گاهی وقتا نیاز دارم به یه کرکتری مثل Jenny که وقتی از همه جا طرد شدم، هنوزم باورم داشته باشه و بهم بگه:
" Run Forest. Run Away.. HURRY! "
وقتی یکی باورت کنه، از مرز محدودیت فراتر می‌ری..

اگه یه روز این همه نامه از سمت یه نفر
بگیرم، یعنی دنیا هنوزم جای آرومیه.

نمیدونم سرنوشت مون از قبل مشخصه،
یا همه مون فقط مثل یه پر معلقیم.

بیا زندگی کنیم.

برای دور دستِ من..
یه غمی همیشه ته دلمه تا بهم یاد آوری کنه هنوزم وجود داری و منو می بینی. یه غمی که توو دلم می خونه: "من هنوزم اینجام و به یادت موندم" یه بخشی از قلبم همیشه به یاد خودت می تپه. یه غم آرومیه که هر وقت عقربه ها ازم دورتر می شن، بهم نزدیک تر می شه تا دیگه تنها نمونم. منو بیشتر از قبل میل می‌ده به بی نهایت؛ انگار میل می کنم به سکوت. می ترسم یه روزی برسه که دیگه نتونم چیزی بگم، می ترسم از روزی که بیدار بشم و دیگه نتونم چیزیو به خاطر بیارم، و بیشتر از هرچیز، می ترسم از اینکه قدرت نوشتن از من و قلبم سلب بشه و دیگه نتونم کلمه هارو کنار هم بچینم. اما حتی اگه تموم کلماتو ازم بگیرن، تموم ندا ها، منادا و آوا هارو و تموم روح و خاطراتمو، تو هنوزم آگاه ترینی به احوالات این روزهای من. من نبودنتو باور نمی کنم؛ شاید چون هنوز هستی و میون قلب آدم هایی که امیدی به زنده بودنشون نبود می تپی، برای من مفهوم جاودانگی هستی. تا ابد. تو یه چیزی فرازمینی تر از این بودی که اینجا باشی. فرشته ها گمت کرده بودن. حالا به یادت امروزو می گذرونم. امروزو دوباره می گذرونم و به یادت طلوع ها رو به غروب می کشونم. به یاد تموم روز هایی که زندگی نکردی، دلم می خواد به یادت بمونم. دلم می خواد به یادت زنده بمونم..

...

شازده کوچولو برام نقشه ی گنج کشیده.
هیچوقت تا این حد دلم نخواسته بود
رد یه نقشه ی گنج رو از روی یه نقاشی
اونقدری دنبال کنم تا بهش برسم.

0:21
~مود امروز؟
ببعی تو بازیگوشی دِ رِ رِ رِ ?

نه در آسمون و نه در زمینم.

محو شدن آمیخته به دلتنگی...