‌گوی مونولوگ‌گوی‌اش تنها مانده با خود حرف می‌زند. بینندگانش باهم پچ‌پچ می‌کند، او سر خودش فریاد می‌کشد. تئاتر در هرصورت ادامه دارد، آقا. برای تماشای پایان نمایش پول داده‌اند! نه، من هوا کم ندارم. این تنگنای تنگاتنگ در تنم از دلتنگی است و بس. جا‌هایی که خالی مانده، ریزش کرده، سیاه‌چاله‌ شده، مرا درون خودم می‌کشد. بگذار با تنم تنها باشم، انقدر بر در نکوب، آقا.
" وطن‌هایی، و تن‌هایی، و تنهایی "

بیلی هم کاملا ترکیبی از ددپول+دانته+استارلورد عه-

هرچیزی که به یه ترتیب رخ میده، می‌تونه به صورت معکوس هم اتقاق بیفته، هوم؟

اگه می‌تونستم با کسی حرف بزنم، با پاکزاد سکوت می‌کردم.