بشه كه مثل اتاق هاي فرار لاهيجان نيمه تمام نذاري

بشه كه مثل اتاق هاي فرار لاهيجان نيمه تمام نذاري

داریم میریم اتاق فرار و من عالردی پشیمونم و میخوام برگردم

«رقصیدن با دستان بسته»
تیلور این آهنگ رو در ۴۵ دقیقه نوشت و تمام کرد. او میگوید هنگام داشتن «دلشوره شدید» دست به کار شد و این ملودی و شعر به ذهنش رسیده است، به طوریکه تا دوساعت پس از اتمام ساخت آهنگ به آن گوش میداد و گریه میکرد.

این حس دلشوره و نگرانی در بافت آهنگ نیز مشهود است و میتوانید نگرانیِ فرد را کاملا احساس کنید. از جمله اشارات او به وقوع یک اتفاق بد این چنین بیان شده است: آیا ما میتوانیم در میان یک طوفان برف سهمگین به رقصیدن ادامه بدیم؟ ما میگوییم که همه چیز تحت کنترل است اما من‌حس بدی دارم. ما به رقصیدن با دستان بسته ادامه میدهیم تا وقتی که اتاق در آتش میسوزد.

@eternalellaws

این آهنگ روایتی درباره قدرت دگرگون کننده حافظه و زمان را به تصویر میکشد. Djo شنوندگان را به سفری در شیکاگو به قلمروی انتزاعی از گذشته نگری و آینده می برد.

قسمت اول آهنگ با تصویر یک قطره اشک که نماد غم و همزمان اشتیاق است، لحن مالیخولیایی ایجاد می کند و با تکرار جملات اولیه به پایان می رسد که نماد ماهیت چرخه‌ایِ تکامل شخصی و پذیرش خود است.

@eternalellaws

در جمع پیرمردهای باغ پرتقال نشستم و تاحالا انقدر بهم خوش نگذشته بود?✨

@eternalellaws

Always Historicize.

دارع خوش میکزره هااا