🪔
جوانی پاکباز پاکرو بود
که با پاکیزه‌رویی در کرو بود

چنین خواندم که در دریای اعظم
به گردابی درافتادند با هم

چو ملاح آمدش تا دست گیرد
مبادا کاندر آن حالت بمیرد

همی گفت از میان موج و تشویر
مرا بگذار و دست یار من گیر

در این گفتن جهان بر وی برآشفت
شنیدندش که جان می‌داد و می‌گفت

حدیث عشق از آن بطال منیوش
که در سختی کند یاری فراموش

چنین کردند یاران زندگانی
ز کار افتاده بشنو تا بدانی

که سعدی راه و رسم عشق‌بازی
چنان داند که در بغداد تازی

دلارامی که داری دل در او بند
دگر چشم از همه عالم فرو بند

اگر مجنون لیلی زنده گشتی
حدیث عشق از این دفتر نبشتی

#شعرتر
#سعدی

🌻
امروز یه ویدیو از قیام سرخ دیدم و بعدش دوسه تا ویدیو از مه‌زاد و در نهایت این‌قدر احساس دلتنگی برای روزهایی که می‌‌نشستم و با خیال راحت رمان فانتزی و علمی‌تخیلی می‌خوندم، من رو در بر گرفت که عنقریبه با شیطان معامله کنم برای اینکه فقط یه بار دیگه احساسی که این کتاب‌ها در من زنده می‌کنند، دوباره تو وجودم جریان پیدا کنه و بتونم با خیال راحت، بدون دغدغهٔ پول و زمان و کار و درس و دانشگاه خودم رو غرق کنم تو دنیاشون. مظنهٔ فروش روح به شیطان به دلار چنده؟

#آفتاب‌گردان‌نوشت

پ.ن: در برابر اینکه حقوق این ماهم رو برم جلد دو و سه مه‌زاد هوپا رو بخرم، مقاومت می‌کنم.

🪔
دردت چیست؟
تو اگر جسمت بهاران است اما
جان تو پاییز
عازم مسجدسلیمانی ولیکن می‌رسی تبریز
عاشقی تو...

