The lost wave was inspired. He decided to follow the advice of the old wave. He decided to calm his mind from all his questions. He decided to quiet all his thoughts and feelings and beliefs and opinions and judgments and expectations and fears and desires and attachments and aversions that made him think he was a wave.

He decided to quiet everything that disturbed him from himself and from others.

He decided to calm himself.

He decided to quiet himself.

He decided to still himself.

He decided to go beyond himself.

He decided to go beyond the wave.

He decided to go beyond water.

He decided to go beyond everything.

He decided to go beyond nothing.

He decided to go beyond beyond.

He decided to go within.

He decided to go home.

As he did that, he slowly realized something amazing. He realized that he was not a wave. He realized that he was water. He realized that he was life. He realized that he was love. He realized that he was peace. He realized that he was joy. He realized that he was freedom. He realized that he was wisdom. He realized that he was oneness.

He realized that the whole ocean was nothing but water and all the other waves were nothing but water.

He realized that he was not lost.

He realized that he was not confused.

He realized that he was not scared.

He realized that he was not different.

He realized that he was not unhappy.

He realized that he was not a wave.

He realized that he was water.

He realized that he was everything.

He realized that he was nothing.

He realized that he was beyond everything.

He realized that he was beyond nothing.

He realized that he was beyond beyond.

He realized that he was within.

He realized that he was home.

And in that moment, he smiled.

And in that moment, he laughed.

And in that moment, he cried.

And in that moment, he thanked the old wave for his guidance and wisdom.

And in that moment, he thanked himself for his courage and willingness.

And in that moment, he thanked the ocean for his existence and experience.

And in that moment, he thanked the water for his nature and reality.

And in that moment, he thanked life for his gift and opportunity.

And in that moment, he thanked love for his source and destination.

And in that moment, he became the ocean.

And in that moment, he became the water.

And in that moment, he became the wave.

And in that moment, he became himself.

And in that moment, he became happy.

The end. ?

The Lost Wave

There was once a wave who was very lost. He didn’t know where he came from, where he was going, or why he was here. He wandered around the ocean aimlessly, without any direction or destination. He felt confused and scared.

He tried to find answers, but he couldn’t find any. He asked the other waves, but they didn’t know either. They were too busy chasing each other, crashing into each other, or breaking into each other. They didn’t care about anything else. They didn’t care about him.

He tried to find meaning, but he couldn’t find any. He looked at the world around him, but he didn’t see anything that mattered. He saw the sun rise and set, the moon wax and wane, the stars appear and disappear, and the sky change colors. But he didn’t feel anything. He felt numb.

He tried to find happiness, but he couldn’t find any. He did what the other waves did, but he didn’t enjoy it. He played with them, fought with them, competed with them, or cooperated with them. But he didn’t have fun. He felt bored.

He was so unhappy that he wanted to end his life. He wanted to disappear. He wanted to stop being a wave.

One day, he met a wise old wave who noticed his despair. The old wave asked him what was wrong. The lost wave told him everything. The old wave listened attentively and nodded compassionately.

Then he said to him: “My friend, you are lost because you don’t know who you are. You think you are a wave, but you are not. You are something more than a wave. You are water.”

The lost wave was surprised. He asked: “What do you mean? How can I be water? I am a wave.”

The old wave smiled and said: “A wave is only a movement of water. It is not its essence. It is not its reality. It is only a temporary phenomenon that changes with time and place. It is not who you are. You are water.”

The lost wave still didn’t understand. He asked: “But how can I be water? I don’t feel any water. I only feel waves.”

The old wave said: “That’s because you are feeling the motion of things. You are feeling the speed and force and energy of things. You are not feeling the substance and nature and reality and unity of things. You are not feeling yourself.”

The lost wave asked: “How can I feel myself? How can I feel what I am?”

The old wave said: "You have to calm your mind from all your questions. All your questions are about waves, but you are not a wave. You have to quiet all your thoughts and feelings and beliefs and opinions and judgments and expectations and fears and desires and attachments and aversions that make you think you are a wave.

You have to quiet everything that disturbs you from yourself and from others.

You have to calm yourself.

You have to quiet yourself.

You have to still yourself.

You have to go beyond yourself.

You have to go beyond the wave.

You have to go beyond water.

You have to go beyond everything.

You have to go beyond nothing.

You have to go beyond beyond.

You have to go within.

You have to go home."

The lost wave was curious. He asked: “And what will I find there? What will I discover?”

