تلاش می‌کنی و تلاش می‌کنی. به هر دری می‌زنی. تن به کارهایی که معمولاً از تو سر نمی‌زنه، می‌دی. اما ناگهان دوباره خودت رو در اون نقطه‌ای پیدا می‌کنی که می‌فهمی برای خودت، برای انسان‌ها و برای زندگی کافی نیستی. برای هیچ‌چیز کافی نیستی و این از درون متلاشی‌ات می‌کنه.

به آلبر کامو احساسات وصف‌ناپذیر زیادی دارم اما اگه بخوام توو یکی خلاصه‌اش کنم باید بگم: از معدود انسان‌هاییه که خیلی دلم می‌خواست باهاش در یك خط زمانی، روی این زمین پا می‌ذاشتم و می‌تونستم یك دوستی و رابطه نزدیك رو باهاش تجربه کنم.
آقای کامو؛ ممنونم که صد و یازده سال پیش، در چنین روزی، به این دنیا تابیدید و با عشق و پوچی‌ همزمانی که در وجودتون حس می‌کردید، من رو به ادبیات و زندگی بیشتر پیوند دادید.
تولد آلبر کامو -که از شدت علاقه‌اش به سیگار، اسم سیگار رو روی گربه‌‌اش گذاشته بوده- مبارك!

«‏نه امیدم چنان نجات‌بخش است و نه ناامیدی‌ام چنان مهلك؛
من در میانه زجر می‌کشم و ادامه می‌‌یابم.»

متوجه شدم که دقیقاً ۵ پنج سال و ۱ ماه از این‌جا نوشتنم می‌گذره؛ و داشتم به این فکر می‌کردم که اصلاً هدفم از داشتن این چنل چیه وقتی اکثر مواقع حس می‌کنم کلمات کمی دارم و بعد به این نتیجه رسیدم که یادم نمی‌آد در مرحله اول دلیلم برای ساختن این‌جا چی بوده اما می‌دونم که الان وقتی کلمه کم می‌آرم و از دنیای خودم بیزار می‌شم و حس گمگشتگی می‌کنم، از فیلم‌‌ها و کتاب‌ها و نوشته‌های انسان‌هایی که حس می‌کنم درکشون می‌کنم و اون‌ها هم من رو درك می‌کنن برای توضیح دادن خودم استفاده می‌کنم و سعی می‌کنم با کشف کردن «من»‌هایی از زاویه دید‌های متفاوت، خودم رو دوباره پیدا کنم.

” Toprak yağmura, ben sana, aşık olduk yeniden... “ 🌧

” The most personal [feeling] is the most universal [feeling]. “

I can’t go back to black because I’ve always been there. You can’t go back to a place you’ve always been in.

“ حالا فقط سکوت بود. سکوت. و‌ دیگه هیچی. و من فکر کردم: تنها راه رهایی از درد، رهایی از دنیاست. ”

- زنان بدون مردان، ساخته شده توسط شیرین نشاط (۱۳۸۸)
- برگرفته شده از کتاب زنان بدون مردان، نوشتهٔ شهرنوش پارسی‌پور

“ شاید در تمام آن مدتی که خود را آزاد می‌دانست، یا زنجیر از یادش رفته بود و یا چون مانند یکی از اعضای تنش شده بود و همیشه آن را دیده بود، دیگر به آن اهمیتی نمی‌داد. ”

“ در آن دم که چرت می‌زدند، همه منتظر و چشم به راه بودند. سرگشته و بی تکلیف بودند. رهایی نبود. جای زیست و گریز نبود. فرار از آن منجلاب نبود. آن ها با یك محکومیت دسته جمعی در سردی و بیگانگی و تنهایی و سرگشتگی و چشم به راهی برای خودشان می‌پلکیدند. ”

- صادق چوبك، انتری که لوطی‌اش مرده بود