Ал-Кирманӣ раҳимаҳуллоҳ гуфтааст:

...قال: وكان الحسن يقول: بلغني أن النبي ﷺ كان يقول: «ليؤيدنّ الله هذا الدين بأقوم لا خلاق لهم»

Ал-Ҳасан гуфт: ба ман расид, ки Расулуллоҳ ﷺ чунин мегуфт: «ба дурустӣ ки Аллоҳ ин динро бо қавмҳое мустаҳкам мекунад, ки дар охират барояшон насибае нест».
[Сунна ал-Кирманӣ: асар 266]

**Рад ва ҷавоб ба Аҳмад қории мушрик ба ном (толиб илм Фориси)

?️Абу Ҳалима حفظه الله**

Бисёр мавзӯъи муҳим аст.
Бетараф набошед.
Ва бетарафиро як сӯ гузоред.
Аҳамият бидиҳед.
Тафаккур намоед.
بارك الله فيكم

Абӯ Ҳанзала Ҷавонмард

السلام عليكم و رحمة الله و بركاته
Мужда барои аҳли фаҳми саҳеҳ!

Аҳли фаҳми саҳеҳ, Аллоҳ субҳанаҳу ва таъала ҳамагии шуморо раҳмат намояд ва баракат иноят бифармояд, китоби хеле муфид, ки шайхи азизамон, Абӯ Муҳаммад Маданӣ حفظه الله тарҷумааш намудаанд, ба зудӣ нашр хоҳад шуд. Китоб дорои масъалаҳои муҳим ва хусусан, аз номаш ҳам маълум аст дарбаргирандаи асли дин ва дар васфи такфир ва монеъаҳои такфир аст.

Аллоҳ баракат бидиҳад бароятон, аҳли тавҳид.

ТАВБАИ ШАХСИ БИДЪТКОР

ИМОМ МУҲАММАД ИБН ИДРИС ГУФТ:

Пурсида шуд аз Аби Абдиллаҳ Аҳмад ибн Ҳанбал дар бораи шахсе аз аҳли илм, ки гумроҳӣ дошт, вале тавба карда буд ?

ИМОМ АБИ АБДИЛЛАҲ АҲМАД ИБН ҲАНБАЛ ГУФТ:

Аллоҳ ин (тавбаро) аз ӯ қабул намекунад, то ин ки:

1— ошкоро анҷом надиҳад тавбаашро !

2— аз ин сухани (ё кирдори) хато бар нагардад !

3— то он даме, ки чи гуфт ва чи гуна гуфт (ё кард) ба таври дақиқ баён накунад !

4— ва то он даме, ки аз ин суханаш ё баргаштанаш ба сӯи Аллоҳ таъала ошкоро тавба накунад !

Пас аз ӯ (тавбааш) пазируфта мешавад, сипас тиловат кард:

«Ғайри онон, ки тавба карданд ва он чиро, ки карда буданд, ислоҳ карданд ва ба баёни ҳақ шурӯъ карданд!»[2:160]

? «ТАБАҚОТ АЛ-ҲАНАБИЛА»

Бимиред бо ин ҳама ҳасаду бадбинӣ ва бахиливу кина, ки нисбати муваҳҳидин аз он ҷумла нисбати Абӯ Муҳаммад Маданӣ ва шогирдонаш доред. Ва бедалелу ҳуҷҷат лақабҳои зишт мисли "хавориҷу ғулувкарда" мегузоред.
Эй Ҷаҳмиҳо ва эй пайравон ва шогирдони Ҷаҳм ибн Сафвон Аз Аллоҳ битарсед, бимиред бо буғзатон.

