«Хто мінулае ўспамяне, таму вока вон, а хто забудзе...»
А ёсць яшчэ трэцяе вока, і вершы творацца з заплюшчанымі вачамі.

Сапраўднае ні з чым не спрачаецца, ні перад кім не выстаўляецца, нічога нікому не даказвае і нават параўнанняў, якое яно, не мае.
Як цвіце дрэва, як свеціць сонца, яно ё с ц ь, і таму, што яно ёсць, ландшафт рэчаіснасці мае змест і аблічча.

Творы вынікаюць, нібы грыбы з-пад паверхні, самі, аднак для таго, каб яны выніклі, мусіць выснавацца адпаведная інфраструктура душы, якая інфраструктура — такія й грыбы.

Д’ябал хаваецца ў дэталях?!.
У дэталях ён выяўляецца, а хаваецца ў «я»: яно шматстайнае — у яго свае святліцы і свае сутарэнні.

Спазняемся, бо спяшаемся.
Усё мае сябе ў часе: спазняцца — выпадаць з бегу часу: той, хто выпадае з бегу часу, адначасова спяшаецца і спазняецца.

Самае істотнае — самае звычайнае: яно нават вокам не заўважаецца, вухам не чуецца, розумам не разумеецца, а ёсціна раіцца з ім.

«Кветкі толькі ад цябе — кветкі», — прызнанне з верша Ніны Мацяш.
У тым, што даецца, прысутнічае той, хто дае, і калі даюцца кветкі, асноўная каштоўнасць якіх у тым, што яны даюцца, разам з кветкамі дае сябе той, хто гэта робіць, і калі той — насампраўдзе той, то кветкі насампраўдзе кветкі.
Верш — кветкі наўзаем.

Тое, што выяўляецца першы раз, мае асаблівае гучанне, асаблівы кшталт, асаблівы водар.
Паэзія ўсякі раз тое, што выяўляецца першы раз.

Пакуль людзі — людзі, ёсціна выяўляецца ў транскрыптах.
І пакуль ёсціна выяўляецца ў транскрыптах, згода спадарожнічае нязгодзе, зман — праўдзе, прыязнасць — варажнечы, абсяг — неабсяжнасці, а пачатку — канец: тады, калі транскрыпты прачытаюцца дарэшты, яны маюць супасці і паразумецца.

«А суд гісторыі цяжкі!..» (Янка Купала).
Магчыма, суд гісторыі і цяжкі, але ён не канчатковы. І таму, што ён не канчатковы, гісторыя адпускае яго ад сябе — у пазачас і пазапрастору.