01:08

•1403/06/09•

اگر رب النوعی بودم و معشوقی داشتم، که یحتمل جفاکار و پر عشوه میبود، هرچه بی وفایی از معشوق خود میدیدم بر سر خلایق تلافی میکردم

برایم شعر بخوان.
چای تازه‌دمی برایت تدارک دیده‌ام. راستی! یاددارم که ماه‌ها پیش گفته‌بودی از آن کیک‌های شکلاتی با مغز شکلات دوست داری. دو بسته‌ای خریده‌ام که با چای میل کنیم. پرده‌ها را کنار زده‌ام که غروب را تماشا کنیم و به یاد غروب‌های پاییز هم‌دیگر را در آغوش بگیریم.
برایم شعر بخوان.
بین گرامافون و رادیوی کوچک دو دلم. نمی‌دانم با کدام صحنه‌را مملو از عشق سازم که تو با نگاهی غرق در عشق، اشاره به صفحه‌های گرامافون داری. پس شاهکاری برایت آماده می‌کنم که گوش‌هایت را نوازش کنند.
برایم شعر بخوان.
حال اکنون محیط آماده است. یار، چای، عشق. جای چه خالیست؟ شعر. برایم شعر بخوان.

-«این شعر را برای تو می‌گویم
در یک غروب تشنه‌ی تابستان
در نیمه‌های این ره شوم آغاز
در کهنه گور این غم بی‌پایان…»

عمیق‌ترین درد، دردیه که اجازه‌ی بروز دادنش رو نداشته باشی و محکوم به سکوت باشی.
بعد از هشت‌روز سعی می‌کنم از عمق درد کم کنم و بدون حرف زدن راجع بهش، دوباره برگردم به زندگی.

و تو عزیزتر از جانم،دنیا هم اگر بر سرت خراب شد،بیا.
حداقل کنارِهم غصه می‌خوریم.

2• -علی آقا مردیم به‌خدا از صبح تا شب داریم اخبار گوش می‌دیم و پشت هم خاتمی، خاتمی! دو دقیقه اون ماسماسکو بذار کنار بیا به من کمک کن، اگر تا فردا این لباس تموم نشه تا آخر ماه گشنه می‌مونیما. +خانم شر نکن دیگه، دو دقیقه خواستیم اخبار گوش بدیم. همین بود. همین…

از عآمش بشنویم.???

شاید اگر خدا چرک‌نویس‌ داشت، سرنوشت‌های بهتری برایمان می‌نوشت.
مرتب، تمیز و زیبا.