#شعرتر
#محمدصالح‌علا

🪔
از ورطهٔ ما خبر ندارد
آسوده که بر کنار دریاست
#سعدی

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبک‌باران ساحل‌ها؟
#حافظ

تو را ملامت سعدی حلال کی باشد؟
که برکناری و او در میان دریایی‌ست
#سعدی

ملامت گوی عاشق را چه گوید مردم دانا
که حال غرقه در دریا نداند خفته بر ساحل
#سعدی

ای برادر ما به گرداب اندریم
وان که شنعت می زند بر ساحل است
#سعدی

#شعرتر
#دریا

🪔
گویند بکوش تا بیابی
می‌کوشم و بخت یاورم نیست

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنبالهٔ کار خویش گیرم

با بخت جدل نمی‌توان کرد
اکنون که طریق دیگرم نیست

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنبالهٔ کار خویش گیرم

من بعد نکن چنان کزین پیش
ور نه به خدا که من از این پس

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنبالهٔ کار خویش گیرم

#شعرتر
#سعدی

🌻
داشتم به نمایشنامه‌ فکر می‌کردم. کنار همه کارهای نصفه‌ونیمه و ایده‌های نصفه‌ونیمه‌ترم، یک‌مرتبه ذهنم رفت سمت نوشتن نمایشنامه. اونم نه هر نمایشنامه‌ای، که من هیچ دانشی درباره‌ش ندارم و خیلی وقته که احساس نکردم دوست دارم نمایشنامه بنویسم، ولی تصویری که تو ذهنم نقش بست، صحنهٔ تئاتری بود که وسطش، تو یک محفظهٔ شیشه‌ای، شی‌ای قرار گرفته که برای شخصیت اصلی داستان ارزشمنده و فکر می‌کنه باید برای بقیه هم ارزشمند باشه و براش سؤال می‌شه که چرا این‌طور نیست؟ بعد در عرض چند ثانیه داستان تو ذهنم گسترده و گسترده‌تر شد. که چطور این آدم سر ارزش این شی با همه چونه می‌زنه، حال اینکه اصلاً نمی‌خواد بفروشتش ها! که به‌طرز وسواس‌گونه‌ای می‌خواد از این شی محافظت کنه، که خواص مربوط و نامربوطی رو به این شی نسبت می‌ده، با همه سرش جنگ‌وجدل می‌کنه، توهم می‌زنه، بدبین می‌شه، اعصاب خودش و بقیه رو خرد می‌کنه و در اوج داستان و شاید حتی انتهای نمایش، خودش، با خواست و ارادهٔ تمام، این شی رو از تو محفظه‌ش در می‌آره و می‌شکونتش. به همین راحتی! این ظرف نه اتفاقی می‌شکنه، نه دست کس دیگری می‌خوره بهش (البته که در طول داستان این اتفاق می‌افته و شخصیت اصلی حسابی قاطی می‌کنه) نه خودش اتفاقی می‌شکونتش، نه در اوج عصبانیته، هیچ‌‌کدوم! شاید هیچ‌کس از مخاطب‌ها هم متوجه نشه چرا شخصیت اصلی که این‌قدر خودش رو پاره کرد براش، این‌قدر نمایشی اون شی رو بالای سرش می‌بره و دستاش رو رها می‌کنه تا سقوط کنه. ولی من می‌فهمم؛ چون داستان رو تو ذهنم تموم کردم و به خودم گفتم: «این زندگی منه.»

#آفتاب‌گردان‌نوشت

🪔
آدمی
آدمی
سرانجام از عقوبت مقدَر
آزاد خواهد شد.
اما من همچنان
درگیرِ آن دقیقه‌ام که باز تو
از پشت درگاهِ بسته بگویی:
«منم!»

سید علی صالحی
#شعرتر

پ.ن: و از صبح با خودم تکرارش می‌کنم.

ای کاش در عشق و عاشقی شجاع‌تر بودید!

🪔🌊
به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم
به دردی مبتلا گشتم که درمانش نمی‌بینم
#عطار

به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم
کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی‌دانم
#سعدی

کجاست ساحل دریا دلا که هر دم غرقی
کجاست آتش غیبی که لحظه‌لحظه کبابی
#مولانا

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون‌فشان دارد
#حافظ

چه آسان می‌نمود اول غم دریا به بوی سود
غلط کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد
#حافظ

گفتم از ورطه عشقت به صبوری به درآیم
باز می‌بینم و دریا نه پدید است کرانش
#سعدی

نمی‌دانم که آن ساحل کجا شد
که پیدا نیست دریا را کناری
#مولانا

#شعرتر
#دریا

پ.ن: چگونه دم توانم زد درین دریای بی‌پایان؟
#عطار

🌻
احساس می‌کنم دارم زیر آب فریاد می‌کشم، هر دست‌وپایی که می‌زنم یا بیهوده است یا اوضاع رو بدتر می‌کنه. آب شوره که از گلوم پایین می‌ره و کسی نیست که دستم رو بگیره و من رو بیاره بالا تا نفس بکشم. همه دارن غرق می‌شن و من سرنوشت محتوم نافرجامم رو با دست‌های خودم رقم می‌زنم، دقیقاً عین تراژدی‌های یونانی.

پ.ن: نوشتن دیگه کمکی نمی‌کنه. مدتی نخواهم بود. بهتر شم برمی‌گردم. خواستین بمونین و نخواستین ممنونم که تا اینجا خوندین و تحملش کردین و موندین. توجه متاع کمیاب این روزگاره و شما توجهتون رو به من دادین. قدر می‌دونم. خاموش یا روشن نگه داشتن چراغ این خونه با ‌شما...

#آفتاب‌گردان‌نوشت