Давай павітаемся!..
Прыкладаю
далонь да ліповых лісцінаў:
давай!..

Штось мусіць успомніць?!.
У грамадзе
зялёнага быльніку
ссохлы.

Нікога,
а ў кірсе
іграе арган:
я нехта?!.

Давай пакатаемся!..
Грак
атабарыўся на таксоўцы.

Двор у вачах:
з-за плота
дзівіцца вербалоз.

ВОЛЯ

Раўлі ўстрывожана марціры,
блішчэлі
косы і штыкі...
Ішлі па славу камандзіры,
ішлі па волю мужыкі.
І, быццам маятнік,
эпоха
ішла размеранай хадой.
А на стале дыміўся бохан,
і ў кубку пеніў сырадой.
І ліцэіст,
забыўшы яву,
чытаў натхнёна Буало...
І пераможцы неслі славу,
і толькі
волі не было.

ПРАМІЛЬГНУЎШАЕ

Прамільгнуўшую думку шукаю,
прамільгнуўшую думку лаўлю.
Не разгледзеўшы нават —
якая,
ўсёй душой уцякачку люблю.
Як збягаюцца рэкі да мора,
як агонь сярод дыму прыціх —
можа, вернецца заўтра ва ўчора
спасцігаць
неспасцігнуты міг.

Змяняецца гразь
на каменне —
мароз
паказвае розум.

МЭТА

Навошта ты з вяршынь крылатых
за мной паслала пасланца?!
І вось брыду,
нібы пракляты,
дарогай дрогкай без канца.
Не адпачыць,
не разагнацца,
не захіліцца ад абраз...
А саступіць —
і столькі цацак,
і столькі радасцяў ураз.

Вісяць у паветры
лісты —
масты
між тым, што было
і будзе.