در حال غرق شدن‌ام، و غریب‌تر از همه این‌ است که دستی که مرا به عمق می‌کشد، از آنِ خودم است. موج‌هایی که بی‌رحمانه روی سرم فرو می‌ریزند، از درون خودم برمی‌خیزند. این دریا، این گرداب، این سقوط، همه از من‌اند؛ زاده‌ی ذهنم، پرورده‌ی دستانم. هرچه بیشتر تقلا می‌کنم، بیشتر در خود فرو می‌روم. انگار هیچ راهی نیست، جز آن‌که بپذیرم هم قربانی‌ام، هم جلاد، هم دریا و هم غریق.

“ I don’t belong here ”
@LaPerdue

“göç benim içimde, nereye gitsem varamadığım yerdeyim.”

تلاش می‌کنی و تلاش می‌کنی. به هر دری می‌زنی. تن به کارهایی که معمولاً از تو سر نمی‌زنه، می‌دی. اما ناگهان دوباره خودت رو در اون نقطه‌ای پیدا می‌کنی که می‌فهمی برای خودت، برای انسان‌ها و برای زندگی کافی نیستی. برای هیچ‌چیز کافی نیستی و این از درون متلاشی‌ات می‌کنه.

به آلبر کامو احساسات وصف‌ناپذیر زیادی دارم اما اگه بخوام توو یکی خلاصه‌اش کنم باید بگم: از معدود انسان‌هاییه که خیلی دلم می‌خواست باهاش در یك خط زمانی، روی این زمین پا می‌ذاشتم و می‌تونستم یك دوستی و رابطه نزدیك رو باهاش تجربه کنم.
آقای کامو؛ ممنونم که صد و یازده سال پیش، در چنین روزی، به این دنیا تابیدید و با عشق و پوچی‌ همزمانی که در وجودتون حس می‌کردید، من رو به ادبیات و زندگی بیشتر پیوند دادید.
تولد آلبر کامو -که از شدت علاقه‌اش به سیگار، اسم سیگار رو روی گربه‌‌اش گذاشته بوده- مبارك!

«‏نه امیدم چنان نجات‌بخش است و نه ناامیدی‌ام چنان مهلك؛
من در میانه زجر می‌کشم و ادامه می‌‌یابم.»

متوجه شدم که دقیقاً ۵ پنج سال و ۱ ماه از این‌جا نوشتنم می‌گذره؛ و داشتم به این فکر می‌کردم که اصلاً هدفم از داشتن این چنل چیه وقتی اکثر مواقع حس می‌کنم کلمات کمی دارم و بعد به این نتیجه رسیدم که یادم نمی‌آد در مرحله اول دلیلم برای ساختن این‌جا چی بوده اما می‌دونم که الان وقتی کلمه کم می‌آرم و از دنیای خودم بیزار می‌شم و حس گمگشتگی می‌کنم، از فیلم‌‌ها و کتاب‌ها و نوشته‌های انسان‌هایی که حس می‌کنم درکشون می‌کنم و اون‌ها هم من رو درك می‌کنن برای توضیح دادن خودم استفاده می‌کنم و سعی می‌کنم با کشف کردن «من»‌هایی از زاویه دید‌های متفاوت، خودم رو دوباره پیدا کنم.

” Toprak yağmura, ben sana, aşık olduk yeniden... “ ?

” The most personal [feeling] is the most universal [feeling]. “