آموزشِ منطق: مغالطه
خبرگزاریِ وقیحِ فارس و خیلی‌های دیگر نوشتند که دیدید تهِ جنبشِ زن، زندگی، آزادی «لخت شدن» بود؟ و این مغالطه است. لحظه‌ی عصیان و مبارزه علیهِ سرکوب قابلِ تعمیم به روالِ زندگی نیست. اگر همین فردا حجابِ اجباری برداشته شود همین زنِ جذاب و متمرد نیز قرار نیست لخت شود. درست مثلِ وقتی رزمنده‌ها روی میدانِ مین می‌رفتند و جان‌شان را فدا می‌کردند، و کسی حق نداشت بگوید دیدید این‌ها از زندگی بیزارند!
و کسانی در دامِ این مغالطه افتادند و برای توجیه‌ش از فشارِ روانی و از دست دادنِ کنترلش حرف زدند؛ ادامه‌ی همان راه‌کارِ خبیثانه‌ای که زن را مستقیم از کلانتری به بیمارستانِ روانی روانه می‌کند.

گاهی حرکت کن، بزن بیرون، به یه غریبه سلام کن؛ گاهی خطر کن، به فردا فک نکن، رها شو؛ گاهی به همه‌ی روزهایی فک کن که از سرِ ترس و احتیاط کز کردی و زندگیت رفت و هیچ در هیچ؛ گاهی اون سد رو بشکن و حرف بزن و بذار حرف بزنه تا ببینید چه چیزهایی که در این سدها از دست رفته؛ گاهی قمار کن، به ماجرا سلام کن... و نگذار که در اضطراب و ترس‌هایت سرِ هیچ ببازی.

زندگی عظیم است و بی‌بنیاد؛ دنیا دنیا از آن زیبایی و معنا برآر، و هر آن محتمل بدان که به تلنگری بشکند و فروریزد.

که هستی؟
می‌کُشی‌ام.
چطور می‌توانستم تصور کنم که هم‌اندازه‌ی تنِ منی.
از تو خوشم می‌آید. چه اتفاقی. از تو خوشم می‌آید.
نمی‌توانی تصور کنی.
من را می‌کشی.
حالم را خوب می‌کنی.
فعلاً وقت دارم.
خواهش می‌کنم.
من را بدر.

-هیروشیما عشقِ من

یک بار باید کسی گفته باشد، شاید حکیمی در چین، که هر لحظه‌ای سهمِ خودش را از هستی می‌خواهد، و اگر تنها یک لحظه، فقط یک لحظه، سهمش را نگرفته باشد زمان متوقف می‌شود و آن‌قدر در گذشته می‌مانیم تا برای همه‌ی جهان و آدمیان، و البته برای خودمان، غریبه شویم. بی‌رحمیِ زمان از همین‌جا است؛ زمان بنای پریدن از روی حتی یکی از اجزای ناچیزش را هم ندارد. گاهی آدم‌ها در یک لحظه گم می‌شوند، و باد آن‌ها را با خود می‌برد، «تا آخرِ دور».

از بیابان‌های تفتیده‌ی اعماقِ تاریخ آمدند، با سوز و سرمایی که خاکستری بود، زندگی را جارو کردند، و زمین و زمان را با خروارها خروار واژه‌ی تهی و پوک آکندند و متورم کردند. در سرِ من همهمه‌ای بود، غوغای خاکستریِ کپک‌زده‌ی پوک و متورم؛ لاشه‌ای در سردابِ سرم بود که تعفنش هر همسایه‌ای را پس می‌زد؛ گورستانِ متروکه‌ی اسطوره‌های نامیرا. سرم را بریدم و چون مرغی سرگشته تنها لحظه‌هایی بر در و دیوار زندگی کردم، و چه لذتِ دیرهنگام و حسرت‌باری!

اگر روزی از تئودیسه، این سمج‌ترین لایه‌ی متافیزیک، خلاص شوی، رنج‌های بسیاری از دوشِ زندگی‌ات برداشته می‌شود.

شب‌ها همه تاریک اند، و بعضی شب‌ها سیاه.

بخشوده شدن پس از گناهی تکرارنشدنی زلال‌تر است از معصومیتِ ناب.