زمستان
روشنک.

فرو خورده ام
گرویده ام شناور
درون خشکی
و ماهی سپید
فرو میبرد رنگدانه هایش را در شنزارم
دیوار ای دوست من
دیدی آن صبح برفی را بر کولت
که در مجرد تنگ راهی
من همچون تجسم نقطه‌ای
دود می‌شدم بر لب مادرم
و مادرم که تنها زن دوست داشتنی بود
آیا چیزی را به تنهایی دوست داشت؟
که
مرا بدون آنکه زاده شوم؟
آه کاش .
کاش .
کاش این زردینه سپید نمی‌کرد مرا
و قوت نمی‌داد این تجسم
کاش من توانسته بودم نبودن را.

کیان وجودم سراسر شوق. شوق به دوری از فراقیان. آه شراب سکوت را چگونه می‌توان نوشید در برابر فغان دیوارهای سوراخ سوراخ گذشته؟ حنجره کاستی می‌کند از خویش. او نیز همانند من دیگر خود را ندارد و در خدمت تلنبار چیزهاییست که دخول بلع نخواهند شد. تیراژ چرده‌ی زمان پوسته می‌دهد و گوشت زیرش؛ گذشته‌؛ آدم های نمناک؛ خمیده به عقب خرناس عقده هارا خالی می‌کنند، جیغ میکشند، چنگ میکوبند و در انتهای یک صبح سینه ی داغشان پس از فرود نفس دیگر بالا پرتاب نخواهد شد. این آغاز فشان سیاهیست‌ و از پوست خرما تا گوشت و هسته اش و درختش که خشک است زندگی خشک می‌شود. نه بدان طور که خشک نبوده. یک انگشت کافیست تا گِل به صورت مردکی. کشیده شود. مردی با دو بیننده ی آب سیاه.

همه‌ چیز این خرابشده برای آدم خستگی و وحشت تولید میکند. باری، زندگی را به بطالت می‌گذرانیم و از هر طرف خواه چپ و یا راست مثل ریگ فحش میخوریم و مثل اینست که مسئول همه گه‌کاریهای دیگران شخص بنده هستم. همه تقاضای وظیفه اجتماعی مرا دارند اما کسی نمی‌پرسد آیا قدرت…

همه‌ چیز این خرابشده برای آدم خستگی و وحشت تولید میکند. باری، زندگی را به بطالت می‌گذرانیم و از هر طرف خواه چپ و یا راست مثل ریگ فحش میخوریم و مثل اینست که مسئول همه گه‌کاریهای دیگران شخص بنده هستم. همه تقاضای وظیفه اجتماعی مرا دارند اما کسی نمی‌پرسد آیا قدرت خرید کاغذ و قلم را دارم یا نه؟ یک تخت‌خواب و یا اتاق راحت دارم یا نه؟ و بعد هم از خودم می‌پرسم در محیطی که خودم هیچگونه حق زندگی ندارم چه وظیفه‌ای است که از رجاله‌های دیگر دفاع بکنم؟ این درد دلها هم احمقانه شده. همه چیز در این سرزمین گه‌بار احمقانه میشود.

نامه به حسن #شهید_نورایی
#صادق_هدایت

@Sadegh_Hedayat_Channel

واقعا در موقعیت:
I can't anymore
هستم.

هایده آنور آب

Lerelerelele de decir te quiero
Lerelerelere de decir te quiero
De decir te quiero

رویای شب سیاه

بر صندلی؛ زحمتم. بر خود؛ سر بار.
شب
بنگاه خانه‌های جدایی

شقایق؛ ورم آمده
ناخن؛ کشیده

مقابل خیره‌ی سفید نور
چشم هایم درد می‌کنند
یا خود هستم که درد می‌کند.

سرخ، قرمز ، آبی

غولهک‌ و پهلن با چنگ های گِلیِ
تشنه.

زندگی و؛
دیالوگ می‌کندش‌ شخصِ سوم

افول قافیه؛ همزاد آینه.
به نام پدر و نام و نان خیسش
گیر سبیل‌ ماهیِ سپید

اشتها و
عینیت‌ مرگ در ردگی خواب
الله و
دندان های شیری اش
بر پوست من
الله و
چنار شهوانی حیات

آخرین رعد سپید
نجوای اژیدهاکِ معنویت
و پلکهای مجرم
در ارضای گونه.

بر پا؛ قامت و پینه‌ی نازک اشک
گذر، گذر، گذرگاه
در آخر؛
شب؛ خارجی؛ رویای شب سیاه