#فیلم_جمعه

برای یک جمعه‌ی مالیخولیایی
Last Tango in Paris (1972)

تاول ۶ سحر کجاست! سحر کجاست؟ به‌هوش باش بوی شن داغ باز می‌آید. ستاره‌ی سحری در عقیم‌ابری سوخت. مس است و خاکستر و نیست معجزه‌ای قعر این بلند کبود! ـ که بود؟ ـ هیچ‌کس، اینجا گذرگه کوری است ـ چه گفت؟ ـ هیچ کسی هیچگاه هیچ نگفت؛ و هیچ‌ها ره زد. ـ کسی نمی‌آید؟…

She rises in advance of her panties
I can confirm that God actually exists
She turns and smiles but never ever scantily

تاول ۵ به مرگ کیست بگوید که: ـ زرد جامه‌ی ترس است سرخ خلعت خون. سپید رنگ فریب است ای کفن دزدان. به مرگ کیست بگوید: ـ چهار تاول چرکین بدوز بر کفن‌ات. و شاد و خوش بخرام به گرد گورستان. غریب نیست، اگر که میخک سرخی ز سنگ گوری رُست که قلب خونینی است. نه، اعتماد…

و آب بود که می‌رفت
کوچه خلوت بود.

صدای قلب تو آری،
صدای قلب تو پاشید بر در و دیوار
و عطر سوختن اشک و عشق و شرم و شتاب
میان بندبند کهنه‌ی دیوار آجری گُم شد.

فضای کوچه‌ی میعاد
طنین خاطره‌ی ضربه‌های گام تو را
به ذهن منجمد سنگ‌فرش امانت داد.
و آب بود که می‌رفت...

ثقیل می‌آید. چرا؟
که سنگ کوچه‌ی بی‌انتظار اگر بودی
سخن روال دگر داشت.

به آب بوسه زدی
خنده در شکاف لبت آب گشت،
جاری گشت.
چه می‌توانم گفت؟ ـ دوباره پرسیدم ـ
سکوت!

سکوت درمان نیست.
اگر نهفتن درد التیام واهی بود
لبان خسته‌ی من قفل آهنین می‌شد.
و آب بود که می‌رفت...

باد می‌آمد.
شکوفه‌ی لبخند
کنار جلوی لبانت
خموش می‌پژمرد.

چه کوچه خلوت بود...

نصرت رحمانی

هیچ‌کس صورت نداشت
بەجای چشم‌ها
پلشتیِ آیینەهای کور
بەجای لب‌ها
برق بخیەهای کندەشدە
هیچ‌کس خونی نداشت
هیچ‌کس نامی نداشت
ما را نە جسم بود
و نە جانی
صورت نداشتیم
زمان گردید و گردید و حرکت نکرد.

اوکتاویو پاز