البته این به معنای خستگی از کار هم نیست، چون عاشق کارم هستم و نمی‌تونم ذوقم موقع حرف زدن از نویسندگی رو توصیف کنم‌. اما یک وقت‌ها حجم کاری غیرقابل توصیف می‌شه.

دلم استراحت، تفریح، معاشرت و دیدن آدم‌‌های موردعلاقم رو می‌خواد.

واقعاً دلم واسه یه بیرون رفتن با کیفیت با دوستان تنگ شده.

لیوان قهوم ترکید، خیلی صحنه‌ی خوشگلی ایجاد شده بود، و حیف من شوکه شدم و نتونستم عکس بگیرم از اون اثر هنری. رو سرامیک‌ها جوی قهوه راه افتاده بود :)

می‌خواستم بگم کارگاه تموم بشه یه نفس راحت بکشم که یادم اومد قول دادم کمپ نویسندگی برگزار کنم برای هفته‌ی آخر شهریور.

امیدوارم آیناز(منابع انسانی لومیر) این پیام‌هارو نبینه. آخرین بار بهم گفته بود شب کار نکنم، حالا خبر نداره رویا رو هم بدبخت کردم✨

کل روز رو رسما با رویا تو گوگل‌میت زندگی می‌کنم?

مسئله اینه که از خودم عصبیم. روال زندگی از دستم خارج شده، برای فرار از خشم و ناتوانی در درست کردن نظم کاریم، و از لجِ خودم، دست به خرید چیزهایی می‌زنم که اصلا الویتم نبودن.

منتظر رسیدن کتاب‌های نشر بیدگل و تت بگ پاییزی هستم، از شدت ذوق، کار نمی‌تونم بکنم.

امروز بهم خوش گذشت، رو چمن‌ها دراز کشیدم، از اتفاقات سه ماه اخیر به دوست‌هام گفتم و کمی سبک شدم. گفتیم و خندیدیم، آهنگ خوندیم، همو مسخره کردیم و در آخر با یک بغل گنده و آهنگ رفیق من، سنگ صبور غم‌ها، از هم جدا شدیم و به این فکر کردم دوستی‌ها نعمت زندگی هستن. و برای منی که به زور از خونه بیرون می‌زنم، وقت گذروندن با آدم‌هایی که کنارشون خودِ خودمم، به قلب و روحم انرژی میده.