اگه الان از وسط با چاقو منو تیکه کنن از درونم بگایی میپاچه بیرون

مغزم مث یه اسفنجِ پر آب شده

سعدی می‌گوید: «که هنوز من نبودم که تو در دل‌ام نشستی.» این مصراع را می‌توان دو جور تفسیر کرد: ۱. ابراز عشقی رمانتیک، اغراق‌آمیز، و شاعرانه به معشوق؛ ۲. بیان نکته‌ای انسان‌شناختی دربارهٔ ساختارِ روانیِ انسان‌ها: دوست داشتن، «قابلیت»ی‌ست (genetic predisposition) که با ما به دنیا می‌آید. دوست داشتن، بی‌تردید، یک مهارتِ (skill) پیچیدهٔ اکتسابی هم هست، اما گویی ما به عنوان انسان با چنین قابلیتی به دنیا می‌آییم: «که هنوز من نبودم که تو در دل‌ام نشستی» یعنی من از ازل قابلیتِ دوست داشتنِ تو را داشتم.
.

ظهر است
برف میبارد
نرم و تند.

در عین غم
باز هم دوست داشتنت
فراموش نمی‌شود.

نشستم به تماشای سقف
-سقفِ نامتناهی-
با آنکه می‌دانستم
چه خواهد آمد بر سر ستاره‌های پیر

-ساجده

دلم برا زهرا تنگ شده وای

چقد عجیب.