The old wave said: “You will find what you already have. You will discover what you already are. You will find water. You will discover water.”

The lost wave asked: “And what is water?”

The old wave said: “Water is life. Water is love. Water is peace. Water is joy. Water is freedom. Water is wisdom. Water is oneness.”

The lost wave was intrigued. He asked: “And how can I find water? How can I discover water?”

The old wave said: "You have to follow your breath. You have to watch your inhalation and exhalation. You have to observe your rising and falling.

You have to follow the water.

You have to watch the water.

You have to observe the water.

You have to follow yourself.

You have to watch yourself.

You have to observe yourself."

همان‌طور که پیوسته و مدام این کار را انجام می‌داد، رفته‌رفته متوجه چیز شگفت‌انگیزی شد. متوجه شد که پیر خردمند درست می‌گفت
"او صرفاً این موج نبود."
متوجه شد که ماهیت حقیقی‌اش چیزی جز آب نیست.
متوجه شد که او خود زندگی است.
متوجه شد که او خود عشق است.
متوجه شد که او عین آرامش است.
متوجه شد که او اصل شادی است.
متوجه شد که او عین رهایی است.
متوجه شد که او خرد است.
متوجه شد که او وحدت است.
و درنهایت
متوجه شد که تمام اقیانوس چیزی جز آب نیست و تمام موج‌ها همان آبند.
و هرگز هیچ‌وقت چیزی جز
آب
وجود نداشته.

و در همان لحظه، او لبخند زد.
و در همان لحظه، او خندید.
و در همان لحظه، او گریست.
و در همان لحظه، از موج پیر برای هدایت و خردش سپاسگزار شد.
و در همان لحظه، از اقیانوس برای وجود و تجربه‌ای که به او داده بود سپاسگزار شد.
و در همان لحظه، از آب برای طبیعت و واقعیتش سپاسگزار شد.
و در همان لحظه، از زندگی برای هدیه و فرصتی که داشت سپاسگزار شد.
و در همان لحظه، از عشق برای مبدا و مقصدش سپاسگزار شد.
و در همان لحظه، به اقیانوس تبدیل شد.
و در همان لحظه، به آبی که همیشه همان بود تبدیل شد.
و در همان لحظه تبدیل به موج شد.
و در همان لحظه خودش شد.
و در همان لحظه شاد و رها شد.

*نوشته شده با هوش مصنوعی CHATGPT4
با پنج خط توضیح پرامپت در مایکروسافت بینگ
با اندکی ویرایش در ترجمه.

موج گم‌گشته*

روزی روزگاری موجی بود که خودش را گم کرده بود. نمی‌دانست که از کجا آمده و به کجا می‌رود یا چرا اینجاست. بی‌هدف و بی‌مقصد در اقیانوس سرگردان بود. احساس گیجی و ترس داشت.

سعی کرد پاسخی برای سرگردانی‌هایش پیدا کند اما نتوانست. از موج‌های دیگر کمک خواست، اما آنها هم نمی‌دانستند. موج‌های دیگر مدام مشغول تعقیب و گریز یکدیگر بودند و آن‌چنان درگیر خودشان بودند که به هیچ‌چیز دیگری ازجمله او اهمیتی نمی‌دادند.

سعی کرد معنایی برای خودش پیدا کند اما نمی‌توانست. به دنیای اطرافش نگاه کرد اما چیزی که اهمیت داشته باشد نمی‌دید.

سعی کرد خوشبختی را جستجو کند اما نتوانست. آنچه موج‌های دیگر انجام می‌دادند انجام داد، اما از آن چیزها هم لذت نمی‌برد. با آنها بازی کرد، با آنها جنگید، با آنها رقابت کرد، با آنها همکاری کرد اما آنچه می‌خواست در این چیزها پیدا نمی‌شد. احساس خستگی می‌کرد.

آن‌قدر احساس غم و ناراحتی می‌کرد که حتی می‌خواست زندگی‌اش را به پایان ببرد. می‌خواست ناپدید شود. می‌خواست دیگر موج نباشد.

در همین حال و هوا بود که روزی اتفاقی با موج پیر و خردمندی روبرو شد. موج خردمند ناامیدی او را مشاهده کرد و از او پرسید که مشکلش چیست؟ موج گمشده به او همه‌چیز را گفت. موج پیر با دقت گوش داد و با همدردی سر تکان داد.
سپس به او گفت: "دوست من، تو گم شده‌ای چون نمی‌دانی که چه کسی هستی. فکر می‌کنی موجی اما تو موج نیستی. تو چیزی بیشتر از یک موجی تو «آب» هستی."

