هنوزم تو شب‌هات اگه ماهو داری، من اون ماه و دادم به تو یادگاری.

آخرین پرنده را هم؛
رها کرده‌ام،اما هنوز غمگینم!
چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود..

‏از روابط انسانی خستم،
کاش یه پیوند کوالانسی بودم.

و آن هنگام
که تو را در خویش کشتم
نمی‌دانستم خودکشی کرده‌ام.

چرا تو ؟
چرا تنها تو؟
چرا تنها تو
هندسهٔ حیات مرا در هم می‌ریزی،
پابرهنه به جهان کوچکم وارد می‌شوی،
در را می‌بندی و من
اعتراضی نمی‌کنم؟
چرا تنها تو را دوست می‌دارم و می‌خواهم؟

نزار قبانی

تورا شبیه شب دوست می‌دارمت؛
یک‌دست، یک‌رنگ، بی‌صدا، تنها
و البته بی پایان
بی پایان
بی پایان..

بگذشت
و چه گویم
که چه بر من
بگذشت؛

رو به تو سجده می‌کنم
دری به کعبه باز نیست
بس که طواف کردمت
مرا به حج نیاز نیست
به هر طرف نظر کنم
نماز من نماز نیست
مرا به بند می‌کشی
از این رها ترم کنی
زخم نمی‌زنی به من
که مبتلا ترم کنی
از همه توبه می‌کنم
بلکه تو باورم کنی′

تو دل بستی به معشوقی که خود معشوق‌ها دارد..
رها کن ای‌ دلِ غافل خدایِ بت پرستت را.