بسم الله الرحمن الرحيم
МАЪНОИ КУФР БАР ТОҒУТ

Агар шахсеро дидед, ки ба Аллоҳ имон овардааст, вале куфр ба тоғут надорад, пас ӯ дар ҳақиқат ба Аллоҳ имон наёвардааст. Чаро? Барои ин ки куфр ба тоғут нисфи имон аст. Маънои куфр ба тоғут чист? Шайхи муҷаддад Муҳаммад бини Абдулваҳҳоб раҳматулллоҳ дар бораи куфр ба тоғуте, ки бар ҳар мусалмоне воҷиб аст ва бар ҳар муваҳҳиде пойбандӣ ба он воҷиб аст ва бояд онро амал кунад, мегӯяд: “куфр варзидан ба тоғут ин аст, ки тамоми ибодатҳое, ки барои ғайри Аллоҳ субҳанаҳу ва таъала шуданро ботил бидонад чӣ он ибодати мутааллиқ ба ҷин бошад ё башар ё санг ё дарахт фарқе намекунад. Ва бояд куфр ва гумроҳии ононро шаҳодат диҳад”. Куфр ба тоғут инчунин аст, чунонки дар “الدرر السنيه”, ҷилди 2, саҳифаи 122 омадааст.
Ҳамчунин шайхи муҷаддад Муҳаммад бини Абдулваҳҳоб раҳматуллоҳ дар “الرسائل الشخصيه” дар бораи маънои куфр ба тоғут мегӯянд: “أن تبطل عبادة غير الله و تكفر أهلها”, “ин ки ибодати ғайри Аллоҳро ботил бидонад ва аҳли онро такфир кунад”. Ин асл аз усули дин аст, чунонки тавзеҳаш ин шаа Аллоҳ, дар шиканандаҳои ислом хоҳад омад. Шиканандаи севум, ки ҳар мушрикинро такфир накунад ё дар такфирашон шак кунад ба иҷмоъ кофир мешавад.
Бояд кофирони аслӣ ва муртадонро такфир кард. Аз чӣ бобе? Аз боби куфр ба тоғут ва амал кардан ба он. Чунонки шайх Муҳаммад бини Абдулваҳҳоб, Аллоҳ раҳмати бепоён диҳад пайравонаш, дӯстдоронаш ва толибону ёронашро ба он супориш мекунад. Он ҷо, ки мегӯянд:
“فالله، الله، إخواني! تمسكوا بأصل دينكم أوله و اخره، أسه و رأسه، وهو: شهادة أن لا إله إلا الله، و اعرفوا معناها: و أحبوا أهلها، واجعلهم إخوانكم، ولو كانوا بعيدين، واكفروا بالطاغيت، وعادهم، وأبغضوا من أحبهم، أو جال عنهم، أو لم يكفرهم، أو قال: ما علي منهم، أو قال: ما كلفني الله بهم، فقد كذب هضا علي الله، وافتري، بل كلفه الله بهم، و فرض عليه الكفر بهم، والبراءة منهم:”
“Шуморо ба Аллоҳ, бародаронам, ба асли динатон аввалаш ва охираш пойбанд бошед. Пойин ва болояш, ки шомили ла илаҳа илла Аллоҳ аст, маънояшро бидонед ва аҳлашро дӯст бидоред. Ва онҳоро бародаронатон қарор бидиҳед, гарчӣ дур аз шумо бошанд. Ба тоғутҳо кофир бошед, душманашон бошед. Ва кина биварзед касонеро, ки дӯсташон доранд ё бар сарашон ҷидол мекунанд. Ё кофирашон намедонанд ё мегӯянд: ба ман рабте надоранд. Ё мегӯянд, ки Аллоҳ ин таклифро бар дӯши ман наниҳодааст, (ки куфр бад – онон биварзам). Ин шахс, ки инро мегӯяд дурӯғу бӯҳтон ба Аллоҳ бастааст, балки Аллоҳ ӯро ба он мукаллаф кардааст. Ва бар ӯ фарз намуда, ки ба онҳо куфр варзад ва аз онҳо безорӣ биҷӯяд ”.
Чунонки дар “الدرر السنيه” ҷилди 2, саҳифаи 119 омадааст.
Имрӯза дар моҳвораҳо, конолҳо, шабакаҳо ва хабаргузориҳо мешунавед, ки барои бастани ба куллии ин боб ҳарф мезананд ва нидо дармедиҳанд ва мегӯянд. Аллоҳ субҳанаҳу ва таъала рӯзи қиёмат аз ту суол намекунад, чаро фалониро такфир накардӣ? Касе, ки чунин чизе мегӯяд ба ин сухан даҳон мекушояд бар Аллоҳ дурӯғ баста ва бӯҳтон бар ӯ мегӯяд. Инро ин бандаи фақир намегӯяд: “فقد كذب هذا علي الله وافتري بل فرض الله عليه الكفر بهم والبراءة منهم”, “ба таҳқиқ, ки бар Аллоҳ дурӯғ ва бӯҳтон гуфт, балки Аллоҳ куфр варзидан ва бароат аз ононро бар ӯ фарз кардааст”. Ба ҳамин тарз гуфтааст, Аллоҳ раҳматаш кунад. Оё инро аз пеши худ гуфтааст? Оё ин аз ҳарфҳои худаш аст? Оё ин раъй ва иҷтиҳоди худаш аст? На, чунин нест! Балки бегумон аз каломи возеҳи Аллоҳ ва расули Аллоҳ мебошад.
"ШАРҲИ ШАРТҲО ВА МОНЕАҲОИ ТАКФИР "

بسم الله الرحمن الرحيم
Садди роҳи ин гумроҳон мисли хавориҷ ва мурҷиа бояд шуд!

Як тараф мардумоне ҳастанд, ки дарвозаро баста ва назди тоқчаи китобҳояшон нишастаанд. Ва дар бораи ҳадиси расули Аллоҳ, ки имом Табаронӣ тахриҷаш намуда ва Албонӣ саҳеҳаш медонад, сӯҳбат намекунанд ва итоаташ намекунанд, ки мефармояд: “واشهدوا علي المحسن بأنه محسن وعلي مسئ بأنه مسئ”, “бар некӯкор гувоҳӣ диҳед, ки некӯкор аст ва бар бадкор гувоҳӣ диҳед, ки бадкор аст”. Ин бобро ба тамом бастаанд ва бадтар аз ақидаи Ҷаҳм бини Сафвон шудаанд. Ва мегӯянд куфре баъди ислом овардан вуҷуд надорад ва ҳар кас вориди ислом шуд ҳаргиз аз он хориҷ намешавад. Ва назди он гумроҳон аз мурҷиаи муосир инчунин мебошад. Ва дар нуқтаи муқобили онон мардумоне ҳастанд, ки ҳар касеро, ки ба шубҳае дар ин боби куфр воқеъ шавад, такфир мекунанд.

"Шарҳи шартҳо ва монеаҳои такфир"