ما همیشه چیزی رو می‌خواهیم که وقتی بهش می‌رسیم، می‌بینیم هیچ چیزی تغییر نکرده. شاید آرامش در اینه که بفهمیم هیچ وقت کامل نمی‌شیم، هیچ وقت همه چیز رو پیدا نمی‌کنیم. شاید ترس از رسیدن به چیزی بزرگتر از ترس از نرسیدنه. شاید همه‌چی توی همین ناتمامی باشه، همون چیزی که همیشه به دنبالشیم

آزادی، گاهی فقط توهمی است که آدمی برای فرار از وحشت اسارت می‌سازد. رهایی واقعی شاید چیزی باشد که هرگز لمس نمی‌شود.

آبیِ افکارم، یک دریای بی‌کران است؛ تیره، عمیق، سرد. رنگی که به هر گوشه‌ی ذهنم می‌پاشد، تنهایی را می‌بلعد، سکوت را خفه می‌کند.
خشمم موجی‌ست؛ وحشی، بی‌رحم، می‌کوبد به دیوارهای سکوت، تا تکه‌تکه‌شان کند.
حرف‌هایی که نگفتم، سیل‌اند. خروشان، بی‌تاب برای رهایی، اما گیر افتاده در گلوی یک ساحل متروک.
هرچه هست، این آبی، این تاریکی، خانه‌ی من است. من در این دریا نفس می‌کشم، و غرق می‌شوم هم‌زمان.

محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت مست گفت: تو خراب کردی همه چیزو‌ خودت تویی که زدی زیر قولت.

دلتنگی یه حس عمیق و بی‌صداست، مثل یه سکوت طولانی که می‌دونی هیچ کلمه‌ای نمی‌تونه پرش کنه. شاید یه لحظه، یه خاطره، یا حتی بویی که از دور دست میاد، همه چیز رو برمی‌گردونه، ولی در نهایت همونطور که بود، فقط یه حس می‌مونه که هیچ‌وقت پر نمی‌شه.

گاهی وقتا خستگی فقط مال بدنت نیست. یه وقت‌هایی هست که روحت هم از بس که روزها سنگین شده، دیگه چیزی نمی‌خواد. وقتی به آخر یه روز طولانی می‌رسی، دیگه هیچ چیزی جز سکوت و یه احساس سنگین توی دل نمی‌مونه. انگار هیچ چیزی نمیتونی بگی، ولی همه چیز رو حس می‌کنی؛ اینکه حتی خسته‌ترین لحظه‌ها هم تموم نمی‌شن.