حتی لایق یه خداحافظی خشک و خالیم نبودم؟..

یعنی انقدر برات سخت بود فقط یه ذره از چیزی که بهت داده بودمو متقابلاً بهم بدی؟

کاش هنوزم همه‌چیز مثل قبل بود؛ مثل وقتایی که تا دلم برات تنگ می‌شد بهت می‌گفتمش و بعدش ساعت‌ها باهام وقت می‌گذروندی تا دیگه حسش نکنم.
اما همه‌چیز اونقدر عوض شده که وقتی دلم برات تنگ میشه باید جلوی خودمو بگیرم تا نگمش و به‌جاش اشکایِ از سر دلتنگیمو بین خاطراتی که برام باقی گذاشتی، عکسایی که ازت توی گالری گوشیم هنوز وجود دارن و حرفایی که بهم زدیو منم هزاران بار از اول مرورشون کردم، پیدا کنم

زیادی امیدوار بودم که “تو” ناامیدم نکنی.

میدونی جیسونگ، من همیشه به این فکر میکنم که آیا میتونم یه‌بارِ دیگه تو خیابون ببینمت؟ میتونم بعد از اینکه زندگی خودت رو سروپا کردی از گوشه‌ی دیوار نگاهت کنم؟..
همیشه به این فکر میکنم که ممکنه اجازه بدی ازت معذرت خواهی کنم؟..

تو چی مینهو؟ من رو انتخاب می‌کنی یا اجازه می‌دی تبدیل به پروانه شم؟

اگه فقط یه آرزو داشته باشم، دلم می‌خواد بتونم یه بار دیگه بهت خیره بشم و داخل اقیانوسِ ستاره‌های چشمات غرق بشم مین.

جیسونگ من تورو حتی از قهوه‌ی موردعلاقمم بیشتر دوست دارم.

تو بهم میگی من خاصم، خاص‌تر از همه‌ی آدمای اطرافت. بهم میگی نیازی نیست نسبت به هیچکدوم احساس خطر کنم. بهم میگی من رو دوست داری و هیچوقت جای من‌رو با کسی پُر نمیکنی؛ ولی تو فقط میگی.
نشونم نمیدی…و فقط کلمات تو باعث نمیشه من چیزی رو حس کنم.
این بزرگ‌ترین مشکلِ ما‌ـه جیسونگ، تو نشون نمیدی و من حس نمیکنم.

“Back before when you lost the one real thing you’ve ever known.”