از زمانی که دیدم سهراب این کارش رو توی کانالش گذاشته، منتظر فرصت مناسب بودم که با لذت نگاهش کنم و نمی‌دونم چرا احساس کردم امشب وقتشه. و چقدر دوستش داشتم! در این زمان بی‌قرار که سرعت بالای تغییر تصاویر از قاب کوچیک پنجرهٔ اتوبوس‌های شهری گرفته، تا ویدیوهای…

از زمانی که دیدم سهراب این کارش رو توی کانالش گذاشته، منتظر فرصت مناسب بودم که با لذت نگاهش کنم و نمی‌دونم چرا احساس کردم امشب وقتشه. و چقدر دوستش داشتم! در این زمان بی‌قرار که سرعت بالای تغییر تصاویر از قاب کوچیک پنجرهٔ اتوبوس‌های شهری گرفته، تا ویدیوهای مختلفی که در قاب تنگ گوشی‌ بالاوپایین می‌شن، فرصت مکث کردن و تجربهٔ لذتِ خیال‌آمیز و جادویی «تماشا کردن»، رو از بین بردن؛ سهراب به چشمان من هم مثل چشمان کسی که این نامهٔ زیبا رو بهش تقدیم کرده، برای چنددقیقه، لذت تماشای توام با مکثِ سادگی‌های آشنا و گذرا رو هدیه می‌ده. حتی نت‌ها و کلمات آشنای «ولوت‌آندرگروند» به‌جای این‌که حواس رو از تصویر بیرون بکشن، جزئی از تصویر می‌شن و سوار بر دونه‌های برف از جلوی چشم‌های ثابتم، آرام و ساکت به پستوی بین خیال و خاطرم فرود می‌آن و ذوب می‌شن.

بردیا و چنل بی‌نظیرش:
https://t.me/Orpheus_Archive

«سه‌شنبه بود، برای ما هم سه‌شنبه بود؛ ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳.»

بچه‌های فیلم‌کوتاه و فیلم‌هاشون رو یک‌طور دیگه‌ای دوست دارم. این چنل هم دقیقاً محلی برای به‌اشتراک گذاشتن کارهای یک‌سری از این بچه‌هاست. اگر علاقه دارید، از دستش ندید.

"ذتارلاوی"
کلمه‌ای همچنان ثبت نشده در فرهنگ لغت. بدون معنای مشخص و به طور تصادفی و اتفاقی پدید آمده است.
ذتارلاوی و ابهامی که هنوز برای خود ما هم باقی گذاشته؛ یک (      ) خلاء، یک پرانتز. فضایی برای تلاش کردن، همفکری و همراهی، جسارت خیال‌پردازی و مهم‌تر از همه ساختن و خراب کردن. فضایی که با کنار یکدیگر قرار گرفتنمان معنا پیدا می‌کند؛ با اشتیاق و ذوق برای زیبایی، آزادی و نفس کشیدن. ذتارلاوی شوق و امکانی است که با اتکا به بی‌معنایی‌اش، صمیمیت‌اش و جوان بودنش، به واسطه‌ی آن کشف کردیم، به تنهایی و با یکدیگر پرسه زدیم، به حرکت در آوردیم و حرکت کردیم. که تنفس و زیستن در حرکت کردن است و حرکت جوهره‌ی سینما.
حالا و بعد از بیش از سه سال تکرار فرآیند آزمون و خطا در مدیوم تصویر، می‌خواهیم به نقطه‌ی صفر بازگردیم و به قطعات مهمی که یافتیم نظمی دوباره دهیم. حاصل این فضا تا به این لحظه، فیلم‌هایی است که فارغ از بحث‌های محدودکننده‌ی فضای آکادمیک، برای ما امکان‌هایی جدید برای یافتن، یادگیری، تجربه و خلق کردن پدید آورده. یک پرانتز بدون محدودیت؛ فضایی مستقل و گروهی در مدیوم ویدئو/فیلم.
این متن در گام اول معرفی و در قدم دوم یک دعوت است. ما از زمستان ۹۹ در این فضا زیستیم و با همراهی یکدیگر شیوه‌های متفاوت ساخت فیلم به دور از شیوه‌های رایج تولید را تجربه کردیم. اما ذتارلاوی مختص به افرادی محدود نیست و شما هم می‌توانید بخشی از این فضا باشید. حرکتی که تنها با حضور و همراهی جمعی معنا میپذیرد.
ذتارلاوی اثر انگشتی است حاصل اصطکاک عواطف، تجارب، شور، حماقت و دوستی‌های ما.
خوش آمدید.

@Zetarlavi