ناکامی

❇️ کلاین : ناکامی نتیجه ی یکپارچگی خشم، نسبت به ابژه‌ای است که به آن نیازمند است.  تجربه ناکامی را ابژه بد ایجاد نمی شود، بلکه نادیده گرفته شدن توسط ابژه خوب ناکامی به بار می آورد.

❇️ وینیکات: ناکامی صرفا زمانی تجربه می شود که درک از خود ایجاد شده باشد. یعنی "وضعیت واحد"
ناکامی بیش از حد منجر به شکست در تداوم " بودن " و ناامیدی می شود.

#پارادایم_های_بالینی_ملانی_کلاین_و_وینیکات

و او به شیوه‌ی باران پر از طراوت تکرار بود...

#سهراب_سپهری

?

?

کودک مادرش را پس از تلاش برای نابودی‌اش، کشف می‌کند.
️به نظر می‌رسد این پرخاشگری احتمالاً اولین تلاش‌ها و تنها راه نوزاد برای جدایی فیزیکی و روانی خود از دیگران است.
اگر مادر بتواند این خشم کودک را تاب بیاورد، نوزاد می‌تواند دیگری را بازشناسی کند و از حضور دیگری به وجد آید.
کودکی که والدی داشته که نتوانسته این وضعیت را تاب بیاورد، دچار یک نوع سردرگمی و احتمالاً تمایزنایافتگی عشق از خشونت می‌شود.
[ دونالد وینیکات، مقاله: چرا ممکن است افرادی که دوست داریم را بیش از همه اذیت کنیم؟ ]

ژولیا کریستوا می‌گوید: فرد افسرده در غمگینی اسیر شده است. یک غمگینی که هیچ دلیلی برای آن ندارد. او نمی‌داند برای چه و چرا غمگین است. او جهان  درون و بیرون را پر از فقدان می‌بیند و غمگینی تنها نیرویی است که به او حیات می‌بخشد.
به‌ عبارت دیگر غمگینی تنها معنای زندگی فرد افسرده است.

غمگینی فرد افسرده تقریبا بیان قدیمی‌تر از یک آشفتگی نارسیسیستیک است که قابل نام‌گذاری نیست و نمادناپذیر خواهد بود، بسیار پیش از آنکه هیچ عامل خارجی بتواند به‌عنوان منشا آن مطرح شود، شکل می‌گیرد.
کریستوا از کورا یاد میکند، کورا آن چیزی است که هنوز به کلام درنیامده است و عمیقاً در عمقِ بی‌زبانی جای گرفته و پر از هیجانِ منفی است که هیچ نامی ندارد که بتوان بیانش کرد. حسِ غمگینی که برای فردِ افسرده قابل بیان نیست.
درواقع برای چنین اشخاصِ دچار افسردگیِ خودشیفته‌وار، غمگینی درواقع تنها ابژه‌ی جانشینی است که آنها به‌دست می‌آورند، ابژهایی که برای فقدانِ دیگری آن را درونی می‌کنند و می‌پرورانند.

در چنین مواردی، افرادی که به خودکشی فکر می‌کنند، خودکشی یک جنگ مبدّل نیست بلکه غرق‌شدن در غمگینی است و فراتر از آن، غرق‌شدن در آن عشقِ ناممکنی است که هرگز به‌دست نمی‌آید و همواره در جای دیگریست، همچون نویدهایی از نیستی و مرگ.

کارِ من این است
که آواره‌ی سایه‌ات شوم
سایه‌ای که سایه‌ی من است.
کارِ من این است
که ساکنِ صدایت شوم
صدایی که صدای من است.

محمود درویش

گردن من در برج باروت می‌تپید
چگونه می‌توانستم تو را فاش کنم
که حتی برهنگی‌ات را از تن در آورده بودی ؟
با جوهر زنبق ، تهنیت‌ها چنان همدیگر را تنگ می‌کردند
که اسبی سفید
کاملا سفید
از ته موی رگ‌هایش شیهه می‌کشید
عصاره‌ی زنبق
عشق را چه اندازه سریع می‌کرد
که رطوبت قوس و قزح در
پشت لاله‌ی گوش می‌ماند ؟
خروسان ، با آواز
بندر خیسی را
از کنار بازوی زنی که در او خرمنی زنبق
از خواب در شیر منعکس می‌شد
آفتاب می‌کردند
و من آنقدر مایوس بودم که سپیده
تصعید نگفته‌های من بود
در یک صبح بی خروس
بروی پنجه‌ی پا
بلند می‌شدم و فصل می‌گذشت
با زحمت شبی از شانه‌ی کوهستانیت
برای دیدن نومیدیم
سرک می‌کشیدم و دو عشر مهتاب
در رگ‌های من بالا می‌رفت
گردن من در برج باروت می‌تپید
اما براق‌ترین فلسم بروی نومیدی می‌افتاد

نامه ابراهيم گلستان به صادق چوبك درباره ي فروغ
@otaghe_110

•
•
زنان سعدی:
 «فرمانده‌‌هان  مذکر- فرومایه‌گان مؤنث»
آزاده بی‌زار گیتی

مقاله‌ی زنان سعدی را می‌توانید در فایل بالا بخوانید.

https://t.me/azadehbizargiti