این همه بدو بدو و «هیچ‌جا احساس تعلق داشتن نمی‌کنم» که تهش برسی به یه آپارتمان توی یه محله‌ که حس خونه می‌ده توی شهری که همیشه ازش متنفر بودی و تنهای تنها، بدون تکیه‌گاه عاطفی و توی شرایطی که از هر جهتی بهت فشار وارده، یهو مغزت بهت این دستور رو بده که: «آها! این‌جا! دقیقا. به همین‌جا تعلق داریم!»

شعرِ امشب: ندای آغازِ سهراب سپهری.

گاهی وقت‌ها فقط دلم می‌خواد برم. بلد نیستم همین‌جا که هستم زندگی کنم. برای من زندگی توی رفتن معنی پیدا می‌کنه. می‌خوام برم چون سنگینی هوا داره بیشتر می‌شه. انگار تک تک نفس‌هام به ذره‌ای تبدیل می‌شه که آخرش روی قلبم می‌شینه و وزنش رو بیشتر می‌کنه.

نژادپرست‌های عزیزی که ۲۴ ساعت از ۷ روز هفته‌تون رو در توییتر و اینستاگرام به فحاشی و تهدید افغانستانی ها در ایران اختصاص دادید، رفتید در محله‌هایشان جیغ و داد کردید و با ضربات چاقو در مترو و خیابان ادم کشتید، در شعارها و تئوری‌های توطئه‌تان می‌گفتید «پلیس با این‌ها خوب است»، «دولت این‌ها را راه داده تا ایرانی کمتر شود» و تمام خزعبلاتی که ذهن‌های خاک خورده‌تون تولید می‌کرد. الان که کودک کم‌شنوای افغانستانی، با زانوی مامور کثافت روی گردنش خفه شده، نظری ندارید که برای یک بار دیگه حماقت کردید و در تیم این فاشیست‌ها بازی کردید؟ خاک بر سر همه‌ی ما که نتونستیم جلوی این وحشی‌گری‌هارو بگیریم.

به مناسبت سالِ نو این پیام رو فوروارد کنید و من براتون یه کارت تاروت بیرون می‌کشم.⭐️

پرایوت‌ها ناشناس می‌تونن لینک بدن و اگه هم دیلی ندارید می‌تونید آی‌دیتون رو ناشناس بفرستید.