موج گمشده متعجب شد. پرسید:" آب؟... منظورت چیست؟ چگونه می‌توانم آب باشم؟ من موجم مثل خودت که موجی. "
موج پیر لبخند زد و گفت: "موج بودن صرفاً فعل و انفعالی از آب است. جوهر و واقعیت تو موج نیست. موج صرفاً یک پدیده موقت است که با زمان و مکان تغییر می‌کند. حقیقت تو، این موج نیست. تو آبی."

موج گمشده هنوز هم نفهمیده بود. پرسید: "اما چگونه می‌توانم آب باشم؟ من که هیچ آبی احساس نمی‌کنم. فقط موج‌ها را احساس می‌کنم."

موج خردمند گفت: «این به خاطر این است که تو فقط تصاویر و حرکت‌ها را احساس می‌کنی اما تو جوهر و ذات و واقعیت و وحدت چیزها را احساس نمی‌کنی. تو حقیقت خودت را احساس نمی‌کنی.»

موج گمشده که تعجب کرده بود پرسید: «چگونه می‌توانم خودم را احساس کنم؟ چگونه می‌توانم آنچه هستم را احساس کنم؟»

موج خردمند گفت: «تو باید ذهنت را از همه‌ی سؤال‌هایت خالی کنی. تمام مسائل تو در مورد موج‌هاست، اما تو موج نیستی. تو باید از تمام افکار و احساسات و باورها و نظرات و داوری‌ها و انتظارات و ترس‌ها و خواسته‌ها و دل‌بستگی‌هایی که باعث می‌شوند فکر کنی که موجی خالی شوی.
"تو باید از تمام ماجراهای مربوط به موج بودن خالی شوی."

تو باید خودت را از تمام داستان‌هایت خالی کنی.
تو باید خودت را ساکت کنی.
تو باید از خودت فراتر بروی.
تو باید از موج بودن فراتر بروی.
تو حتی باید از این مفهوم ذهنی آب هم فراتر بروی.
تو باید به فراسوی همه‌چیز بروی.
تو باید به فراسوی هیچ بروی.
تو باید به فراتر از فراسو بروی.
تو باید به درون بروی.
تو باید به خانه بروی.

موج گمشده کنجکاو شد. درحالی‌که به هیجان آمده بود پرسید: "و در آنجا چه خواهم یافت؟ چه چیزی کشف خواهم کرد؟"

موج خردمند گفت: "تو آنچه را که در حال حاضر داری، خواهی یافت. بگذار بهتر بگویم تو آنچه را که در حال حاضر هستی، کشف خواهی کرد. یعنی «آب». تو آب را خواهی یافت. "
موج گمشده پرسید: "و آب چیست؟"

موج خردمند گفت: «آب همان زندگی است. آب عشق است. آب آرامش است. آب شادی است. آب رهایی است. آب خرد است. آب وحدت است»

موج گمشده متحیر شد. پرسید: «و چگونه می‌توانم آب را بیابم؟ چگونه می‌توانم آب را کشف کنم؟»

موج خردمند گفت:
«تو باید جریان آب را درون خودت دنبال کنی.
نَفَس‌هایت را مشاهده کن. با دم و بازدمت همراه شو. فراز و فرودهایت را ببین.
وقتی از داستان‌های موج بودن خالی شدی
خودت را نگاه کن
روی خودت عمیق شو
جریان آب را ببین
آب را تشخیص بده "

موج گمشده که متحیر شده بود تصمیم گرفت به نصیحت موج خردمند عمل کند. تصمیم گرفت ذهنش را از تمام سؤال‌هایش خالی کند. تصمیم گرفت از تمام افکار و احساسات و باورها و نظرات و داوری‌ها و انتظارات و ترس‌ها و خواسته‌هایی که باعث می‌شد فکر کند که موج است خالی شود.
تصمیم گرفت که از تمام ماجراهای مربوط به موج بودن خالیِ خالی شود.
تصمیم گرفت که از خودش فراتر برود.
تصمیم گرفت که از موج بودن فراتر برود.
تصمیم گرفت که حتی از مفهوم آب بودن هم فراتر برود.
تصمیم گرفت که از همه‌چیز فراتر برود.
تصمیم گرفت که از هیچ فراتر برود.
تصمیم گرفت که از فراتر فراتر برود.
تصمیم گرفت که به درون برود.
تصمیم گرفت که به خانه برود.