Вісяць у паветры
лісты —
масты
між тым, што было
і будзе.

Іх далячыні развялі,
і хоць трагедыяй — адведка,
сумуе ястраб па зямлі,
па вышыні
сумуе
клетка.
Як апякае рану ёд,
як высь аблытваюць цянёты —
не мае сэнсу сам палёт
без перашкодаў да палёту.
Няхай пачатку страчай след —
ляціць працяг,
і час у сведкі,
што знітаваны гэты свет
саюзам ястраба і клеткі.

МАЛАНКА

Тады, калі я ўвайшоў у бажніцу і, зачыніўшы дзверы, стаў гутарыць з небам, з
неба раптоўна ўпала маланка і раскалола бажніцу надвое.

Людзі, якія прыйшлі на світанні, адбудавалі з адной яе палавіны бажніцу світання, а людзі, якія прыйшлі на змярканні, адбудавалі з другой палавіны бажніцу змяркання.

— Хадзі да нас, — заклікаюць мяне адны, — гэта ж твая бажніца: ты зноў тут зможаш казаць свае словы да неба...
— Хадзі да нас, — пераймаюць мяне другія, — гэта твая бажніца: ты зноўку тут зможаш слухаць, што кажа неба...

А я ўсё стаю на тым самым месцы,
здранцвелы,
уражаны,
праяснёны,
не маючы мовы, каб гаварыць, —
з маланкаю ў сэрцы.

Цёмныя страхі:
прарочыць
зіму рака.

ЛУЖЫНЫ

Збiраюцца парушэннi.
Мяшаюцца поры года.
Як дым, па наўколлi паўзе трывога.

У лужынах млее вада — а людзi не вераць вадзе,
у лужынах грае сонца — а людзi не вераць сонцу,
у лужынах плёхкаюцца аблокi — а людзi не вераць аблокам.
Яны пазiраюць, куды ўжо зайсцi немагчыма, — удалечыню.

Там, па дарозе, па лузе, ад лужы да лужы,
пасля дажджу, бягуць басаногай
чародкаю дзецi, смяюцца, нагамi
намацваюць неба, вясёлку, плыты аблок i
не баяцца нiчога.

Гэта было да таго, як выпаў аднаго разу
шкляны дождж,
гэта было да таго, як павыступалi з зямлi
нажы ды iголкi,
гэта было да таго, як свет стаў раптам
дарослым.

ДАЛЕЧЫНЯ

Далечыня падступае i адступае, i ўсюды
замест яе застаю сутонлiвую зямлю,
засяроджаную ваду, шурпатыя дрэвы.

Я ў iх дапытваюся пра далечыню.

Кажа зямля: гэта — мой слых.
Кажа вада: гэта — мой зрок.
Кажуць дрэвы: гэта — наша дыханне.

Я паварочваюся наўкола.
Я магу быць адначасова толькi тут,
дзе стаю, дзе ўжо ёсць.

Далечыня — мой страчаны рай: ён
адлюстроўваецца снамi i мiражамi.

Я разаслаў у далечыню па розных
кiрунках стрэлы, а стрэлы вяртаюцца,
цэлячыся ў мяне.

... Вобразы вабяць услед за сабой, але памкнуся за iмi — i iх растворыць прастора: магчыма, яны проста птушкi, якiя адводзяць таго, хто iдзе, ад сваiх затоеных гнёздаў.

са скібаю хлеба
сяліба любіць
у лёсе збылося
сябе на ўсіх

Здаюцца бутэлькі.
Дождж
пытаецца ў кожнага:
«Хто апошні?..»

у рукі з рук
пярэбары
дарунак
адпавядае два я не
ўздымае
драбіну рыбіна
мне не а з глыбіні