این پیام رو فور کنید توی چنلتون تا با توجه به وایبی که از شما و چنلتون میگیرم یکی از شخصیت های شاهنامه رو تقدیمتون کنم و کمی هم راجبش براتون توضیح بدم. (ممکنه یکم طول بکشه لطفا صبور باشید)
پرایوت ها
ظرفیت: ۲۰

~~-اگر که مایل بودید فوروارد کنید، تا من هم به شما یک پرونده تروکرایم (جنایت واقعی) بدم.~~
ممنون از اینکه شرکت کردید و صبور هستید، جواب ها رو آهسته آهسته توی چنل قرار می دم.
جواب ها

هر ابراز تنفری به تابستان، یک تیر زهرآگین در قلب من.

What we do in the shadows will be one my fav?

آن طور که دیگران فکر می کنند، کار من اجتناب از صحبت کردن نیست. فقط تصمیم گرفته ام حالا که مجبور نیستم، دنیا را با کلماتم پر نکنم. این دقیقاً برخلاف وراجی هایی است که به آن عادت داشتم و بهتر از چیزی است که دیگران آن را کم گویی می نامند و از من هم انتظار دارند لااقل چیزهایی بگویم.

چیزی به اسم کلمات جادویی وجود نداره. برای خداحافظی با کسی که دوستش داری، هیچ راه از پیش تعیین شده ای نیست. تنها مسئله مهم اینه که تو بخشی از اونا رو توی وجودت نگه داری.

اگر موجودی، زهر داشته باشد ، دلیل بر بد بودنش نیست. زهر نوعی حفاظت از خود است. هرقدر حیوان، ضعیف تر باشد، نیاز بیشتری به حفاظت از خودش دارد.

چه کسی میداند، شاید آخرین روز هر کس، روز مرگش نباشد؛ بلکه آخرین باری باشد که دیگران درباره او حرف می زنند. شاید وقتی می میری، واقعاً ناپدید نمی شوی؛ بلکه تبدیل به سایه ای سیاه و بی نقش و نگار می شوی که فقط طرح کلی اش قابل تشخیص است. به مرور زمان که مردم فراموشت می کنند، شبح تو تاریک تر می شود، تا آخرین باری که کسی روی این سیاره نامت را به زبان می آورد. آن وقت است که آخرین ویژگی چهره ات، کک و مک روی بینی ات، یا حالت قبلی لب هایت، محو میشود.

اگر مردم ساکت بودند، می توانستند صدای زندگیشان را بهتر بشنوند. اگر مردم ساکت بودند، هر وقت تصمیم می گرفتند حرف بزنند، حرف هایشان اهمیت بیشتری داشت. اگر ساکت بودند، می توانستند پیامهای همدیگر را درک کنند.

«بودن با کسانی که دوستشون داریم، به موهبت بزرگه. حتی اگه همه چیز عالی پیش نره. حتی اگه باهم بودنمون، اونجوری که میخواستیم، نشه. حتی اگه اون آدم از پیش ما بره.»