به قولی ، من تمام نوشته‌هام برای توست ، هرچه که قلم من بر روی دفتر های خالی به رقص در می‌آید برای توست ، اما.. تو که را میخوانی؟

و در پایان ،
کاش کسی میگفت چطور
می‌توان به چیزی فکر نکرد ؟
کسی را دوست نداشت ؟
و رنجی را فراموش کرد ؟
چطور می‌توان آسوده بود از فکر ، از خیال ؟
چطور می‌توان رها کرد ؟
و گریخت ؟
از آدمها ، از انتظار . .
گاهی از زندگی و از درد های نگفتنی که آدم‌ را شکسته میکند . .

من پناهگاهی نمیشناسم ، که تو را در آن پاس بتوانم داشت. پس همین امروز عهد از تو برخواهم داشت. تا اگر جنگی در گرفت. از مرز من گذشته باشی .