Poor lil lady.

Reality…
I feel so not myself at the moment. Not in a bad way, I just feel outside of my own life somehow. Sometimes,someone will make eye contact with me- like a bus conductor or a person looking for a change and I’ll feel shocked that anyone can actually see me,and there’s something comforting about it.
Something good about feeling sort of numb.
Detached from it all.
Dose it make sense?

-Normal people.

And whenever you say goodbye I will remain myself what you said at the first hello.

صادقانه نود درصد ادمای زندگیم رو به یک وعده شام می‌فروشم.

تازه امروز متوجه شدم لاس ادبی برنده اس hear me out

ربطی به اهنگ نداره مثلا من دارم الان با شهرام شپره گریه میکنم.

به امید غذای تو یخچال نفس میکشم?

اعتقادتون کاملا قابل احترامه(ریدم تو اول تا اخر عقیدت)