ертең «игра в кальмара»-ның 2 сезоны шығады, достаааар. ?‍↕️

кеше ғана өзімнің емтиханым аяқталған еді. алдағы бір айды үйде өткіземін деген оймен тыныш отыра алмай: “академияға барып, емтихан көріп қайтсам ше?”, - деп шығып кеттім..

сөйтіп, түсте Асанәлі Әшімовтің 4-курс студенттерінің қысқы емтиханын тамашалауға келдім. мақсатым — студенттік өнердің тынысын тағы бір сезініп қайту болатын. бардым. есікке үлкен бір ағайды қойыпты. (кім екенін танымайм) кірмек болып ем, ана кісі кербез кейіппен жолымды бөгеді.

— орын жоқ. егер құс болсаң дәл алдына отыр деп кіргізер едім. тұрмасаң да ұшып көретін едің, әттең, — деп әжуалап, өткір тілімен тиісті.

ха-ха-ха. көндім, құс емеспін ғой.
#ойсараныңүзіктүйіні

құлаққабымның қуаты таусылып қалды. ойыммен жеке қалмауға тырысып едім, бірақ амал жоқ, болмады. енді тек өзімнің ғана емес, жанымдағы адамдардың ойын да тыңдауға тура келіп тұр.

осындай жасы келген кісілердің қалай екі-үш сағат бойы ештеңе тыңдамастан, өз ойларымен алысып жүре беретініне таңым бар. олар не ойлап бара жатыр екен? мүмкін, ойлары әлдеқашан өткен жәйттерді, автобусқа мінер алдында кезіккен бір адамды, әлде ең соңғы айналысқан сүйікті істерін шарлап жүрген шығар. ал, бәлкім, мүлде басқа нәрселерді ойлайтын болар: “мына қыз қазір телефонына кіріп не жазып отыр екен?” — деп.
#ойсараныңүзіктүйіні

менің әзілімді көтеруге әлдерің жетпесе неге жазасыңдар, түсінбейм.

қалтаңда зажигалка жүрсе сені шегеді деген сөз емес қой, негізі.

қалтаңда зажигалка жүрсе сені шегеді деген сөз емес қой, негізі.

метроның есігі жабылып бара жатқанда жүгіріп келе жатқан кісілердің түрлері жәмән өтед.

«неге?» деп сұрама. жәй. жүрегім ауырып жатыр.

жүрек деген құр ауырады дейсің бе, жо-жоқ. көп реніштің, сені жат санап жақтырмай қараған суық көздерден, бір ауыз сөздің ауырлығынан ғой дер едім.

көзімді жұмған бойы әйтеуір бірдеңе ойлап ұйықтай алмаймын. ал ол ойдың «шегі жоқ…».
#ойсараныңүзіктүйіні

сенің ios 18 жаңартқан досың:

сен әлемдік деңгейдегі адам болғың келсе, әлемдік тілде сөйлеуді үйренуің керек.